De alfa en de halfbloed (✔)

18.2 'Mag ik binnen komen?'

Justin

'Mag ik binnen komen?'

Even was het stil. Één seconde, twee, drie...

'Ja.'

Een kleine glimlach verscheen rond me lippen.

Ik stapte naar binnen en deed de deur weer zachtjes achter me dicht.

Ayamé lag languit op het bed.

'Hier,' mompelde ik toen ik de zwarte pyjama van mijn zusje in haar handen drukte. Ze waren ongeveer even lang. 'Je mag hier in slapen.'

Ayamé trok een wenkbrauw op en snoof eraan. 'Het ruikt naar Jane,' merkte ze op. 'Is het wel oké dat ik daar in slaap?'

Ik knikte. 'Ja hoor. Het zijn oude pyjama's. Jane past er niet meer in.'

Ayamé keek me aan en leek te overwegen wat ze wilde zeggen. Blijkbaar besloot ze om het toch niet te doen, want haar ogen dwaalden af. Ze zag eruit alsof ze de hele wereld was vergeten, omdat ze zich op iets concentreerde.

Haar staar belanden op mijn gezicht en dwaalde af naar mijn lippen. Zonder enige waarschuwing bukte ze zich naar voren.

Mijn hart begon sneller te kloppen.

Nog geen vijf centimeter van elkaar verwijderd stopte ze.

Ik kon de emoties door haar heen voelen razen. Ze waren hetzelfde als de mijne. Hongerig en vol lust.

Wat doe je? Vroeg ik door de gedachtelink.

Ayamé opende haar mond, waardoor ik haar hete adem tegen mijn gezicht voelde slaan. Geen van beiden bewogen we ons.

Op dat moment vochtten mijn wolf en ik de drang om haar te kussen. We vochten de drang om onze handen over haar lichaam te laten strelen. De drang om haar te proeven. Maar bovenal de drang om haar eindelijk de onze te maken.

Waarom vechten we er tegen? Hoorde ik Collins fluisteren.

Een vraag waar ik het antwoord niet op wist. Misschien was het, omdat Ayamé ons al zo lang niet wilde en we dus niet konden geloven dat ze ons nu wel zou willen.

Plots trok Ayamé zich terug.

Zoals verwacht, ze wilde ons niet.

"Justin,' hoorde we haar spreken. 'Collins. Sorry.' Iets was niet juist.

Waarom klonk ze zo verdrietig? Ik keek op en zag dat tranen over haar wangen liepen.

Het spijt me, het spijt me snikte mijn mate door de gedachtelink.

Verward kroop ik dichter tegen haar aan. Wat speet haar? Waarom huilde ze? Zonder er over na te denken sloeg ik mijn armen om haar heen.

Ayamé omhelsde me terug. Ze gooide het kussen aan de kant en groef haar gezicht in mijn T-shirt.

Ayamé huilde. Niet alleen een paar tranen, nee dit waren er een heleboel. Haar gezicht was rood aangelopen en tussen het snikken door snifte ze alsof ze ineens verkouden was.

Het enige wat ik deed was haar dichter tegen me aantrekken. Natuurlijk wilde ik weten wat eraan de hand was, maar mijn mate had me nodig.

Ze wilde niet dat ik vragen stelde. Alleen een schouder waar ze op kon huilen.

Ik wist niet hoelang we zo zaten, maar wat na een eeuwigheid leek te duren stopte Ayamé met huilen. 'Sorry,' fluisterde ze weer. 'Sorry.'

Waarom zeg je sorry, wolfje? Vroeg ik zachtjes door de gedachtelink, de bijnaam gebruikend die ik bij onze eerste ontmoeting al verzonnen had.