De alfa en de halfbloed (✔)

12.2 'De. Man. Die. Ik. Met. Mijn. Eigen. Handen. Ging. Doden.'

'Dat is..' 

Één woord. Een giftig woord.

 'Hem,' gromde ik haat vol. 

Victor Raymond. 

De alfa van de Vuurroedel. De man die verantwoordelijk was voor al mijn leed. 

De. 

Man. 

Die. 

Ik. 

Met. 

Mijn. 

Eigen. 

Handen. 

Ging. 

Doden. 

 Mijn plan was om hem te laten leiden. Hem en zijn roedel.

Ik wilde zijn geliefde familie voor zijn neus slachten. Ik wilde hem hetzelfde laten voelen wat ik hij mij had aan gedaan: zijn vinger eraf te hakken, ect.

Het ging zo pijnlijk zijn dat hij me smeekte om te stoppen. Dat hij me zou smeken om hem te doden.  Maar ik weigerde hem  genade te tonen.

Mijn plan had aanlokkelijk geklonken. 

Elke keer dat ik eraan dacht, kookte ik van woede. Ik wilde hem afmaken, maar nu ik hem zo zag besefte ik dat ik het geduld niet had.

Hij glimlachte naar me. Hij leek oprecht gelukkig.

Ik haatte het. Het was alsof hij helemaal geen bloed aan zijn handen had. Alsof hij mijn moeder nooit had vermoord.

'Victor Raymond,' siste ik met zoveel haat, dat zijn naam als vergif klonk.

Ik was mij bewust van een verraste Justin die aan mijn zijde stond, Remi die de gloed in mijn ogen zag en in een verdedigende positie ging staan, terwijl Victor en Reno nog niets door leken te hebben. Ze waren te gefocust op iets anders: de mate van Justin ontmoette, realiseerde ik mij.

Ik had mij onbewust in mijn half-weerwolf vorm getransformeerd, wat ze allemaal in de gaten hadden, dus bukte ik mij om mijn transformatie van het normale volk te verbergen en veranderde terug.

Mijn klauwen waren weliswaar scherp en ik was sneller en sterker in die vorm, maar dat maakte niets uit tegen Victor Raymond. Daarnaast kon zelf ik, een rebel, niet transformeren in een roermoerige stad waar menselijke ogen en camera's je constant zagen.

Ondanks dat ik wraak wilde, weigerde ik om een oorlog tussen de bovennatuurlijke wezens te veroorzaken.

Ik wilde dat mijn menselijke familie veilig bleef.

Ik wilde dat Justin veilig bleef.

Hoe gingen mijn acties Justin beïnvloeden?

We hadden al een deal en deze was bij deze voltooid: hij had mij de alfa gebracht.

En zijn straf voor mij naar hem toe brengen? Hij had het onwetend gedaan en aangezien hij de zoon van een alfa was, was dat al straf genoeg. Ze gingen hem niet verder straffen. Dat hoopte ik.

Maar mijn straf? Als ik dit overleefde? Waarschijnlijk weer hetzelfde als eerst.

Ik knarsten mijn tanden. Het was de prijs die ik moest betalen.

De alfa en Justin's lijfwachten kwamen dichterbij.

Justin stond bevroren naar mij te staren.

Ik voelde de hand van de alfa op de mijne. Een weerzinwekkend gevoel stroomde door mij heen.

Dit was het moment. Het moment waar ik zo lang op gewacht had.

Ik haalde bliksemsnel mijn dolk van de Nacht, het mes gemaakt van zilver wat giftig was voor weerwolven, uit mijn laars en viel aan.

Het fijne van een dolk van zilver hebben, was dat één schrammetje al fataal was. (Tenminste als je het tegengif niet had.)

Ik reikte met mijn dolk meteen naar zijn hart, maar Victor ontweek mijn aanval op het haartje, waardoor mijn dolk zich niet in zijn hart boordde maar in zijn boven arm. Ik schraapte met mijn mijn dolk over zijn het bot, voordat ik me los trok om zijn verbijsterde, maar gepijnigde gezicht te zien.

Victor wankelde. Bloed stroomde uit zijn wond, waarmee zijn t-shirt rood kleurde.

Hij was in shock. Natuurlijk, meestal was zo'n wond niet zo pijnlijk. Het heelde snel.

Nu niet.

Nu zeker niet.

Ik haalde nog een keer uit, waarmee ik mijn dolk in zijn darmen boordde. Mijn dolk sneed diep in zijn vlees. Het sissende geluid van vuur dat vlees brandde, weerklonk in mijn oren.

Het zilver, giftig voor weerwolven, deed zijn werk. Het was hem van binnen uit aan het brandde.

Dus ik rende.

Alfa Victor was zo goed als dood.

Hij kon dood bloedde binnen minuten. Het zilver voorkwam dat hij snel heelde.

Toen pas, hoorde ik burgers en toeristen gillen. Sommige grepen hun kinderen en renden weg, maar Reno en Remi leken net als Justin gemaakt van steen. Ze bewogen niet. Te geschrokken door wat ze zagen.

Ze zagen hun alfa voor hun ogen sterven.

Met een normaal mes of dolk was een steek in het hart fataal voor een weerwolf, maar met een dolk van de Nacht.. een dolk die bij het mes bestond uit zilver en bij het handvat uit arani, een kostbaar vampier product, was dit zeer anders.

Ergens achter me hoorde ik Justin schreeuwen. Hij rende mij achterna, maar ik wierp hem over mijn schouder zo haat volle blik toe dat hij onmiddellijk stopte.

Ik had hem wel gehoord: dat ene hatelijk woord. 'papa.'

Justin noemde Victor zijn vader.