De alfa en de halfbloed (✔)

20.2 'Rona?'

Ayamé

Een diepe frons verscheen op mijn gezicht, terwijl ik aan Jane de ritueel tak overhandigde. Mijn naam was nog maar half gekerft in de tak.

'Sorry,' mompelde ik en zetten het op stil, omdat ik wist hoe onbeschoft en tegen traditie het was.

Jace's zorgen moesten maar wachtten.

Ik schreef mijn naam volledig op de tak en hield deze vast, waarop Justin en Camille deze ook pakten.

We gingen in een cirkel staan en begonnen rondjes te draaien.

Nerveus klemden ik mijn handen om de tak.

Halverwege transformeerde we allemaal in onze halfwolf vorm. Onze nagels werden langer en de hoektanden kwamen tevoorschijn.

Dit was de eerste keer dat ik deze inwijding zelf deed, want in mijn vorige roedel de Vuurklauw Roedel was ik al in de roedel geboren en was dus automatisch lid.

Gelukkig was het ritueel nog zo in mijn gedachte gebrand dat ik precies wist wat ik moest doen.

We waren aangekomen bij het laatste en belangrijkste stuk. Hierin gingen ze bepalen of ze me in de roedel wilden of niet.

We stopten met cirkelen en ik begon met huilen. Niet met tranen, maar met mijn stem. Net als een wolf die naar de maan huilde, stak ik mijn hoofd in de lucht en huilden.

Al snel hoorde ik Justin mijn voorbeeld volgen, waardoor iedereen begon te huilen.

De hele zaal vulden zich met wolvengehuil en Justin glimlachte.

Ik was geaccepteerd in de Vuur Roedel.

Ik voelde me overweldigd. Alle weerwolven van de Vuur Roedel waren via een energie link met mij verbonden. Het voelde alsof ik overspoel werd door een grote golf.

Ik was nu gelinkt aan de Vuur Roedel en al zijn leden.

Ergens vroeg ik me af of dit goed of slecht was. Ach ja, dat ging snel genoeg duidelijk worden.

Iedereen transformeerde terug en Justin schonk me een verblindende glimlach, voordat Justin zich tot de menigte richtte.

Ik probeerde mezelf ondertussen te kalmeren en letten dus niet op zijn speech.

Jace....

Ik pakte mijn mobiel en zag dat ik twee ongelezen berichtjes van hem had.

Ik verstijfde.

Dat kon niet. Dat was onmogelijk. Tenzij....

Ik heb Rona gevonden... was het eerste bericht. Het tweede dorst ik niet te openen.

... waar was haar lichaampje? In welk gat lag ze weg te rotten? Moest ik -

Mijn adem haperde. Ik strompelde naar achteren.

Ik kon haar niet begraven.

Niet. Haar.

Toen werd ik afgeleid door een opmerkzame geur, vaag en onscherp, maar toch zo intens tussen alle weerwolf luchtjes door.

Ik snoof in de lucht. Dit was de geur die ik op Erno had geroken. Nu snapte ik waarom ik het herkende: het was een deel van mijzelf.

... was dit wat Jace mij wilde vertellen? Was dit zijn tweede berichtje?

Onmogelijk.

Zulk toeval bestond niet.

Mijn blik land op de persoon waar de geur vandaan kwam. Een tweejarig meisje met zwarte haren en een lievelijk gezichtje was net met een brunette wolvin naar binnen gewandeld. Overduidelijk laat voor de bijeenkomst.