De alfa en de halfbloed (✔)

17.2 'Nee, dat was onmogelijk.'

Justin

'Ayamé,' murmelde ik en stak bezorgd een hand naar haar uit. 

Waarom zat ze daar maar? 

Ik had verwacht dat ze weg ging rennen, maar toen ze mijn roedel zag, zakte ze gewoon in elkaar. Ik voelde aan haar emoties dat ze verward was, echter kon ik er niet eruit opmaken waarom. Het voelde alsof ik werd verzwolgen door een woeste golf. 

Wat was eraan de hand? 

Zonder er over na te denken pakte ik Ayamé's handen vast en trok haar omhoog. 

Wat er ook aan de hand was, ze moest afleiding hebben, dus besloot ik om verder te gaan met mijn plan. 

 'Justin, wat doe je?' Mompelde Ayamé. Haar stem was slechts een fluistering. 

 Wetend dat ze er tegen in ging, antwoordde ik: 'Ik ga je een rondleiding geven in mijn roedel.' 

Het was even stil. 

'Oké.' 

Huh? 

Ik bleef verbijsterd stilstaan me afvragend of ik haar wel goed gehoord had. 

'Wat zei je?' Vroeg ik. Mijn oren bedrogen me. Toch?

'Ik zei oké. Geef mij een rondleiding.' 

 Mijn ogen sperde zich wijd open. Nog in geen miljoen jaar had ik verwacht dat Ayamé ermee ging instemmen. De reden dat ik haar kamer in kwam met zeven weerwolven was, zodat ik haar kon dwingen met mij mee te gaan. Ik weet het: heel charmant. 

Wat was ik dom. 

Als ik wist dat ze ja zou zeggen, had ik het haar gewoon gevraagd. 

... Wacht. 

Waarom stemde ze er zo makkelijk mee in? Was ze iets van plan?

 Ik wil weten hoe de Vuur Roedel werkelijk is hoorde ik Ayamé's stem in mijn hoofd zeggen. 

Ik sprong verschrikt op. 

Ze grinnikte en haalde haar schouders op. Je dacht zo hard na dat ik besloot om je het antwoord te geven. 

Op hetzelfde moment huilde mijn wolf Collins van geluk, omdat onze mate eindelijk de gedachtelink had gebruikt, maar voelde ik me ook geschaamd omdat ze mijn gedachtes kon lezen en ik niet die van haar. 

Ook was ik ergens diep in gedachte bezig met het verwerken van haar antwoord. 

 Ze wilde weten hoe de Vuurroedel werkelijk was? 

Hoe ironisch. 

Dat wilde ik haar de hele tijd al laten zien. 

Ik wist dat Ayamé de Vuur Roedel als een moordlustige en kille roedel zag, wat jaren geleden ook echt zo was geweest. Alleen waren we in de laatste jaren ook erg veranderd. 

We waren vredelievend geworden. 

 Zelfs halfbloeden werden nu geaccepteerd. Iets wat jaren geleden absoluut geen mogelijkheid was. 

 Hoe kon ik haar dat het best laten zien? 

Ik dacht even na en besloot waar ik haar naar toe ging brengen. Vastberaden pakte ik Ayamé's weer hand vast en begon richting het zuiden te lopen. 

 Voor gewone mensen leek onze roedel op een Frans dorp. De huizen waren oud: dakramen waren niet geverfd en overal lagen gele stenen. Er was een openbaar plein, waar wij momenteel op stonden, en bepaalde kraampjes of winkels met etenswaren, kleren en veel meer.