Επικίνδυνα Γοητευτικός "Jimin"

~50~

~

Έτρεχα δίπλα από το φορείο που τον μετέφεραν κρατώντας το χέρι του σφιχτά χωρίς να το αφήσω. Ήταν αναίσθητος ενώ το αίμα από το κεφάλι του λέρωνε το λευκό σεντόνι από κάτω του. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή όση ώρα προσπαθούσα να καλμάρω της ανάσες μου και της τρομαχτικές σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό μου. Τον έσπρωξαν μέχρι μέσα στο δωμάτιο κι ενώ ήθελα να τον ακολουθήσω, μου απαγόρευσαν να εισέλθω στο δωμάτιο. Το χέρι του γλίστρησε από το δικό μου πριν κλείσει η πόρτα πίσω τους.
Τα χέρια μου έτρεμαν ενώ έκλαιγα προσπαθώντας να κοιτάξω προς τα μέσα.

"Εσύ δεν μου είπες πως δεν με ήθελες ποτέ σου; για ποιον λόγο το έκανες αυτό;"

Κοίταξα τα τρεμάμενα χέρια μου για να διαπιστώσω πως είχα ξεραμένα αίματα. Τότε πρόσεξα πως τα ρούχα μου ήταν το ίδιο λερωμένα με το αίμα του!

Στην σκέψη ότι υπήρχε περίπτωση να χάσω αυτόν που αγαπούσα, ένιωθα έναν αφόρητο πόνο στο στήθος, ήμουν τόσο μπερδεμένη, λυπημένη και άδεια! Η καρδιά μου αιμορραγούσε στην σκέψη του, ενώ το μυαλό μου αρνιόταν να σκεφτεί πως θα έφευγε τόσο εύκολα και ανούσια. Είχε ακόμα πολλά να δώσει σε αυτόν τον κόσμο, τόσα πολλά να μάθει και ο ίδιος.
Πως μπορούσε να με εγκαταλείψει έτσι απλά; χωρίς να μου ζητήσει ένα συγνώμη για τον τρόπο που μου φέρθηκε; δεν μπορούσε! Δεν του το επέτρεπα.

Ακούμπησα τον κρύο τοίχο και έσκυψα φέρνοντας τα χέρια μου μπροστά στο πρόσωπο μου για να το κρύψω. Δεν μπορούσα να ηρεμίσω, να σταματήσω τα δάκρυα μου από το να βρέχουν το εσωτερικό από της παλάμες μου. Είχε περάσει ήδη αρκετή ώρα που περίμενα μόνη μου όταν άκουσα βαριά βήματα να τρέχουν προς το μέρος μου. Ένιωσα το άγγιγμα του στον ώμο μου και σήκωσα τα κόκκινα μάτια μου για να τον κοιτάξω.

«Jin.» μου ξέφυγε ένας λυγμός κι αυτός έσκυψε για να με αγκαλιάσει.

«είσαι καλά;» με ρώτησε ανήσυχος λίγο πριν κοιτάξει τα ρούχα μου και με αντικρίσει «χτύπησες; αφού σου ζήτησα να μείνεις πίσω, γιατί πηγές εκεί;» με ρώτησε θυμωμένος όμως καταλάβαινα πως απλώς ανησυχούσε.

Τον διαβεβαίωσα πως δεν είχα χτυπήσει πουθενά. Σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια μου και με βοήθησε να σηκωθώ για να κάτσω κανονικά σε μια καρέκλα.
Στάθηκε όρθιος και τράβηξε τα μαλλιά του προς τα πίσω αναστατωμένος, σκεπτόμενος για το πως φτάσαμε ως εδώ.