De alfa en de halfbloed (✔)

6.2 'Zoek me niet.'

Ayame

Justin staarde me aan alsof hij een geest had gezien. Hij ging op het bed zitten en legde zijn hoofd in zijn handen.

Ik nam het hem niet kwalijk. Ik had hem zo juist verteld dat ik een moordenaar was. Bovendien had hij ook begrepen wat ik er niet zomaar een was.

Als mijn mate zou hij mijn gevoelens moeten weten, zelfs als hij mij de Beet nog niet had gegeven. Justin had in mijn blik mijn ware aard gezien.

Hij wist wat ik was.

De vraag was alleen nog: hoe zou hij erop reageren?

Het was precies zoals ik verwacht had, hij stormde de kamer uit en ging naar buiten om een luchtje te scheppen. Justin wist namelijk nog niet wat hij hieraan ging doen. Hij was anders dan ik.

Hij was een goed persoon.

Justin was misschien egoïstisch en liet zich door zijn emoties lijden, maar hij was ook slim en zachtaardig. Dat had ik wel begrepen toen hij me probeerde te troosten.

Ik zuchtte en keek naar mijn handen.

Op elk van mijn vingers zaten littekens in de vorm van een cirkel. Dat was nog van de tijd dat mijn martelaren mijn vingers eraf hakte en ze weer terug lieten groeien zodat ze weer helemaal opnieuw konden beginnen.

Toen ik eenmaal vrij was had ik precies hetzelfde met hen gedaan. Het enige verschil was dat ik ze had vermoord en hen mij niet.

Ik was geen goed persoon.

Ik was geen goede mate.

Justin was beter af zijn zonder mij.

Knarsetandend begon ik door Justin's spullen te rommelen.

Het was tijd om te gaan. Nu Justin zo van de kaart was, was het beter om meteen te ontsnappen. Zijn gedachtes lagen over de hele plaatst, dus was de kans klein dat hij het opmerkte als ik wegglipte.

Het was beter zo.

Ik was al sinds onze eerste ontmoeting van plan om ertussen uit te glippen. Eerst was het alleen voor mijn eigen doelen geweest, maar nu was het ook voor de zijne.

Als hij mij accepteerde als zijn mate kon ik hem en zijn roedel naar hun ondergang leiden.

Ik pakte wat geld en stopte wat gevonden eten in de rugzak.

Zuchtend legde ik de rugzak op Justin's bed en glipte de andere vier kamers in. Die waren precies zo ingericht als Justin's kamer. Het enige verschil was dat bij één kamer een sterke lavendel parfum hing.

Ik betrad die kamer en bevond me onmiddellijk in een vrouwe woning.

Zonder te aarzelen liep ik naar de kast en trok grijnzend wat kleren uit de kast die lucky enough precies mijn maat waren. Ik pikte zelfs een roze winterjas en een paar sneeuwlaarzen.

Grijnzend om mijn buit ging ik terug naar Justin's kamer, waarna ik alles wat ik gevonden had in de rugzak propte. Daarna wilde ik de kamer uitlopen en het bos in glippen, maar bedacht me.

Ik was mijn familie een verklaring verschuldigd.

Vier jaar geleden was ik ineens van de aardbodem verdwenen, omdat ik ineens een 'prachtig verblijf' bij mijn martelaren kreeg. Ze hadden zich twee jaar lang zorgen om me gemaakt en leden nog steeds omdat ze niks aan mijn ontvoering hadden kunnen doen.

Zuchtend pakte ik een blauwe pen en het kladblok dat op Justin's bureau lag.

Ik schreef vluchtig een briefje aan mijn familie en daarna aan Justin, maar het was niet hetzelfde als bij mijn familie.