De alfa en de halfbloed (✔)

8.1 'We bijten niet.'

Justin

Er was storm op komst. De regendruppels vielen als bakstenen op mij neer, terwijl de donkere lucht rommelde. Ik snoof in de lucht, maar de geur van Ayamé werd verdoezeld door de regen en natte sneeuw. In dit weer, kon ik Ayamé onmogelijk vinden. Haar geur waste weg vanwege de regen.

Collins, mijn wolf, huilde om mijn vrienden bij elkaar te krijgen. Dat was soms gemakkelijker dan communiceren via de link. Toen iedereens ogen op mij waren gericht, zwiepte Collijs met zijn staart als teken om terug te keren.

Als ik in mijn wolf vorm was, was Collins meestal degene die ons lichaam bestuurde. Bij het mens zijn, was ik het meestal.

De Alfa van de Sneeuw Roedel en enkele leden van zijn roedel stond op ons te wachtte. Ik spotte Olivers broers en zus, maar ook enkele lijfwachten. Bewakers.

Mmh.

Eenmaal binnen in het roedel huis, transformeerde ik en mijn vrienden terug in mensen. Mijn vrienden snelde naar boven om hun kleren te pakken, maar Reno en ik bleven beneden.

Loren, de alfa, een berg van een man met tatoeages die zijn gehele armen bedekte, keek mij met samen geknepen ogen aan. 'Ik neem aan dat je vertrekt, Alfa Justin?'

Ondanks dat ik de titel nog niet had, noemde iedereen mij zo. Het was een teken van respect.

De besprekingen waren voorbij. Het vredesverdrag was deze ochtend nog getekend. Ik had langer willen blijven, maar sinds ik Ayamé had ontmoet en zij nu weg was, was dit niet langer een optie.

'Dat is correct,' antwoordde ik. 'Dank u wel voor uw gastvrijheid.'Ik keek de kamer rond. 'Dank jullie allemaal.' 

De fluisteringen, die ik gehoord had toen ik aankwam, waren verstild. Ze knikte naar mij in respect.

Loren en ik gaven elkaar de hand.

Hij bukte subtiel naar zich toe en fluisterde in mijn oor: 'kijk uit. Laat je vaders werk geen verspilling zijn, alfa Justin.' hij spuugde die laatste woorden zo wat uit.

Woede laaide in mij op, maar ik controleerde het. Ik ging niet een gevecht beginnen.

Loren stapte naar buiten. Twee van de lijfwachten volgde.

Ik stapte op Laver en zijn mate Hazel af.

Laver, de oudste broer van Oliver, zat aan de keukentafel. Hij speelde "kieken boe" met zijn zoontje Cene. 

Cene, een baby van enkele maanden oud met oranje haar en kastanjebruine ogen, net als zijn vader, keek om zich heen toen zijn papa zijn handen over zijn ogen legde en dus 'verdween' en giebelde toen zijn vader weer verscheen.

Laver keek op. De twinkeling in zijn ogen maakte plaats voor iets donkerders: medelijden. 'Succes met het vinden van je mate, alfa Justin.' Hij pauzeerde. 'We zullen er altijd voor je zijn.'

Hoe konden vader en zoon zo verschillend zijn?

'Dank je. Jij succes met het opvoeden van een alfa, alfa Laver,' grapte ik half. 

Het was een traditie om de eerst geborenen Alfa te maken. Laver moest de titel nog aannemen, net als ik, maar ook zijn zoontje Cene ging ooit alfa worden.