De alfa en de halfbloed (✔)

16.3 'holy shit, ze heeft Anthony bewusteloos geslagen!'

Justin

Al vanaf het moment dat mijn mate Anthony bewusteloos sloeg, wist ik dat dit geen goed plan was.

Ayamé was weliswaar een halfbloed, maar ze was ook een krijger. Iemand die voor twee jaar Zilverbloed had overleef.

Ze was goed, al wist ik dat iedereen op dit moment niet hun beste prestaties gaven.

Mijn roedel mocht haar niet doden en haar niet verwonden. Het was dus knap lastig om haar te pakken te krijgen.

Vooral omdat ze ons alleen maar leek te ontwijken.

Ja.

Zelfs Ayamé, die Fauve en Elise had geëlektrocuteerd, gaf dit gevecht niet haar beste zet. Waarom niet?

Als halfbloed stond ze natuurlijk geen kans tegen ons weerwolven in een vuist aan vuist gevecht, maar ze was ook niet echt aan het vechten.

Anthony, Fauve en Elise waren bewusteloos. Ze waren niet dood.

Als Ayamé deze strijd serieus nam, waren ze dat wel.

Iets zei me dat Ayamé hun niet vermoord had, omdat ze mijn roedel leden waren.

Ze verachtte me wel en had tegen me gezegd dat ze me haten, maar Ayamé haten me niet zoveel als mijn vader Victor.

Nee, Ayamé had nog gevoelens voor me.

Ik wist het zeker.

Nou, daar was ik van overtuigd totdat ze vleesmessen pakte en die op Kaylynn richten.

In dat moment leek ze zich te bedenken en voor een echte verwonding te gaan, tot John haar van het aanrecht afschopte. Dat bezorgde me bijna een hartaanval, omdat ze de vleesmessen in haar handen had en het eruit zal alsof ze op de messen ging vallen.

Mate! Schreeuwde Collins.

Mijn angst was voor niets geweest.

Onze zielsverwant maakte een soort draai in de lucht, waardoor de messen in het hout boorden en niet in haar vlees.

Mijn wolf en ik huilde van opluchting. Iets wat ik niet moest doen, want iedereen werd er door afgeleid.

John en Lynn keken me aan.

Lynn met opluchting in haar ogen en John met een schuldige blik.

John.

Mijn wolf schreeuwde dat hij John's hoofd moest hebben, maar ik duwde die gedachte weg. John was een goede krijger en een echte wilde man. Tijdens het vechten leek hij te veranderen in een bloeddorstig monster, dus nu kon je je wel voorstellen dat hij zich inhield. Waarschijnlijk het meest van allemaal. Hij had gedaan wat nodig was.

Alsnog...

Ik haalde mijn handen door mijn haren en zei: 'doe dat nooit meer.'

John knikte, waarmee ik mijn blik van hem af liet dwalen en wende me tot de vloer...

om er vervolgens achter te komen dat Ayamé er niet meer lag.

Verdomme.

'Ze is weg!' Riep John verschrikt, waardoor Lynn jankte.

Ik weet dat ze weg is! Riep ze door de roedel link.

In mijn hoofd begon mijn wolf nog harder te huilen. Het doet pijn dat ze altijd van ons weg rent.

Ik gromde tegen hem. Denk niet zo. Natuurlijk rent ze weg, we komen zowat haar 'kamer' binnen vallen zonder enige uitleg. Zou jij niet hetzelfde doen?

Ze is onze mate! Verdedigde Collins zichzelf. Ik zuchtte. Er was geen discussie aan te gaan met mezelf. Dat was momenteel het enige wat mijn wolf deel leek te zeggen.

Sinds de Beet was het erger geworden en verlangde mijn wolf alleen nog maar naar Ayamé. De enige reden waarom we niet bij haar waren was, omdat ik me inhield, want als ik nu iets probeerde waren we voorgoed voorbij.

Dat wilde ik veranderen.

Ik ging haar uitleggen waarom mijn vader had gedaan wat hij had gedaan. Waarom dingen nu anders waren.

'Justin, wat moeten we doen?' Vroeg Lynn met paniek in haar ogen.

John en zij keken me beiden verwachtingsvol aan. Ik gromde.

'Ze kan niet ver zijn gekomen,' zei ik. 'Roep de rest.'

De jacht was pas net begonnen.

*

A/N: cringy.