De alfa en de halfbloed (✔)

17.1 'Nee, dat was onmogelijk.'

Ayamé

k kon mezelf niet geloven. Waarom was ik aan het rennen?

Ja, ik wilde niet dat Justin zijn plan (wat het ook was) doorzetten.

Ja, ik kon onmogelijk al die weerwolven in mijn 'kamer' vechten en winnen.

Maar...

waarom schrok dat mij af?

Ik was Ayamé.

Ik was een vechter.

Blijkbaar ook een enorme idioot, want ik rende nu open door het Vuur Roedel terrein.

Iedereen kon mij zien en dus kon iedereen mij ook aanvallen en in stukken scheuren. Of nog erger...

terug sleuren naar Justin.

Dus waarom deed niemand iets?

Nadat ik de gangen was uit gerend was ik op een plein terecht gekomen. Je kon het vergelijken met een voetbal veld. Zo groot was het.

Er stonden kraampjes en markten: verschillende geuren van overheerlijk eten drongen mijn neus binnen.

Sommige weerwolven liepen rond als wolven, maar de meeste in hun mensen vormen. De atmosfeer was knus en gezellig. Alsof het normale mensen tijdens een uitje naar een winkelcentrum waren.

De meesten merkten mij niet eens op en gingen gewoon verder waar ze mee bezig waren: koppels lieten hand in hand rond, kinderen glimlachte en moeders en vader zaten bij de speeltuin naar hun spelende kinderen te kijken.

Speeltuinen? Geglimlach?

Ik stopte om het aanzicht in me op te nemen.

Dit was niet de Vuur Roedel die ik kende.

Deze roedel zag er zo vredelievend uit. Het voelde alsof je thuis kwam.

Ik stond er versteld van.

Dit had ik me absoluut niet voorgesteld.

De verhalen die ik had gehoord waren heel anders. In de Vuur Roedel die ik kende, werden kinderen behandeld als soldaten.

Geen speeltijd en vrolijkheid, maar de gruwelijke waarheid van de wereld.

Bijna iedereen was een krijger.

Weerwolven vochten met elkaar om hun plek in de roedel te behouden en als ze verloren werden ze vermoord.

Bovendien werden de weerwolven zo opgevoed dat ze halfbloeden haten en verachtten.

De Vuur Roedel stond erom bekend dat elk lid ouder dan veertien een moordenaar was.

Dus waarom zag het er nu zo anders uit? Ik liet mijn blik vallen op een veertienjarig jongen die naar me lachte en naar zijn vrienden die vriendelijk naar me zwaaiden.

Wat was eraan de hand?

Dat waren zeker geen moordenaars.

'Merdé!' Siste ik, wat het Franse woord is voor verdomme.

Waar was de Vuurroedel die jaren geleden de mijne had vermoord? Zou het kunnen... dat ze veranderd waren?

Nee, dat was onmogelijk.

Onder de leiding van Victor Raymond kon niemand zo vredelievend leven. Maar was dit niet het levende bewijs?

Ik zakte in elkaar op de grond en legde mijn hoofd in mijn handen.

Wat gebeurde er met de wereld?

Ik snapte er niks meer van!

*

A/N: hoe hadden jullie verwacht dat de vuur Roedel eruit zag?