De alfa en de halfbloed (✔)

23.1 'Is het belangrijk?'

Ayamé

Toen de deur dicht sloeg, stonden Justin en ik tegenover elkaar. 

Even bleven we zo staan. 

Mijn hart klopte luid in mijn borst. Het geluid was zo hard dat ik bijna bang was dat mijn hart ging barsten. 

Ik zuchtte, plots nerveus en probeerde mijn ademhaling te reguleren. 

Tenslotte zei ik: 'wat wil je weten?'

Justin staarde mij bedachtzaam aan. 'Is Rona ontstaan in Zilvermoord tijdens een-' mompelde hij, het woord verkrachting bleef als een olifant in de kamer hangen. 

Ik beet op haar lip. Wetend dat de waarheid hem niet beviel, richtte ik mijn blik op iets anders. 

Het ging van het podium, naar de uitgang, naar Justin's gezicht. 

Ik wilde hem niet onder ogen komen, maar ik had geen andere keuze. 

Hij had het recht om dit te weten. 

'Nee, het was geen verkrachting.' 

Justin knipperde met zijn ogen. 'Dus je had vrijwillig sex?' 

'Justin!' Siste Erno, waarbij hij een beteutered gezicht trok, terwijl Remi zijn ex emotieloos aanstaarde. 

Preusheid had ik niet verwacht bij zo'n vent.

Het gevaar van zijn vraag inziend, kroop ik onopgemerkt achteruit. 

'Ja,' antwoordde ik nerveus, half verbaasd dat ik niet wat zelfverzekerde in mijn schoenen stond. 

In een poging het onaangename gevoel van mij af te schudde, schudden ik mijn lichaam door elkaar.

Ik sloeg mijn armen over elkaar. 'Is het belangrijk?' 

Justin's hoofd zo rood als een tomaat. Hij was woedend. Laaiend zelfs. 

Mijn ogen werden zo groot als schotelstjes, terwijl ik hem aanstaarde. Ik had hem eerder zo woest  gezien, maar elke dat ik hem zo zag, was hij kwaad op een ander. Niet op mij. 

Dit was nieuw.

'Ja, het is belangrijk!' Gilde Justin. 'Je hebt een kind en je nam niet eens de moeite om het mij te vertellen!' 

Ik vergat mijn onzekerheid, toen er een andere emotie in mij opborrelde. Even woedend als Justin schreeuwde ik terug: 'ik dacht dat ze dood was!'

Eikel. Klootzak. Snauwde ik door de link. 

Voor het eerst een lange tijd wilde ik als een boze tiener de kamer uitstormen, maar ik hield mij in. Het had geen enkel nut om zo iets te flikken. 

Erno kuchte ongemakkelijk, terwijl Remi zich er volledig buiten hield. 

Ik probeerde mezelf in te houden, terwijl ik iets zachter vervolgde: 'ze was van mij afgenomen. Nog geen twee uur na jaar geboorte.' 

De tranen brandde in mijn ogen. 

Natuurlijk had ik het Justin niet verteld. Voor mij was over haar praten nog pijnlijker dan over al het andere.

Justin's uitdrukking verzachte en zijn gezicht ging weer terug naar zijn normale kleur. 

Bij dat aanblik verdween mijn woede als sneeuw voor de zon en ik nam plaats op een van de vele stoelen in de zaal. 

Erno, vol sympatie, gaf mij een zakdoek aan. Als een ouder snapte hij mijn pijn, dus begreep ik zijn vriendelijke gebaar, maar dat Remi een hand op mijn schouder legde was geheel onverwachts.