Επικίνδυνα Γοητευτικός "Jimin"

~07~

~

Μπήκα στο δωμάτιο και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Η Κλαίρη έλειπε μάλλον ήταν με το αγόρι της. Άνοιξα το laptop και βολεύτηκα στο κρεβάτι δίπλα από το παράθυρο. Κάλεσα την Σίλια στο Skype και το σήκωσε αμέσως. Ήταν στην κουζίνα και μαγείρευε φορώντας την αγαπημένη της πόδια και τον σκούφο. Χαμήλωσε την φωτιά και με πλησίασε στην κάμερα.

«κοριτσάκι μου γλυκό, πως είσαι;» σχεδόν φώναζε από την χαρά της που με έβλεπε.

«καλά είμαι Σίλια.»

Δεν είμαι σίγουρη πόσο καλά φαινόμουν η πόσο πειστική ακουγόμουν αλλά φάνηκε κάπως στεναχωρημένη.

«όλα καλά γλυκιά μου;»  με ρώτησε με τον γλυκό της τρυφερό τρόπο.

«Ναι σήμερα κάναμε μια πρώτη γνωριμία με τα παιδιά της κατεύθυνσης μου και αύριο ξεκινάω τα μαθήματα.» παραδέχτηκα ευδιάθετη.

Χτύπησε τα χέρια της παλαμάκια χαρούμενη που έδειχνα ενθουσιασμένη γι' αυτό «χαίρομαι κορίτσι μου, έκανες καθόλου γνωριμίες;»

«ναι έκανα μια φίλη και έναν...» δίστασα για λίγο διότι δεν ήμουν σίγουρη πλέον τι ήταν ο Seokjin για εμένα. Αποφάσησα όμως να τον αποκαλέσω φίλο μου «Φίλο!»  την ενημέρωσα κεφάτη.

«και ξέχασες τους παλιούς σου φίλους Ε;»  πετάχτηκε ενοχλημένη στην κάμερα δίπλα από την Σίλια.

«Βιολέτα!»  τσίριξα χαρούμενη που την έβλεπα μετά από τόσο καιρό.

«είδες ποια γύρισε και είπε να με επισκεφτεί;»  με ρώτησε η Σίλια χαμογελαστή που είχε την δεύτερη κόρη της κοντά της.

Με την Βιολέτα γεννηθήκαμε μαζί στο ίδιο νοσοκομείο και εκ τότε μεγαλώσαμε μαζί. Οι μητέρες μας ήταν φίλες από μικρές και έτυχε να μείνουν έγκυος την ίδια περίοδο, έτσι έχουμε γενέθλια την ίδια μέρα. Όλοι μας φώναζαν δίδυμες και νιώθαμε σαν δίδυμες αδερφές. Δεν μοιάζαμε τόσο εμφανισιακά πόσο μάλλον σε χαρακτήρα. Ήταν πιο ελεύθερη και άνετη σαν άνθρωπος, της άρεσέ να δοκιμάζει καινούργια πράγματα και δεν κώλωνε πουθενά σε αντίθεση με εμένα. Αν είμαι έστω και λίγο κοινωνική σήμερα ευθύνεται η Βιολέτα που με βοήθησε να είμαι πιο ανοιχτή στον κόσμο.
Φοβόμουν να δεθώ με τους ανθρώπους. Η σκέψη ότι δεν θα με αγαπούσαν γι' αυτό που είμαι και ότι θα με παράταγαν όπως έκανε και ο "μπαμπάς" μου με κρατούσε σε απόσταση από τον υπόλοιπο κόσμο.