Επικίνδυνα Γοητευτικός "Jimin"

~66~

~

Μα πως;

Ήταν σύμπτωση πως έτυχε να μου δώσει το βιβλίο στο οποίο είχαμε συζητήσει κάποτε;

"Δεν μπορεί!" σκέφτηκα "υπήρχε η περίπτωση να θυμάται;" έτρεξα βιαστικά προς την μπαλκονόπορτα, ανοίγοντας την για να βγω έξω. Κοιτάξω χαμηλά στον δρόμο για να συνειδητοποιήσω πως είχε ήδη φύγει. Γιατί με πλάκωνε αυτή η περίεργη αίσθηση στα στήθη μου;

Άκουσα την πόρτα του σπιτιού πίσω μου να ανοίγει. Μπήκα μέσα με γοργά βήματα για να αντικρίσω την Βιολέτα η οποία γυρνούσε μόλις τώρα στο σπίτι φορώντας ακόμα τα χθεσινά της ρούχα. Με κοίταξε ένοχα λίγο πριν μου χαμογελάσει πλατιά. Έκλεισα την μπαλκονόπορτα πίσω μου και προχώρησα προς το μέρος της καθώς την παρατηρούσα για να δω εάν ήταν καλά.

«που έμεινες το βράδυ δεσποινίς μου; και τι ώρα είναι αυτή που γυρνάμε; δεν πήγαμε στο μάθημα σήμερα;» την ρώτησα επίμονα καθώς την κοιτούσα εξεταστικά.

«βασικά ξέρεις..» πήγε να απολογηθεί όταν θυμήθηκε κάτι «εμένα ρωτάς;» με ρώτησε φωνάζοντας λίγο παραπάνω απ όσο θα ήθελε πράγμα που ξάφνιασε ακόμα και εμένα «που εξαφανίστηκες εχθές;» με κοίταξε με το σηκωμένο φρύδι της απειλητικά «έφυγες από το μαγαζί χωρίς να με ενημερώσεις. Έπρεπε να μάθω από τον Jin τι έγινε; ε;» φώναξε μπροστά στα μούτρα μου λίγο πριν χαλαρώσει «για πες μου.» με κοίταξε με μάτια που έλαμπαν από χαρά «εδώ έμεινε το βράδυ; γι’ αυτό τον πέτυχα μόλις πριν λίγο;» με ρώτησε με ένα πλατύ φωτεινό χαμόγελο στα χείλη της.

Την κοίταξα για μια στιγμή περίεργα όταν συνειδητοποίησα πως εχθές το βράδυ δεν γύρισα στο σπίτι με την Βιολέτα, πράγμα που με έκανε να αναρωτηθώ πως κατάφερα και έφτασα έως εδώ εφόσον ήμουν τόσο μεθυσμένη που δεν θυμόμουν.

«κατάλαβα τίποτα δεν έγινε και με εσένα.» μου είπε απογοητευμένη μόλις πρόσεξε την έκφραση μου, λίγο πριν πάει προς τον καναπέ με βαριά κουρασμένα βήματα.

Την πλησίασα και έκατσα δίπλα της σιωπηλή καθώς προσπαθούσα να θυμηθώ κάτι από εχθές το βράδυ.

«α τόσο καλά. Μα καλά δεν θυμάσαι τίποτα απολύτως; πόσο ήπιες;» με ρώτησε γελώντας λίγο πριν την κοιτάξω.

«όπως τα λες, δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα. Φυσικά θυμάμαι να σβήνουμε τα κεριά της τούρτας και μετά τίποτα. Το απόλυτο κενό.» προσπάθησα να σκεφτώ, να πιέσω τον εαυτό μου να θυμηθεί αλλά μάταια.