De alfa en de halfbloed (✔)

'Ah. De helleveeg'

Lyra

Aaron negeerde de beledegingen, haalde zijn handen door zijn zwarte haren en gebaarde dat we moesten volgen, terwijl hij ter gelijker tijd verschrikkelijk stinkende zalfjes uit allerlei hoeken en gaten van zijn huis trok.

'Wat voor soort?'

We werden de hal in geloods. De muren waren gemaakt van donker eikenhout, net zoals de vloer, waardoor het leken alsof we door een verticale doos liepen. Het was alsof we in een heel ander huis waren, maar dezelfde misselijkmakende geur van de dood achtervolgde ons.

'Vampier, weerwolf, mens,' antwoordde ik Marco, terwijl ik om me heen keek. 'Meer vampier dan de andere twee.'

'Mmh,' opperde Marco. 'Levend of dood?'

'Dat weet ik niet. Mijn opsporing spreuk heeft niet op haar gewerkt.'

'Natuurlijk niet. Het werkt niet op ondoden.'

Marco trok vanuit het niets een verborgen deur open. Deze hal was vol met magie. Ik kon het voelen.

Niet verrassend, want dodenbezweerders waren magie gebruikers, net zoals ik. Alleen nogal... gevaarlijk.

Marco duwde ons de deur in, zodat ik niet genoeg tijd had om rustig rond te kijken.

De volgende kamer waar we in kwamen, was de badkamer. Een monsterachtig lijk, niet menselijk, lag in de badkuip gevuld met... vies water.

... ja, laat ik het zo maar omschrijven. Je wilde de rest niet weten.

Marco liep naar het monster toe, haalde met een glazen pot wat vies water uit de badkuip en loodse ons vervolgens door een andere deur terug naar de keuken.

Hij ging bij het aanrecht staan en mixte de zalfjes en het vieze water.

'Hoe ken jij hem?' Fluisterde Jace, terwijl Marco bezig was.

'Verre familie van me,' opperde ik, niet bepaald trots.

'Herinner mij eraan om de rest van je familie nooit te ontmoeten.'

'Je zal ze niet door haar kunnen ontmoeten, zelfs als je dat wilt, Onsterfelijke,' sprak Marco die alles hoorde, omdat de doden alles hoorden. Zeker binnenhuis.

Wat hij zei was waar. Mijn familie wilde mij tenslotte nooit meer zien.

Ik stak hem dit keer niet in de fik, want dit was iets wat ik wel al had geaccepteerd.

'De enige reden dat je mij kan ontmoeten, is omdat de dood niet discrimineert. Tussen niemand niet,' ging Marco verder, terwijl zijn blik die van Jace doorboorde. Ze hadden een moment. Een connectie waar ik geen deel van kon zijn.

Marco haalde vervolgens nuchter zijn schouders op. 'Daarnaast trekt dit mijn interesse.'

Marco ging voor ons staan met zijn brouwsel. Het kleurde rood, vervolgens bruin en toen zwart.

Jak.

'Het enige wat er nog mist is het bloed van een familielid,' zei hij tegen mij, waarop Jace zijn hand uitstak.

'Deze heb je ook.'

Marco glimlachte.

Dit gaf mij de rillingen, want Marco glimlachte nooit. Ik deed een stapje achteruit.

Marco ging met zijn onscherpe vinger langs Jace's hand, waarop er een streepje bloed verscheen.

Indrukwekkend.

Vampiers konden even snel helen als weerwolven, dus wat Marco had gedaan, was Jace's hand tijdelijk in iets anders veranderen. Iets menselijks. Een verandering die alleen de dood en het leven konden brengen.

Dodenbezweerders waren niet alleen meesters over de doden.

Ik slikte en dorst er niet verder over na te denken. In plaats daarvan, focuste ik mij op Jace en Marco.

Het werd gefluisterd dat dodenbezweerders de vampiers en Puur Bloeds hadden gecreërd.

Ik had nooit een bevestiging op dat gerucht van Marco gehad, maar door de doodsangst in Jace's ogen, leek het niet langer een gerucht te zijn.

'Relax,' grinnikte Marco, terwijl hij Jace bloed onving in het brouwsel. 'Jouw tijd is nog niet op.'

Marco grinnikte en bracht het brouwsel naar zijn lippen.

'Je gaat het drinken?' Vroeg ik bijna kokhalzend.

'Natuurlijk, hoe wil je anders dat de doden haar vinden?'

Ah.

De wie - de wat - wat?

Ik begreep het, maar Jace snapte er geen bal van.

Marco dronk het brouwsel helemaal op en in eerste instantie leek er niets te gebeuren, totdat hij op de grond viel.

Zijn ogen waren wijd open gesperd en hij had geen pols.

'Marco is dood,' opperdde ik en deed bijna een vreugde dansje. Het werkte!

O ja, nog een dingetje:

dodenbeweerders als Marco konden sterven en leven, zoals ze wilde.

Dingen die dodelijk konden verwonden, hadden geen effect op hen als ze dit wilde.

Als ze storven, konden ze zichzelf gewoon weer tot leven wekken. Ook andere wezens, zolang de ziel dit toestond.

Overweldigende kracht, huh?

'Dus waarom moest hij het drankje drinken?' Vroeg Jace aan mij, die verrassend genoeg niet meer op zijn benen stond te trillen.

'Dodenbezweerders communiceren met de doden,' begon ik.

'Goh. Je meent het.'

Ik rolde mijn ogen.

'Hij kan dit bewust doen met de entiteiten die het dichts bij hem in de buurt zijn, maar om een specifiek iemand te vinden, die misschien leeft of misschien dood is, moet hij naar de Andere Kant reizen en in aanraking komen met Rona zelf of een naverwant die over haar waakt. Als het een naverwant is, kan die vertellen waar ze is.'

'Hoe lang duurt zo iets?'

'Een paar minuten? Een paar uur?' Zei ik schouderophalend. 'Wie kan het zeggen?'

Ik was een heks. Geen dodenbezweerder.

Ik draaide me om om een normaal glas water te halen, maar precies opdat moment hapte Marco naar adem.

Hij was terug.

Vast en zeker met nieuws.

Jace, zeer wanhopig nu hij zo dichtbij was, en ik, gewoon weg nerveus, bogen ons over hem heen.

'Wil je het goede nieuws of het slechte nieuws?' Hijgde Marco luid.

Jace deed zijn mond open om te antwoordde, maar Marco vervolgde: 'Ik maak een grapje. Het goede nieuws eerst: ze is in leven.'

Jace, die had gezworen dat ze nog leefde, haalde een zucht van opluchting.

Mh.

Dat had ik een vampier nog nooit zien doen.

'En dan nu het slechte nieuws,' drong ik ongeduldig aan.

Blijkbaar was terug van de dood komen te veel voor Marco, want zijn lichaam verslapte en zijn hoofd knalde tegen de grond aan.

Ik zuchtte teleurgesteld.

Hij was niet dood, maar bewusteloos.

**

A/N: oh, ik hou echt van Marco.

Wat vind jij van de brouwsels, de krachten en de dodenbezweerder zelf?

A. Interessant
B. Leuk
C. Mah
D. Wat moet dat allemaal in dit boek?
Ik ben zeer benieuwd.