De alfa en de halfbloed (✔)

27.1 'Einde'

Justin

Hijgend veegde ik het bloed uit mijn ogen. 

Het was een lastige opgaven om mijn vader te bevrijden, maar we gingen niet opgeven. 

 Wonder boven wonder had Remi's team zich ongezien door de drukke ingang weten te wurmen, door oude trucjes -zoals zichzelf onder een kar te verstoppen- te gebruiken. 

Jammergenoeg, was dat al niet meer zo toen we binnen kwamen. 

Op de eerste verdieping, moest Remi's team al weerwolven vermoorden en op de tweede verdieping had de hele gevangenis we al opgemerkt. Als het hele team -op mij na, maar ja, ik was meer iemand die meeliften op het team- geen rode wolven waren geweest, waren we nu dood.

Ik had Remi niet vaak in actie gezien, maar als ik het zag, was het gruwelijk. 

Gruwelijk, maar geweldig. 

 De rode wolven waren sluipmoordenaars met allemaal hun eigen specialiteiten: zo kon Marloes, een van de weinig Rode wolvinnen, met haar zwaard in één keer iemands kop eraf hakken. 

(Het was een hele presentatie als je besefte hoe moeilijk het was door bot te snijden. ) 

Ion, de broer van Marloes, was gespecialiseerd in moorden met naalden. Hij dipte er meestal vergif op, zoals zilver, en kon zijn slachtoffer met een juiste slag doden. 

 Remi daarin tegen was goed met zijn handen. Hij kon iemands hart er met zijn klauwen uitrukken zonder één druppel bloed te laten lekken. 

 Daar waren ze dus nu ook mee bezig. 

 Voor de zoveelste keer vandaag, maakte Remi zijn nagels scherp en drukte zijn hand op de borst van zijn vijand. 

In één snelle beweging ging zijn hand door het vlees heen en kwam er even later weer uit om een rouw stuk vlees, genaamd het hart, te voorschijn te toveren. 

Er was geen bloed op zijn hand te zien. Noch was er bloed op de vijand's lichaam die nu met een gigantisch gat in zijn borst op de grond lag. 

Ik wist niet hoe Remi het deed, en ik wilde het niet weten ook. 

Het enige wat er toe deed was alfa Loren en mijn vader. 

Momenteel stonden we tegen over elkaar op de derde en laatste verdieping. 

Pap had zichzelf uit de klauwen van alfa Loren weten te bevrijden en stond nu naast mij. 

Ik had niet het talent om iemand te vermoorden zonder een druppeltje bloed te verspillen, maar desondanks had ik mijn eerste kill gehad. 

Zelfs meer dan dat. 

Nadat we op de tweede verdieping waren gekomen, had ik moeten vechten. 

Over mijn klauwen druppelden bloed, terwijl de metalige smaak daarvan ook in mijn mond zat. Het was een lange tijd geleden dat ik zo wild was gegaan. Maar zelfs ik had nog nooit iemand vermoord. Tot nu...

Ik gebruikte mijn wolvenkrachten om te vechten, net als de Sneeuw Roedel, terwijl de Rode Wolven hun wapens en vaardigheden gebruikten. 

Ayamé's ogen twinkelden als ze aan het moorden was, maar bij mij waren ze dof. 

Een eerlijk gevecht zag ik wel zitten, maar dit... 

Dit was gewoon een nachtmerrie. 

Overal om mij heen waren er weerwolven aan het vechten.

Ik kon het gegrom en gekrijs om horen, maar zelfs als ik doof was geweest, zou hij nog steeds het afschuwelijke slachtveld om zich heen zien. 

Ook kon ik de energie voelen: hopeloosheid, haat en bloedlust. 

Het was angstaanjagend. 

 Gelukkig was mijn roedel aan de winnende hand. 

Maar zo voelde het niet....

Er waren al doden gevallen. Levens waren al verspild aan dit verschrikkelijke gevecht en er zouden er nog zeker meer verspild worden. 

 Alfa Loren leek het ook te merken. 'Victor,' fluisterde hij, terwijl hij mijn vader verdrietig aankeek. 'Waarom kunnen we niet gewoon terug gaan voordat de oorlog begon?' 

Het klonk als een smeekbede. 

'Een tijd waarin we beste vrienden waren en samen op halfbloedjes jaagde. De tijd waarin we ZILVERMOORD oprichten. De tijd waarin we de wereld heersten. Alsjeblieft?' 

Ik verstijfde bij zijn woorden. Ik wilde tegen Loren schreeuwen dat het belachelijk was. Onmenselijk en gruwelijk, dat hij zelf maar moesten rotten in Zilvermoord zoals Ayamé, maar ik bleef stil. 

Dit was tussen Victor en Loren, bondgenoten en vrienden sinds hun kindertijd. 

Bovendien wist ik al wat mijn vader ging zeggen. 

 'Dat is onmogelijk, Loren!' Zei mijn vader, zoals verwacht. 'Wat we deden was fout. Halfbloedjes zijn niet onzuiver of vergif. Ze zijn net zo belangrijk als ons. Personen met een ziel. Waarom kan je dat niet inzien?' 

 'Dat is onzin,' siste alfa Loren. 'Waarom kan jij dat niet inzien, Victor? Is het omdat je zo'n halfbloed geestverwant heeft?! Ik weet dat je haar luna wilt maken, Victor. Waarom denk je dat ik dit allemaal doe? Er kunnen geen halfbloedjes op te troon zitten. Ze moeten buigen, nee uitbloeden, voor onze voeten.' 

Na die woorden richtte alfa Loren een pistool op Victor. 

Umh, dat is cheaten opperde Collins. 

Er in zaten zilveren kogels, die weerwolven zouden vergiftigen en zelfs konden doden als ze in een van de organen werden geschoten.

Mijn hart klopte als een bezetenen. Ik stond als versteend toe te kijken hoe alfa Loren zijn vinger langzaam om de trekker wikkelde. 

Het voelde alsof de wereld vertraagde. 

Zonder het zelf te beseffen begonnen mijn voeten te bewegen, maar op het moment dat alfa Loren de kogel afschoot, was het te laat. 

Ik was geraakt. 

Hij had niet op mijn vader geschoten, maar op mij. 

Pap is ongedeerd, dacht ik. 

maar dat was hij niet voor lang dacht Collins zwakjes terug. 

Toen de kogel door mijn lichaam heen schoot en een spoor van vergif in mijn lijf achterliet, raakte het daarna ook nog een buskruid vat. Het vat vloog in brand en vriend en vijand werd omringd door vuur. 

 Waren ze allemaal ten doden opgeschreven?

**

.... ene laatste hoofdstuk.... 

Dank je wel voor het lezen en het stemmen! Ik ben blij dat jullie al zover zijn gekomen. 

Overigens, wat vinden jullie van de nieuwe cover:

A. die kan blijven

B. verander deze! 

C. De eerste was leuker