Επικίνδυνα Γοητευτικός "Jimin"

~23~

~

Είχε σχεδόν μισή ώρα τώρα που είχαν τελειώσει τα μαθήματα. Περίμενα έξω από την σχολή σε ένα παγκάκι την Βιολέτα να καταφθάσει. Το ταξί σταμάτησε στην άκρη του δρόμου και από μέσα βγήκε η Βιολέτα κρατώντας ένα μεγάλο σακίδιο.
Μα για πόσο είχε σκοπό να μείνει εδώ, για μια βδομάδα;

Σηκώθηκα και την πλησίασα την ώρα που έφευγε το ταξί.
Την παρατηρούσα πως προσπαθούσε να κρατήσει τον σάκο που έδειχνε υπερβολικά βαρύς λες και είχε βάλει πέτρες μέσα.
Έτρεξα και πέρασα το χέρι μου γύρω από το μπράτσο της. Για μια στιγμή τρόμαξε όμως μόλις κατάλαβε ότι ήμουν εγώ μου έσκασε ένα πλατύ χαμόγελο.

«φιλενάδα!»

«θα πας ταξιδάκι;» την ρώτησα κοιτώντας το σακίδιο.

«όχι βρε. Εφόσον θα μείνω για δύο βράδια, δεν υπάρχει περίπτωση να μην βγούμε τώρα που κατάλαβα ότι ξεσάλωσες. Γι' αυτό πρέπει να έχουμε αρκετές επιλογές από ρούχα και παπούτσια.»

Μου απάντησε ενώ προχωρούσαμε προς το κτήριο. Την κοίταξα έκπληκτη ενώ προσπαθούσα να καταλάβω αυτό που μόλις είχε πει.

«τι εννοείς ξεσάλωσα;»

«έπρεπε να κάνεις καινούργιες γνωριμίες για να αρχίσεις να βγαίνεις;» με ρώτησε παραπονεμένη «δεν θα στο συγχωρέσω ποτέ μου αυτό.» απάντησε με μελό αλλά ταυτόχρονα δραματικό βλέμμα λίγο πριν τραβήξει το χέρι της μακριά.

Κράτησε το σακίδιο της σφιχτά και άρχισε να περπατάει λες και ήξερε προς τα που να πάει. Κάποια στιγμή το συνειδητοποίεισε και η ίδια, έτσι σταμάτησε και γύρισε να με κοιτάξει.

«δεν ξέρω που μένεις.» απάντησε θλιμμένη.

Εγώ την πλησίασα γελώντας και την έπιασα από το χέρι πράγμα που το δέχτηκε θερμά.

Άνοιξα την πόρτα και μπήκαμε μέσα στο δωμάτιο.

«ωραίο δωμάτιο έχεις!» μου είπε κοιτώντας τον χώρο.

Της χαμογέλασα παίρνοντας το σάκο από τα χέρια της για να τον αφήσω στην άκρη.

«λοιπόν.» είπε χτυπώντας τα χέρια της παλαμάκια «που θα πάμε το βράδυ;»

Την κοίταξα ξεφυσώντας «δουλεύω σήμερα δεν μπορούμε να πάμε πουθενά.»