Επικίνδυνα Γοητευτικός "Jimin"

~74~

~

Δεν θυμάμαι τι συνέβη ακριβώς. Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου και για λίγη ώρα δεν άκουγα τίποτα, σε σημείο που νόμιζα πως είχα μείνει μόνη. Ένιωθα μουδιασμένη σε όλο μου το κορμί. Σήκωσα ασυναίσθητα το χέρι μου και άγγιξα το στήθος μου για να βεβαιωθώ πως η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά από τον φόβο που είχε παραλύσει το κορμί μου. Ήμουν σε άρνηση, δεν μπορούσα καν να σκεφτώ καθαρά τι ακριβώς συνέβη εκείνη την στιγμή. Θυμάμαι καθαρά μόνο τους πυροβολισμούς και το βλέμμα του. Το κρύο, παγωμένο βλέμμα του που μαρτυρούσε τον πόνο και την μελαγχολία.
Ένιωσα κάποιον να με γραπώνει από τα χέρια και να με ταρακουνάει ελαφρώς ώστε να με συνεφέρει. Άκουγα την φωνή κάποιου να καλεί το όνομα μου από μακριά και τέλος να χάνω της αισθήσεις μου πριν καλά το καταλάβω.

Μόλις ξύπνησα διαπίστωσα πως βρισκόμουν στο νοσοκομείο. Παρατήρησα φευγαλέα τα πρόσωπα γύρω μου μπερδεμένη, ενώ αδυνατούσα να καταλάβω τον λόγο που βρισκόμουν ξανά εδώ. Κοίταξα το θλιμμένο βλέμμα της μητέρας μου μπερδεμένη και ύστερα των παιδιών. Η Βιολέτα μόλις πρόσεξε πως είχα συνέλθει έπεσε πάνω μου και με αγκάλιασε κλαίγοντας κάτι που με τρόμαξε ακόμα περισσότερο, σε σημείο που αναρωτήθηκα μήπως συνέβη κάτι τρομερό.

«τι συμβαίνει, γιατί κλαίει η Βιολέτα;» τους ρώτησα πάνω από την πλάτη της παρατηρώντας τα μπερδεμένα βλέμματα τους.

«κορίτσι μου είσαι καλά;» με ρώτησε η μητέρα μου αναστατωμένη.

Το σκέφτηκα για λίγο καθώς προσπαθούσα να καταλάβω πως νιώθω. Η αλήθεια ήταν πως ένιωθα ένα περίεργο μούδιασμα και το στομάχι μου με σκότωνε, όμως καταλάβαινα πως η ερώτηση της δεν ήθελε μια τέτοια απάντηση.
Ο Jin φώναξε έναν γιατρό, ο  όποιος ήρθε αμέσως στο δωμάτιο ώστε να με εξετάσει. Κοίταξε για λίγο σκεπτικός τους υπόλοιπους ώσπου μου χαμογέλασε.

«καλό θα ήταν να ξεκουραστείς!» μου πρότεινε ευγενικά ώσπου στράφηκε προς το μέρος της μητέρας μου για να την βγάλει έξω από το δωμάτιο.

Ο Jin με κοιτούσε προβληματισμένος το ίδιο και η Βιολέτα που προσπαθούσε να περιορίσει τα δάκρυα της. Τους χαμογέλασα και στράφηκα προς την πόρτα, την οποία κάποιος άνοιγε. Πέρασε μέσα ο Taehyung και με κοίταξε με ένα στραβό χαμόγελο και μάτια που έλαμπαν στο φως της ημέρας. Μου χαμογέλασε πλατιά και ήρθε προς το μέρος μου για να με αγκαλιάσει. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω του ανακουφισμένη που τον έβλεπα.