Επικίνδυνα Γοητευτικός "Jimin"

~55~

~
Οι επόμενες μέρες πέρασαν αρκετά ήρεμα. Προσπάθησα αρκετές φορές να επικοινωνήσω με το "αφεντικό" μου, όμως δεν μπόρεσα να τον βρω. Συνέχιζα να δουλεύω χωρίς να έχω ιδέα αν θα με προσλάβει κανονικά η όχι. Υποτίθεται πως θα δούλευα την πρώτη βδομάδα δοκιμαστικά, όμως είχε περάσει σχεδόν μίσος μήνας από την στιγμή που άρχισα την δουλειά. Κι έσπαζα διαρκώς το μυαλό μου να θυμηθεί τον λόγο που το όνομά του μου ήταν τόσο οικείο, χωρίς κάποιο αποτέλεσμα.

Ο Μπέντζαμιν μου πρότεινε να ξανά βγούμε κάποια στιγμή που θα είχα ελεύθερο χρόνο, κι αυτήν την φορά μόνοι μας για να επανορθώσει για την τελευταία φορά. Ήθελα να του δώσω μια ευκαιρία, διότι επέμενε διαρκώς, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι από μέρους μου.

Ήμουν ευγνώμων που με βοήθησε να βρω μια δουλειά και για το γεγονός ότι ήταν πολύ προσεκτικός μαζί μου.

Από την άλλη, με την Βιολέτα δεν συζητήσαμε ποτέ για εκείνη την βραδιά από δική μου επιλογή, κι ας με έπρηζε με ρωτήσεις του τύπου "πως ένιωσα όταν τον είδα" "και γιατί δεν προσπαθούσα να τον πλησιάσω ξανά εφόσον τον ήθελα".

Δεν μπορούσε να καταλάβει πως ήταν το να έχεις ζήσει, έστω και λίγο, με έναν άνθρωπο ο οποίος δεν θυμάται καμία από της προσωπικές σας στιγμές πόσο μάλλον το ποια είσαι. Ειδικά αν αυτός ο άνθρωπος ήταν ο πρώτος σου έρωτας, φάνταζε ακόμα πιο επίπονο.
...

Είχε νυχτώσει ήδη από νωρίς κι ας ήταν μόλις περασμένες εφτά.
Έκατσα λίγο παραπάνω στο μαγαζί για να γεμίσω τα ψυγεία και να μαζέψω της καρέκλες κι τα τραπέζια, όταν διαπίστωσα πως είχα μείνει η τελευταία από τους υπόλοιπους εργαζόμενους.

Όλη την ώρα ένιωθα δύο ζευγάρια μάτια να με παρακολουθούν και να μου καίνε την πλάτη, πράγμα που με έκανε να νιώθω τελείως αμήχανα.

«ξέρεις ότι με ανατριχιάζει όταν το κάνεις αυτό.» του είπα μισογελώντας λίγο πριν γυρίσω και τον κοιτάξω.

«συγνώμη.» έβηξε για να καθαρίσει τον λαιμό του.

«εγώ τελείωσα εδώ.» του είπα πριν φύγω στο δωματιάκι βιαστικά για να αποφύγω την αμηχανία μεταξύ μας.

Άλλαξα παπούτσια και φόρεσα το παλτό μου αρπάζοντας τα προσωπικά μου αντικείμενα για να ξανά βγω έξω.
Αυτός με περίμενε ήδη στην μισάνοιχτη πόρτα για να κλειδώσει το μαγαζί. "Πως γινόταν να μένει πάντα αυτός τελευταίος;" αναρωτήθηκα ενώ έβγαινα έξω.