De alfa en de halfbloed (✔)

15.1 'Niet huilen'

Ayamé

Niet huilen dacht ik tegen mezelf. Je mate heeft je verraden door jou een Beet te geven en zijn vader was je grootste aartsvijand, maar je kan niet gaan huilen. Niet om zo iets.

Ik had veel ergere dingen mee gemaakt dan dit.

Ik had al niet meer echt gehuild sinds ik ZILVERMOORD uit was, dus waarom huilde ik nu?

Ik had mijn wraak genomen.

Justins vader was dood.

Dus hoe kwam het dat ik mij slechter voelde dan ooit te voren?

... omdat in plaats van mijn lichaam mijn hart gebroken was.

... omdat ik had gehoopt voor iets meer en dat nu allemaal vernietigd was.

Ik glimlachte vreugdeloos. Alsof er abrupt ooit een andere leven was naast dat van een wreker.

Dan wel niet met haar, maar wel met hem.

Voor dit alles, voordat ik Justins vader vermoorde, had ik voor een fractie van een seconde geloofd dat ik mijn verleden los kon laten en liefde over haat verkoos, maar dat zat er nu niet meer in.

Grommend veegde ik de tranen uit mijn gezicht.

Ik was in het hol van de leeuw. In de Vuur Roedel met de toekomstige alpha als mate en de dode alpha als aartsvijand.

Ik kon mezelf hier mogelijkheid uit kon redden.

... niet dat het hoefde.

Dit was een nieuwe kans voor mij. Een nieuwe kans om wraak te krijgen. Victor was dood, maar zijn zoon leefde nog.

Een valse glimlach krulde zich rond mijn lippen.

Ergens, diep van binnen, voelde dit verkeerd.

Ging ik echt Justin, mijn mate, meer pijn brengen dat ik al had gedaan?

Ik negeerde het gevoel.

Hij was degene die mij gebeten had!

In gedachte verzonken strompelde ik naar het bed. Het werd is tijd dat ik een nieuw wraakplan voor de Vuurroedel ging bedenken.

Plotseling klonk er een enthousiaste kreet vanaf de andere kant van de deur.

Ik keek verrast op. De vloog de deur open en er kwam iemand de kamer ingerend.

Ik schrok toen een lichaam zich tegen mij aandrukte en warme lippen de mijne vonden.

Het waren niet Justins lippen.

Mijn gedachtes werden in één keer uitgeschakeld.

Ik zat niet meer mijn wraak te plannen, maar vroeg mij verdwaasd af wie me in hemelsnaam kon zoenen.

Al gaf ik het liever niet toe, maar ik was de zielsverwant van Justin. Dus wie in zijn roedel had het lef mij in zijn roedel te kussen?

Ik schakelde mijn wolvenkrachten in om de zoen-begroeter-gek van mij af te duwen, totdat ik de geur inademde.

Dat kon niet.

Onmogelijk.

Het was....

*

A/N: dank je wel voor het lezen! Ik zie de laatste tijd ook dat steeds meer mensen dit verhaal in een leeslijst toevoegen of stemmen, dus als jij één van die mensen bent, heel erg bedankt! Ik ben daar blij mee. :)