De alfa en de halfbloed (✔)

18.1 'Mag ik binnen komen?'

Ayamé

Hoe was dit ooit gebeurd?

Het ene moment ontsnapte ik uit de gevangenis en het volgende moment werd ik het huis van de Raymonds ingeloodst.

Ik moest bekennen dat ik verward was toen Justin's moeder Camille en zijn zusje Jane me begroeten alsof er niks aan de hand was. Ze glimlachten naar me en gedroegen zich alsof ik al bij de familie hoorde.

Ik was van slag, want ik snapte die logica niet.

Ja, ik was de mate van Justin, maar ik was ook een moordenaar. Iemand die Victor bijna had vermoorden.

Dus waarom gedroegen ze zich zo?

Justin's moeder Camille trok me door de gang. De vloer luid kraakte en ik werd werd door de geuren van zweet en kruiden.

Camille opende een witte deur en stapte samen met mij de kamer in. 'Dit is de logeerkamer. Hier kan je slapen,' kondigde ze aan, waarna ik weifelend de kamer binnen stapte.

Het was een redelijk grote kamer:

in het midden van de kamer stond een tweepersoonsbed met grijze bedovertrek. Daarnaast, aan de linkerzijde, stond een nachtkastje met een lamp.

Aan de rechterkant stond een kledingkast en hing de knop van de lichtschakelaar voor de grote lamp.

De lampen stonden niet aan en er waren geen ramen, maar nog steeds leek de kamer licht. Dat kwam waarschijnlijk doordat alles wit was: de muren, de stenen vloeren en de kasten.

'Waarom be-' begon ik en draaide me om om tegen Justin's moeder te praten, maar Camille was al weg.

Ik fronste, bevreemd dat ik dat niet had opgemerkt, en deed de deur achter me dicht.

Mijn ogen waren nu gericht op het bed. Waarschijnlijk keek ik erna alsof ik probeerde uit te vogelen of het een ongeladen of geladen geweer was. Dodelijk met kogels, maar zonder ongevaarlijk.

Welke kon het zijn?

Na enige aarzeling plofte ik op het bed.

Er was vandaag zoveel gebeurt: eerst had ik enkele roedelleden van Justin bevochten, daarna had ik een rondleiding gekregen en tot slot werd ik uitgenodigd in het huis van de Raymonds.

... niet alleen dat.

In een dag tijd voelde ik me ook veranderd.

Ik was helemaal van de kaart.

Het voelde alsof ik niet meer wist wie ik was.

Het klonk misschien raar. Vreemd zelfs, maar het was echt zo.

Ik staarde naar mijn hand en probeerde het tot me laten in te zakken dat ik in het huis van de Raymonds lag: in het huis van Victor Raymond.

Mijn moeders moordenaar en mijn vijand.

In het huis van Justin Raymond.

De jongen die mijn mate was.

Ik voelde bij dat feit niks anders dan verwarring. Ik had nooit een mate gewild, dus waarom bonkte mijn hart zo luid als ik hem zag?

Ik wist het antwoord, maar dat verwarde me.

Ik wist niet meer hoe ik dingen moest zien:

Was de Vuur Roedel mijn vijand of mijn vriend?

Was deze woning het hol van de leeuw of een thuis?

Was de Raymond familie mijn aartsvijand of familie van mijn mate?

Vanochtend zag ik waar ik ook keek vijanden.

... maar sinds ik op het plein terecht kwam begon ik aan mijn geloven gaan twijfelen.

Het was bizar om te zien dat de Vuur Roedel niet moordlustig waren, maar eerder vredelievend.

....

Het gaf aan dat iemand kon veranderen. Niet alleen maar op de slechte manier, zoals ik.

Toch was het puntje van de ijsberg mijn verwarring over Justin geweest: hij had mijn hand gepakt.

Ik zuchtte en keek naar mijn hand. Het was misschien mijn verbeelding, maar ik leek zijn warmte nog steeds te voelen.

Ondanks dat hij de zoon was van Victor en dat hij me de Beet had gegeven zonder toestemming, was ik nog steeds verliefd op hem.

Ik haatte hem niet.

Dat had ik nooit gedaan.

Opeens hoorde er een zachte klop op de deur.

'Ja?' Murmelde ik.

'Mag ik binnen komen?' Hoorde ik de stem van Justin fluisteren.

Hij fluisterde.

Er was maar één reden dat een man in zijn moeders - en vaders huis tegen een vrouw fluisterde.

Mijn hart miste een slag.

'.... Ja.'

**

A/N: ehm, SPOILER, volgend hoofdstuk zullen ze hun kus-kus-gedoe naar het volgende level nemen.

Als dit niet jouw ding is (dan ben je niet de enige), skip gerust naar 19.1. (ik wens dat ik het editen van het volgend hoofdstuk kan overslaan.)

Als dit wel jouw ding is dan neem ik aan dat je staat te springen om het volgende hoofdstuk te lezen. (Verwacht niet te veel ervan. Ik schreef dit toen ik 15 jaar was. Cringe.)

Ik weet overigens ook dat deze zin onzin is: 'er was maar één reden dat een man in zijn moeders - en vaders huis tegen een vrouw fluisterde.' Er zijn vele andere redenen: je ouders niet wakker willen maken, omdat... het midden in de nacht is en aangezien jij niet hun kat bent, vergeven ze het je niet als je luid doet tijdens jullie nachtbraken of je een verrassingsfeestje voor ze organiseert of je inbreekt in hun huis met jouw partner.