De alfa en de halfbloed (✔)

7. 'Ik heb geen redder nodig!'

Ayamé

Ging ik dood?

Ik knarste mijn tanden. Waarschijnlijk.

Zwarte vlekken dansde voor mijn ogen.

Ik voelde me duizelig, terwijl ik met mijn handen druk op mijn schotwond bracht. Ik was geraakt in mijn nek. Het was alsof mijn nek, mijn handen... alles in brand stond. Hoe ongelofelijk dom was ik wel geweest om dit niet meteen op te merken?

Ik sidderde van de pijn.

Een schotwond in de nek betekende veel bloed verlies en ik had al behoorlijk wat verloren: mijn hoodie en jas zaten onder het bloed.

Kom op Ayamé dacht ik je hebt veel erger mee gemaakt dan dit. Genees!

Het hielp niet.

Mijn lichaam had zijn eigen tempo en bloedde sneller uit dan dat het genas. Als ik een volbloed weerwolf was geweest, was het misschien anders geweest.

Ik was een halfbloed. Dus -

Nee.

Ik mocht niet sterven. Ik was het hen verschuldigd. Mijn moeder, de alfa en luna, mijn beste vriendin Kaylynn en talloze anderen. Ze waren tenslotte allemaal dood. Vermoord door hém: alfa Victor.

Woede laaide in me op. De haat die ik voor hem voelde, werd met de seconde sterker. Ik weigerde te sterven. Ik stierf pas als híj dood was.

Het bloed had de grond bereikt. Ik kon het voelen aan de nattigheid die aan mijn broek plakte.

Ik zag Justin's gezicht in mijn gedachte. Ik kon duidelijk zijn krullige honingblonde, zijn hoekige jukbeenderen en rode lippen. De lippen die ik had gekust.

Ik wilde dat hij bij me was.

Hoofdschuddend duwde ik mijn gedachtes weg. Het was slechts een teken dat ik aan het wegzakken was. Ik kon mijn voeten al niet meer voelen.

Mijn doel was om alpha Victor vermoorden. Vanaf het moment dat hij mijn moeders nek brak, zwoer ik om mijn wraak te krijgen. Ik ging hem laten lijden zoals ik had geleden, zoals ik nog steeds leed.

Nee, nog erger dan dat.

Ik.

Zou.

Hem.

Laten.

Smeken.

Niet voor zijn eigen leven natuurlijk. Alfa Victor was daar te trots voor. Nee, ik ging hem laten smeken voor de levens van zijn dierbaren. En daarna... ging ik ze voor zijn ogen vermoorden. Net zoals hij bij mij had gedaan.

Ik grijnsde.

En Justin... hem ging ik waarschijnlijk nooit meer zien. Net als de rest van mijn familie.

Ik bracht met wat meer druk uit op mijn nek, hopend dat het de bloeding stopte, maar ik voelde mijn vingers glippen. Ik ging dit niet veel langer vol houden.

Ik keek om mij heen. De gezichten van een oud koppel met rimpelige ogen en brede glimlachen staarde naar mij terug.

O ja, jullie wisten nog niet waar hier was....

eh ja, om eerlijk te zijn wist ik het ook niet. Nadat ik geraakt was, was ik het eerste het beste huis ingebroken dat ik kon vinden waar niemand voor een lange tijd was geweest.
Waarschijnlijk waren ze op vakantie?

Ik was binnengekomen door de voordeur die ik, eh tja... dat hoeven jullie niet te weten. In ieder geval bevond ik me nu in een verlaten huis van een oud echtpaar.