De alfa en de halfbloed (✔)

4.1 'Zij mocht mijn naakte lichaam zien, maar ik niet die van haar?'

Justin

Niet dat ik ze Ayamé echt zou laten vermoorden.

De gedachte dat er Rode wolven haar wilden afmaken maakte me woedend. 

Niemand. Raakte. Mijn. Mate. Aan.

Als ze het wel zouden proberen zou ik ze aan stukken scheuren. Niet dat ik dat door de link zei.

De Sneeuw Roedel en mijn roedel waren al enkele jaren bondgenoten. Als ik alles duidelijk maakte zou er niks gebeuren.

Dat is niet nodig gromde ik dus zo vriendelijk mogelijk, maar mij stem klonk vol met woede. Die halfbloed Rebel is mijn mate. 

Even bleef het stil. 

Ik kon Loren's verbijstering voelen, maar hij herstelde zich snel.

Ik heb mijn wolven meteen ingelicht. Ze is nu veilig in dit terrein. Gefeliciteerd met het vinden van je geestverwant. Een halfbloed... wat bijzonder. Ik ben blij voor je, Justin.

Ik snoof. Natuurlijk, alsof ik daar intrapte.

Halfbloeden werden veracht. De meeste weerwolven haten ze, maar andere vonden het prima. Alfa Loren was daar niet een van. Hij verachtte ze. Zelfs na al die jaren. Hij vond het dus echt niet prima dat een halfbloed een alfa als zielsverwant had. Maar wat kon hij eraan doen?

Ik breng haar terug naar mijn logeerkamer. Vanuit daar pak ik me spullen en vertrek met mijn wolven en mate naar mijn eigen roedel. We zijn binnen drie dagen weg deelde ik mee.

Loren bromde goedkeurend. Daarna was hij verdwenen. 

Ayamé was een paar kilometer verderop en merkte pas net dat ik stil stond. Ze draaide zich om en rende terug. Ik zuchtte en probeerde contact te zoeken met Remi, één van mijn lijfwachten. Alhoewel, hij meer was dan een lijfwacht....

Ik kon hem niet bereiken.

Bij mijn andere lijfwacht genaamd Reno, ex-clan lid Fauve en Loren's tweede zoon Olivier lukte wel.

'Wat?' blafte Fauve, terwijl Reno me begroeten als 'toekomstige alfa.'

Op dit soort momenten rolde ik meestal met mijn ogen of gromde iets dreigen terug, maar dit keer was ik te vrolijk door het besef dat ik mijn zielsverwant had gevonden.

Ik voelde Olivers aanwezigheid, maar hij bleef stil.

Ik heb mijn mate gevonden!

Niemand zei iets, al kon ik wel door de link voelen dat ze ineens een stuk blijer waren.

Gefeliciteerd zei Oliver. Hij was oprecht blij voor mij.

Dan was het jouw wel waard om naar deze sneeuwhel te komen mompelde Fauve, waarop ze vervolgde. Het is toch een jongen? 

Nee zei ik.

Er volgde een ongemakkelijk stilte.

Wanneer ging zij wat er tussen mij en Oliver was gebeurd, vergeten? Oliver en ik had geen gevoelens meer voor elkaar.

Daarna werd ik bedolven met vragen van Reno: Hoe heet ze? Is ze knap? Hoe oud is ze? Is ze een weerwolf of een mens? Kan ze net zo goed als jou koken? Wat zijn haar hobby's? Is ze al net zo koppig als jou? Zal ze een goede Luna worden? 

Mijn hoofd duizelde.

Ho ho zei ik. Ik ken haar pas een paar uur.

Alsnog giechelde Fauve. Toen ik Olivier ontmoeten kenden we elkaars lichamen al na twee uur.