De alfa en de halfbloed (✔)

24. 'Het is een lang verhaal.'

Justin

Het was vreemd om Ruelle, nee Rona, in de armen van een ander te zien. 

Ria stond ons op te wachtte voor Camille's huis. 

Ik zag dat Aya haar dochter van haar wilde overnemen, maar zich inhield, totdat Rona haar zag en in Ria's armen begon te stribbelen.

Nieuwsgierig keek ze haar biologische moeder aan met haar ene bruine oog en haar andere groene oog. 

Ik glimlachte en keek toe hoe moeder en dochter met elkaar begonnen te praten. Zonder zich te bekommeren om de weerwolven om hun heen, waren ze al bezig om elkaar beter te leren kennen. 

Ondanks dat ze vlees en bloed waren, waren ze tenslotte nog wel vreemdelingen.

En alsnog... 

die twee leken zo gelukkig, wat mij ook gelukkig maakte. 

Als ik hen zo zag was het niet zo moeilijk om te accepteren dat ze moeder en dochter waren. Voor hem maakte het zelfs niet uit wie Rona's vader was, zolang hij ook nog in beeld bleef. 

'Laten we naar binnen gaan,' zei mijn moeder.

Ik stapte als eerste naar binnen en werd overweldigd door een luid kabaal van vele stemmen die riepen:

'Verrassing! Gefeliciteerd met je achttiende verjaardag, Justin!'

Ik stond versteld. Mijn verjaardag? 

Ayamé keek al net zo verbaasd als ik en fluisterde: 'je bent vandaag jarig?'

'Als het zeventien juli is, ja.'

Met alle eerlijkheid ik was vergeten dat ik jarig was. Door alle heisa was mijn aandacht alleen op Ayamé gericht, waardoor ik mezelf vergeten was.

 ... Oeps?

Mijn moeder glimlachte en zei tegen Ayamé: 'Justin is nooit zo van de feestjes en verjaardagen geweest. Ook heeft hij nog nooit een verrassingsfeest gehad, omdat hij altijd dagen voor zijn verjaardag pissig rondliep en tegen iedereen grauwde dat als ze naar zijn feest kwamen hij hun handen eraf zou rukken.'

'Wat? Hun handen?' Herhaalde Ayamé, terwijl Ria beiden handen om Rona's oren heen sloeg. 

Ik knikte. 'Ja, want als ik hun koppen eraf ruk zijn ze dood. Als ik dat bij hun handen doe kunnen ze alleen niet vechten en hebben ze binnen enkele dagen hun handen weer terug gegroeid. Dus vandaar hun handen.'

Ayamé keek mij half lachend, half pissig aan. Zeg dat soort dingen niet waar Rona bij is dacht ze op een waarschuwende toon.

Ze was al in vol mama modus gegaan.

Wow.

Dit ging nog een lange dag worden.

Ja hoor, ik bleek gelijk te krijgen want, terwijl ik de cadeau's uitpakte, confronteerde Ayamé weerwolven van een kop groter dat ze geen alcohol bij de kleintjes mochten drinken en niets mochten roken. 

Een andere keer zocht ze naar iets geschiktst voor Rona in de koelkast en begon tegelijk met Ria en Erno te grommen wanneer Jordi per ongeluk tegen haar dochter opbotsten.

Over overbezorgd gesproken...

Laat in de nacht, begon mijn moeders huis leeg te stromen. Mijn familie en ik, inclusief Aya die al veel eerder Rona gedag had gezegd, keken hen na. 

Dus dacht Ayamé. Ben je nog van plan om te vertellen hoe je roedel zo veranderd is?

Ik glimlachte. 

Het is een lang verhaal. Ik kan je niet alles vertellen, zoals de details over Rona, omdat ik er niet veel van weet, maar ik zal je vertellen dat het met oorlog begon. Doordat de Wind Roedel halfbloeden opving en aan hun kant stond was mijn vader laaiend en stuurde iedereen erop uit om hun af te slachten. De Sneeuw roedel stond aan onze kant en de Aarde Roedel aan die van hun. De rest van de roedels in Europa waren neutraal. 

'Wacht. Wacht. Wacht,' murmelde Ayamé. 'Ik ken dit verhaal niet. Er was oorlog tussen de grootste roedels van Europa? Hoe ken ik dit verhaal niet?'

Wolfje, deze oorlog begon vier jaar geleden. Het was vlak na de slachting op de Vuurklauw Roedel. Jij zat dus toen al in Zilvermoord.' 

'Ik heb daar twee jaar gezeten. Waarom heb ik er daarna niet over gehoord?' 

Waarschijnlijk was je te verdiept in je wraakplannen.

Ayamé wierp hem een blik toe, dacht even na en hing haar schouders vervolgens omlaag. Het was waar. 'Hoe kon ik zo blind zijn..' 

Ik ging verder met mijn verhaal. 

In die tijd was ik elf dus ik had nog geen wolf, maar mijn broer Nate wel. Hij was zeventien en werd de strijd in gestuurd.

Om een lang verhaal kort te maken: Nate raakte gewond en werd gered door een meisje. 

Haar naam was Lucy en ze was een halfbloed. Een halfbloed van de Wind Roedel. Ze was de dochter van de alfa van de Wind Roedel. En ondanks dat ze geen geestverwanten waren werden ze wel verliefd.

'Kende Nate zijn geestverwant toen nog niet?'

Jewel, maar zijn gevoelens voor Lucy waren sterker. Zo sterk dat hij de oorlog wilde eindigen. Dat is hem ook gelukt...

Ayamé zetten grote ogen op. 'Dat kan ik zien, maar hoe? Ik wist niet eens dat Victor nog een zoon had...' 

Door zich te gaan bemoeien met de Wolfskuil van de alfa's. Je weet dat als alfa's elkaar op het slachtveld ontmoeten ze een Wolfskuil houden. Een strijd tot de dood. Dat gebeurde ook bij mijn vader en alfa Luuk van de Windroedel.

Ik zuchtte en keek Ayamé met betraande ogen aan. Dit deel van het verhaal was altijd zo moeilijk om te vertellen.

Lucy was die ochtend al gestorven in de strijd. Ze had geweigerd iemand van de Sneeuw Roedel te doden, dus doden die haar eerst. Mijn broer was hart gebroken, maar geloofde er nog steeds in dat er vrede kon zijn. Alleen is dat onmogelijk als een van de alfa's stierf.

Luuk was aan de verliezende hand en toen pap de doodslag wilde toe brengen is Nate ervoor gesprongen. Hij is gestorven in mijn vader's armen en had als laatste wens dat het vrede zou zijn.

'Dat is ook gelukt,' eindigde ik mijn verhaal, omdat ik het nu niet aankon om nog meer details over het verleden te geven.

**

A/N: sorry voor het slordige editen en het missen van de update van gisteren! Ik was nogal druk en nu ben ik nogal moe. Eerste school week voor mij. Jullie? 

Ik zal op een andere dag wel twee hoofdstuk gedeeltes publiceren om het goed te maken. 

Wat vinden jullie van Lucy en Nates relatie?

A. Je kan alleen met je zielsverwant samen zijn

B. Liefde overwint alles

C. snif. Heel zielig. 

D. anders.... (zeg t in de comments ;) )