De alfa en de halfbloed (✔)

1. 'Ik had gewoon stress omdat ik elk moment vermoord kon worden.'

Ik wilde het niet voor ze verpesten. Mijn familie verdiende een geweldige vakantie. Vanwege mij hadden ze zelfs een huisje geboekt in de prachtige Zwitserse bergen.

Ik hield van de natuur, vooral van de bergen, waar de verstikkende uitlaatgassen van fabrieken en auto's me niet konden bereiken. Op zulke plekken kon ik vrij ronddwalen in mijn wolfvorm.

Zwitserland was daarom een perfecte keuze. Het was er in de zomer al adembenemend, maar persoonlijk gaf ik de voorkeur aan de winter. Met dikke lagen natte sneeuw kon je van alles doen: sneeuwpoppen bouwen, sleeën en skiën. Het was de ideale plek voor een wintersportvakantie.

Toch had ik er gemengde gevoelens over. Mijn familie wist dit niet, maar we begaven ons rechtstreeks in het territorium van de Sneeuw Roedel, een van de vijf machtigste weerwolfroedels in Europa.

Het skiresort waar we naartoe gingen, heette LeliSnow, gelegen tussen de bergen Galenstock en Eggstock. Dat klonk allemaal leuk, toch? Behalve als je bedacht dat het eigendom was van de Sneeuw Roedel, het was letterlijk hun thuis.

Ik draaide een lok van mijn gitzwarte haar om mijn vingers, terwijl ik op mijn lip beet. Als ze zouden ontdekken dat een Rebel hun territorium was binnengedrongen...

Ik huiverde.

Voor degenen die het niet wisten: een 'Rebel' was een weerwolf zonder roedel of Alfa (de leider van een groep weerwolven). Vaak leefden Rebellen alleen, zoals ik, maar soms vormden ze samen met andere Rebellen een eigen roedel. Dat liep meestal slecht af.

De meeste Rebellen waren uit hun oude roedel gezet of hadden die bewust verlaten. Ze geloofden niet in 'een voor allen en allen voor een!' Nee, het was meer 'het is jij of ik.' Dat is niet echt een roedel mentaliteit.

Zonder een Alfa die de leiding nam, zou de hele roedel zichzelf vernietigen. Dit bewees hoe effectief een goed georganiseerde roedel kon zijn.

Ach ja, dat was niet mijn probleem. Ik was niet zo dom of wanhopig om anderen te vertrouwen.

Een golf van irritatie overspoelde me, terwijl ik mijn blik over de besneeuwde bergtoppen liet dwalen. Ik durfte te zweren dat ik een wolf de andere kant op zag draven.

Ik was blijkbaar wel dom genoeg om voor een vakantie mijn leven te riskeren. Voor het eerst in jaren had de neiging om op mijn nagels te bijten, maar zodra ik mijn tanden op mijn nagels zetten, draaide mijn maag zich om.

Normale roedels markeerden hun territorium en lieten andere weerwolven niet zomaar binnen. Als ze me zouden ontdekken, was ik er geweest.

'Zijn we er al?' vroeg mijn broertje Niels, terwijl zijn roodharige hoofd ongeduldig op en neer bewoog. Ik snoof. Had hij geen ogen?

Mijn zwijgzame vader knikte alleen maar en zei verder niets. Ik zat met mijn broertje en zusje op de achterbank, terwijl Nienke en Sho voorin zaten.

Toen Niels de vraag stelde, wierp mijn stiefmoeder een blik op het navigatiesysteem. 'Nog twintig minuten,' antwoordde Nienke. 'Nog maar een paar kilometer.'

Na die woorden begon mijn hart sneller te kloppen. Het ging echt gebeuren. Nerveus pakte ik mijn stressbal en kneep erin om mezelf te kalmeren.

Maaike keek me vreemd aan. 'Gaat het wel, Ayamé? Je gedraagt je al vreemd sinds we in de auto zijn gestapt.' Ze tuurde naar met bezorgde bruine ogen. Geen van mij bewegingen gingen aan haar voorbij. Ze legde een hand op mijn schouder en gaf me een schouderklopje.

'Het zijn de zenuwen,' zei ik. Ik was gewoon gestrest, omdat ik elk moment kon worden ontmaskerd.

Zonder nog iets te zeggen, gaf Maaike me haar blauwe waterfles. Ik nam dankbaar een slok.