De alfa en de halfbloed (✔)

15.2 'Niet huilen'

Ayamé

Het was... Kaylynn?

Nee, dat kon niet kloppen. Kaylynn was dood.

En toch....

Dit was haar geur.

Tranen sprongen in mijn ogen.

Mijn beste vriendin had altijd al een rare manier om mij te begroeten. Blijkbaar was zij deze nog niet kwijt geraakt.

Toen ze me uiteindelijk verloste uit haar greep, veegde ik mijn lippen af. 'Goor.'

Ik wilde mijn vragen op haar af spuwen: hoe kwam het dat ze nog in leven was? Waarom was ze hier?

... maar ik hield mij in.

De laatste keer dat ik Kaylynn zag was tijdens de afslachting van de roedel. We werden door de wolven van de Vuurroedel uit elkaar getrokken en beiden naar een andere plek gebracht: ik naar de put, de plek waar mijn moeder was gestorven en zij naar het slachthuis.

Dat dacht ik tenminste. Nu was ik er niet meer zo zeker van.

'Lynn, H-Hoe? Waarom?' Stotterde ik er tenslotte uit.

Kaylynn lachte. 'Ik ben een roedellid van de Vuurroedel.'

...

Wat?!

*

Kaylynn

Het was haar echt!

Mijn bestie.

Mijn Aya.

Ik was zo blij om mijn beste vriendin naar al die jaren weer te zien, maar naast opluchting en blijdschap voelde ik een andere emotie. Iets zo ouds, maar zo krachtig, dat ik er bijna door omver werd geblazen.

Zonder dat ik er erg in had, stormde op haar af en drukte ik mijn lippen op de haren.

Ik voelde haar verstijven onder mijn aanraking.

Dit bracht mij terug naar de werkelijkheid.

De krachtige emotie die ik voelde was niet mijn eigen.

Het was die van Jordi.

Mijn broer.

De ex van Ayamé.

Het was vreemd, maar we konden elkaars emoties voelen. Soms waren ze zo sterk dat ze niet te onderscheiden waren van onze eigen gevoelens. Tenminste niet, totdat je het door had.

Ik wilde sorry zeggen en haar uitleggen waarom ik haar gekust had, alhoewel dit jaren geleden al vaker gebeurd, maar...

ze leek nog steeds niet door te hebben dat ik het was.

Aya snoof in de lucht. Onbewust deed ik hetzelfde.

Vreemd.

Aya rook niet meer hetzelfde als eerst. Ze rook nog steeds naar een mix van wolf, dennen en mens, maar er was iets mis: haar aura rook anders.

Ja, dat zal wel vaag klinken. Hoe kunnen weerwolven zo iets ruiken?

Het was iets als een zesde zintuig. Niet iedere weerwolf had dat. Alleen Helers, zoals ik, hadden zo'n zintuig.