De alfa en de halfbloed (✔)

2.1 'Ze is van mij!'

Ayame

Niels en ik zaten op de grote leren bank in de woonkamer.

De woonkamer leek totaal niet op de hallen, noch de slaapkamers: de mosgroene muren waren bedekt met schilderingen, foto's en neppe dierenkoppen. Gelukkig, waren ze nep. Anders hadden zij mij de kriebels gegeven.

De donker eikenhouten vloer vloer was zo glad dat je er makkelijk over kon uitglijden. Niels had dat al getest.

Naast de bank kon je verschillende meubels vinden: zoals twee leren zitstoel, een groen tapijt met daarop een koffietafel. Op de koffietafel lagen brochures en daarachter stond een tv. Niet dat die erg bruikbaar was. Het gaf alleen saaie Zwitserse kanalen aan.

Zuchtend veranderde ik van positie op de bank. Pap was boodschappen doen met Nienke en Maaike was nog bezig met uitpakken, dus hadden Niels en ik de hele woonkamer voor onszelf. Niet dat wij er veel mee deden.

We zaten op mijn laptop het laatste deel van The Hunger Games te kijken. The mockingjay part 2. Mijn vriendin Ena was er helemaal weg van, maar zelf had ik het nog nooit gezien. Ik hield er niet van om uren lang achter een scherm te zitten. Ik ging veel liever naar buiten. Ondanks dat, zat ik nu toch hier. De kust was weliswaar veilig, maar ik voelde mij toch ongemakkelijk om het territorium van de vijand alleen te verkennen.

Niels was gewoon verveeld, dus keek hij ongevraagd mee. Ik vond het niet erg. Het was voor mij vaak lastig om aan een stuk door een film te kijken. Mijn aandacht werd snel door iets anders getrokken. Dit keer was het dus Niels. Hij had deze film al honderd keer gezien, dus hij vond het dus niet erg dat ik hem stoorde. Bovendien had hij toch al het meeste verklapt.

Halverwege de film viel de laptop ineens uit.

'De accu is leeg,' opper ik. Enkele minuten later stak ik mijn laptop in het stopcontact, maar omdat ik geen zin meer had om te kijken deed ik de laptop uit. Ik draaide me om naar Niels en vroeg: 'zin om een wandeling te gaan maken?'

Alleen in het territorium wandelen gaf mij de kriebels, maar samen met Niels... dat was een ander verhaal.

Hij knikte. 'Prima.'

Wij trokken onze schoenen en jassen aan. Toen we klaar waren om te vertrekken, riep Niels: 'yo, Maaike, we gaan even een wandeling maken!'

Maaike schreeuwde terug: 'Oké. Rot op.' Niels rolde zijn ogen, terwijl ik de deur open deed.

Niels trok de deur achter zich dicht trok. 'Dus welke kant wil je op?' Vroeg Niels, terwijl hij naar links en recht wees. Rechts stonden alle vakantiehuizen en links was niets anders dan een besneeuwd bos. De gondels kon je jammergenoeg vanaf hier niet zien. Ze zaten hoger de bergen in.

'Laten we het bos in gaan,' zei ik. Ik kon de verleiding niet weerstaan. Zoals elke weerwolf hield ik van de bossen en verlangde erna om elke boom te onderzoeken.

'Goed. Heb je je mobiel?' Vroeg Niels. Ik snapte dat hij dat vroeg als voorzorgsmaatregel. Je kon makkelijk in de bossen verdwalen. Ook konden er snel ongelukken gebeuren.

Ik knikte. 'Maak je geen zorgen, Nielsje. We gaan niet te ver.'

Hoe dieper het bos ze in gingen, hoe groter de kans was dat we een getransformeerd Sneeuw Roedel lid konden ontmoeten. Als we vlakbij de vakantiehuisje bleven, zouden we wel oké zijn.

Wij liepen het bos in.

Ik keek vol bewondering naar de bomen. Ondanks dat er sneeuw op lag, konden we nog duidelijk zien dat het dennenbomen waren. Hun steenachtige bladeren waren zo groen als gras. Het was een magisch gezicht. En...