De alfa en de halfbloed (✔)

13.3 'De Beet'

Justin

Bij de vergiftigende woorden van Ayamé kromp ik ineen.

Ik zat aan de andere kant van de deur ineengezakt tegen de muur. Ik kon haar emoties voelen en haar gedachtes lezen. Ze waren zo krachtig, dat ik haar hoofd ingeslepen werd. Haar herinneringen flitste voor mijn ogen. Ik werd er in verzwolgen:

Huizen stonden in de fik, maar dat was niets bij het bloederige tafereel dat zich tussen de vlammen afspeelde.

Overal waren weerwolven. Weerwolven van de Vuur Roedel en de Klauwen Roedel. Sommigen vluchten en andere waren aan het vechten, maar de meeste van Ayamé's roedel leden waren al brandende lijken.

Het begon allemaal met de Alpha 's dochter Ly. Voor de Roedels ogen was haar hoofd van haar romp gerukt. Er was haast geen bloed, alleen het geluid van scheurend vlees.

Het hoofd viel stuiterend op de grond, terwijl er een rouwend gejammer weerklonk van haar familie en vrienden, maar deze werd verdoofd woest gegrom van de rest.

Alpha Victor likte grijnzend zijn lippen af. ''Dat is waar halfbloedjes horen,' zei hij, waarna onze roedels zich op elkaar storten. De Vuur Roedel tegen de Klauwen Roedel: 5000 tegen 500.

Dit was een slachting.

Ayamé's roedel leden probeerde terug te vechten, maar dat was onmogelijk als er zoveel wolven op je afkwamen.

De vechters werden uiteindelijk tegen de grond geslagen en letterlijk aan stukken gescheurd. Degene die vluchten werden verbrand door het vuur of alsnog achterna gejaagd met het lot voor de dood.

Ayamé was ook al ten prooi gevallen. Ze lag huilend in de modder en keek recht in het gezicht van alpha Victor. 'Alsjeblieft, laat mama met rust,' smeekte ze. 'Ik ben een halfbloed. Niet zij. Doe wat je wilt met mij, maar laat haar alsjeblieft gaan!'

Victor glimlachte alleen. 'Vies stuk afval,' siste hij. 'Snap je nog steeds niet de reden waarom ik naar deze roedel kwam? Halfbloedjes horen in het afval en dat is duidelijk iets wat jouw roedel niet begrijpt. Daarom moet ik ze de les eens lezen.'

Zijn glimlach vergrootte en hij liep rustig op haar moeder af.

'Nee!' Gilde Aymé wanhopig. 'Nee! Mama! Mama!'

Wetend wat er ging komen, keek haar moeder Kagame, die als twee druppels water op Ayamé leek, haar aan. In haar ogen vertelde ze hoe ze zich voelde. Dat ze van haar hield.
Dat ze haar ogen moest afwenden, maar dat was iets wat Ayamé niet kon.

Dus keek ze toe hoe Victor jaar moeder langzaam dood martelde.

Victor deed het niet op een weerwolven manier, hij dacht dat ze daar onwaardig van was, dus pakte hij inplaats daarvan een gloeiende staaf. Het was lang en breed. Perfect om iemand mee dood te slaan.

Ayamé keek huilend toe hoe Victor op haar moeder Kagame in hamerde als een gek.

Het enige wat nog telden waren de slagen: bij de eerste slag kromp ze ineen van de pijn.

Ayamé ook.

Bij de vijfde slag kwam er bloed.

Ayamé smeekte Victor om te stoppen.

Bij de tiende slag klonk er gekraak. Botten die braken.

Bij de vijftiende slag kwam er geschreeuw. De geluiden die uit haar moeders keel kwamen, waren hetzelfde als een varken bij de slacht. Heb je ooit dat geluid gehoord? Zo ja, dan weet je dat het huivereekkend gegil altijd bij je blijft. Altijd.