De alfa en de halfbloed (✔)

19.2 'O mij, jullie hebben het dus eindelijk gedaan!'

Ayamé 

Peinzend ging ik buiten op de schommel zitten.

Ondanks dat ik nooit een schommel had gehad, leek mij dit de beste plek om over dingen na te denken.

Toekomstige Luna? Ze wilde serieus dat ik zo iets probeerde?

Ik zuchtte en staarde naar mijn handen.

Het idee om luna te worden klonk niet aanlokkend.

Luna's en alfa's waren weerwolven die hun roedel op de eerste plaats zetten.

(Ondanks dat alfa's koppige idioten waren, zorgden de meesten wel goed voor hun roedel.)

Ze waren de ware leiders die hun roedel beschermden en voor hen vochten.

Weerwolven die meer voor hun roedel leefden dan voor zichzelf. Ze waren het symbool van helden en leiderschap.

Dat waren niet bepaald eigenschappen die ik had.

Nee, ik was egoïstisch, een moordenaar en een wreker.

... bovendien had ik niet mijn dierbaren kunnen beschermen.

Niet mijn roedel, niet mijn moeder en niet mijn -

het punt was dat ik geen goede luna kon zijn.

Het was waar dat ik na vannacht de Vuur Roedel meer als Justin's roedel zag dan als die van Victor, maar er was geen enkele mogelijkheid dat ik deze roedel ooit als mijn eigen kon zien.

En toch werd ik voorgesteld als toekomstige Luna en Justin's mate....

Een vreugdeloos gegrinnik kwam uit mijn keel.

Die test ging ik falen.

Iedereen die ogen had, kon zien dat ik niet was voorbestemd om Luna te worden.

Vreemd genoeg kalmeerde die gedachte me en veranderde mijn vreugdeloze glimlach in een oprechte.

Zelfs als ik geen luna werd, kon ik nog steeds met mijn mate zijn.

Geschokt om mijn eigen gedachte, schudde ik mijn hoofd.

Na vannacht wist ik diep vanbinnen ik dat mijn haat en liefde nu op dezelfde grens lagen.

Ze hadden dezelfde waarde.

Als ik moest kiezen tussen de twee, ging het lastig worden.

Niet dat ik was klaar omdat toe te geven.

Ik wilde nog niet opgeven op mijn wraak. Noch wilde ik Justin verliezen.

De nieuwe deal zorgde ervoor dat ik een kans had om gerechtigheid te krijgen voor mijn roedel en moeder, maar  ook met Justin kon zijn.

Toch?

'Ayamé?' Hoorde ik iemand zeggen.

Ik keek op en zag Kaylynn met een groepje weerwolven voor Justin's deur staan.

Mijn ogen sperden zich open, mijn gedachtes vergeten, dook ik naar voren.

De bekende, maar ondanks vervreemde geur van Jordi vloog mijn neus gaten in.

Zijn oranje gekleurde haren waren langer dan ik herinnerde. Hij was langer dan ik mij herinnerde.

Maar hij had nog altijd die stomme grijns op zijn gezicht.

'Jordi,' sprak ik en omarmde mijn ex-vriendje.

Hij leefde!

'Hoe?' Hoe leefde híj nog?