De alfa en de halfbloed (✔)

2.3 'Ze is van mij!'

!!*#!!

Ik had zin om iets te breken.

Mijn vakantie was verpest.

Ik wilde helemaal niets met mijn zielsverwant te maken hebben, maar ik kon er nu niet makkelijk onderuit komen. Er gingen allerlei emoties door me heen. Maar één ding was zeker...

Ik ging zo snel mogelijk van hem wegkomen.

Ik was niet dom genoeg om dit nu te proberen. Het beste was om te wachten en te vluchten zodra hij het minst verwachtte. Zo kon ik een behoorlijke afstand tussen ons kon krijgen, zodat ik makkelijk kon verdwijnen.

Ook wilde ik meer over zijn roedel weten. Dan kon ik deze vermijden.

'Mijn zielsverwant vinden' was niet iets dat op mijn lijst 'dingen-te-doen-voor-ik-dood-ga' stond. Ik had er nooit een gewild.

Ik had het nog wel begrepen als mijn zielsverwant een omega of loner was geweest, maar kom op: een Alfa?! De meest sterkste, maar ook meest emotionele en hebberige weerwolf van de wereld, was mijn zielsverwant.

Geweldig.

Ik voelde Justin's blik in mijn rug branden. 'We zijn erbij,' mompelde ik. 'Mijn vakantiehuisje is daar.'

Waarom zei ik dit?

Ik ging Justin aan mijn familie voorstellen. Niet als mijn zielsverwant, want tja, dan verkaarden ze ons voor gek. Daarom had ik snel bedacht dat hij een kennis van de middelbare school was en we elkaar toevallig waren tegen gekomen.

Ondanks dat ik nooit een zielsverwant wilde, had ik er nu wel een.

Ik had een plan nodig om van hem af te komen.

Als ik Justin de hele tijd bij me hield, kon ik vast wel een zwaktepunt ontdekken. Misschien kon ik zelfs een slaapmiddel in zijn drinken doen en dan wegvluchten.

Natuurlijk kon ik mijn familie niet meenemen. Ze wisten niks van dit.

Bovendien zouden ze me alleen maar vertragen...

Bijtend op mijn lip keek ik voor me uit.

Hoe dan ook, ik zou zeker van Justin afkomen.

'Zit je nog op de middelbare of studeer je al?' Vroeg Justin.

Met een ruk keek ik op en schudde mijn hoofd. 'Nee, ik ben afgestudeerd en ik ben ook niet van plan om nog te gaan studeren. Jij?'

Voor het eerst was Justin stil. Zijn wangen werden vuurrood. Ineens leek hij op een verlegen klein kind.

'Ik wel,' zei hij beschaamd.

Was het iets om je voor te schamen? Vroeg ik mij af.

'Ik zit nu in mijn laatste jaar.'

Toen hij mijn bevreemde gezicht zag, keek hij de andere kant op. 'Ik ben pas zeventien, maar ik word dit jaar achttien,' was zijn verdediging.

Dat verklaarde het baby gezicht.

'Daarom keek ik niet zo,' zei ik. 'Ik ben gewoon verrast dat je -'

Ik besloot om hem een bot toe te gooien.

'- zo knap bent.'

Justin's ego was weer terug. Door mijn compliment verscheen er een brede zelfvoldane grijs op zijn gezicht.

Mijn ogen versmalden zich. Door die grijs wilde ik mijn compliment terug nemen.

Ja, hij was weliswaar goed gebouwd, had strakke jukbeenderen en krullende zwarte haren waar ik met mijn handen doorheen wilde kammen en zijn helderblauwe ogen trokken alle aandacht naar zich toe.