De alfa en de halfbloed (✔)

25.2 'Het is een oorlogsverklaring.'

'Hoe kan dit gebeuren?' Jammerde mijn moeder, terwijl ze verdrietig naar de documenten in Aya's handen keek.

Jane klopte troostend op haar rug en ik trok de documenten uit Aya's handen.

Ik wist dat onze band met de Sneeuw Roedel dreigde te knappen, dat was de hele reden dat ik en mijn vader gingen spreken over hun vredesverdrag, maar dit had im nooit verwacht.

Waren ze gek geworden?!

De Sneeuw Roedel en de Vuur Roedel waren beiden een van de vijf machtigste roedels in Europa.

Jaren lang waren wij een bondgenoot van de Sneeuw Roedel geweest, omdat we een algemene haat naar halfbloedjes hadden, maar sinds het verboden was geworden om op halfbloedjes te jagen, was onze bondgenootschap breekbaar.

'Hoe kon je Fauve?' Fluisterde ik.

Met een steen in mijn maag en de de documenten in mijn handen liep ik op haar af.

De oudere vampier had haar niet langer bij de nek, maar had tegen de grond geduwd. Zijn voetzolen borden in haar rug.

Ik bukte neer, waarop ze in mijn gezicht spuugde.

Dit was niet de Fauve die onze roedel verlaten had om met haar mate te zijn. Dit was niet de Fauve die mij had geholpen om Aya te vinden.

Dit was iemand anders.

Dat moest wel.

Het venijn brandde in haar ogen.

Hoe kon ze anders zo iets doen?

'Waarom?' Fluisterde ik.

'Het is de enige manier om Oliver alfa te maken,' antwoordde ze eerlijk.

De enige manier om haar luna te maken.

Tenminste, ik dacht dat ze eerlijk was, maar dat wist je nooit zeker met leugenaars.

'Weet Olivier hiervan?'

Mijn ex leek er niet het type voor, maar Fauve had dat ook niet geleken.

Mijn maag draaide zich om.

Was de Fauve die ik al die tijd had gekend een leugenaar?

Haar ogen glinsterde in het maanlicht en ergens zag ik een flits van schuld die verdween toen ze siste: 'hoe kan je een halfbloed luna maken? Verrader.'

Ik verstijfde. De tranen brandde in mijn ogen.

Toen Fauve en ik in dezelfde klas hadden gezeten, in een donkere tijd waarop we nog op halfbloedjes jaagde, had ik haar vaak zo horen praten.

Ik vond dat ze gebrainwashed was, net zoals de rest van de weerwolven. Maar zelfs na al die jaren, na alles wat ze had gezien, durfde ze nog steeds zo te praten?

Misschien was Fauve nooit verandert?

Aya schudde verbitterd haar hoofd.

Ik dorst niets te zeggen.

Het was alsof ik een brok in mijn keel had.

Ik kon niets zeggen.

'Wat is er gebeurt met onze vader?' Vroeg Jane die er half uit zag alsof ze haar voeten op Fauves gezicht wilde zetten en half alsof ze ging breken.

'Alfa Victor,' siste Fauve. 'is dood.'

Ik hapte naar adem, Aya verstijfde en bij Jane sprongen er tranen in haar ogen.

Maar zoals ik al zei: je weet nooit zeker wanneer een leugenaar de waarheid vertelt of niet.

Tenminste als je in mijn schoenen stond.

In Remi's schoenen was het een ander verhaal.

'Ze liegt,' verzekerde hij ons.

Zijn gezicht verduisterde, terwijl hij op de vampiers af liep.

'Geef haar aan mij,' sprak hij tegen de vampiers. 'Ik krijg de waarheid wel uit haar.'

Ik verstijfde.

O nee.

Remi ging zijn talent als Rode Wolf gebruiken.

Je vraagt je misschien af wat een rode wolf is?

Nou, elke weerwolf roedel heeft zijn eigen huurmoordenaars.

Jace knikte naar de oudere vampier die Fauve los liet.

Ze siste en stribbelde tegen, terwijl Remi haar beet pakte en met een kille blik in zijn ogen mee sleurde.

Wat er ook gebeurde er ging oorlog zijn.

Herinneringen van uitgehongerde weerwolven en rottende lijken flitste door mijn gedachte.

Ondanks dat ik nooit op het slachtveld was geweest van de vorige oorlog kon ik zich nog goed herinneren wat voor gevolgen het had.

Dit kon ik niet laten gebeuren.

Er heerste een doodse stilte in het bos.

Deze werd onderbroken door Jace die zijn blik op Aya richtte. 'Kan ik mijn dochter nou eindelijk zien?'

Aya, die stond te trillen op haar benen, probeerde zich te herpakken. 

Ria zag eruit alsof ze flauw ging vallen.

Erno gromde dit keer niet. 'Volg mij,' sprak hij.

De weerwolven sjokten achter hem aan, terwijl de vampiers, die uit alle hoeken en gaten van het bos vandaan kwamen, hem stilletjes volgden.

Ik bleef achter met een onheilspellend gevoel in mijn buik.

Het probleem van Rona's vader kon ik er nu niet bij hebben.

Dit was een duistere tijd waarin ik mijn roedel moest leiden.