De alfa en de halfbloed (✔)

6.3 'Zoek me niet.'

Justin

Ik ijsbeerde door de kamer.

'Merdré,' siste ik en keek weer naar het briefje in mijn handen.

Er stonden drie woorden. Drie vernietigende woorden: zoek me niet.

Dat was genoeg voor mij om te begrijpen dat Ayamé me verlaten had en ze nooit meer terug kwam. Op dat moment wilde ik huilen en schreeuwen.

Collins zat in mijn hoofd ook al te janken. Waarom Ayamé? Waarom?

Ze had me afgewezen als mate.

'Toekomstige alfa, ik adviseer u te kalmeren,' probeerde Reno, waarop hij een vernietigende blik van mij toegeworpen kreeg.

Reno leek misschien wel op een lange gespierde worstelaar, die in de meeste extreme klasse zat, maar als hij nog één zinloos woord tegen me zei, ging ik hem aanvallen.

Reno deed zijn mond dicht en nam zijn plaats naast de deur.

Fauve en Olivier zeiden niks. Ze snapte hoe erg het was, omdat ze tenslotte zelf mates waren.

We zaten op Fauve's kamer die mokkend naar haar kast keek.

Fauve was een Franse tiener met blonde haren sproetjes dat zich het liefst kleden in de kleur roze. Ze deed mij denken aan een prachtig uitziende, maar giftige cupcake.

Nu was ze in Godzilla mode: 'ze heeft mijn f*cking kleren gestolen!' De scheldwoorden vlogen uit haar mond.

Ik wilde haar bevelen om op te houden, maar aangezien ze Olivers mate was en sinds kort in de Sneeuw Roedel woonde, kon ik dat niet. Ze kwam uit mijn roedel, maar ik had niet langer het recht om haar te commanderen.

Ik keek Oliver smekend aan. Olivier, die in alle aspecten van Fauve verschilde als dag en nacht, zag mijn blik en kneep daarop troostend in haar hand.

Fauve kalmeerde.

Ineens hoorde ik de deur open zwaaien en draaide me met een ruk om, omdat ik ergens hoopte dat Ayamé zich bedacht had en naar me was teruggekomen.

Alleen was het niet Ayamé die in de deur stond, maar Remi: mijn lijfwacht en mijn andere ex.

Dit was de eerste keer dat ik zo teleurgesteld was om hem te zien.

'Je bent laat,' gromde ik. Waar ben jij al die tijd geweest? Ik stuurde hem deze vraag via een link tussen alleen hem en ik.

Zijn blik doorboorde de mijne. Ik had het idee dat hij mijn ziel inkeek met die lichtblauwe ogen van hem. Ik slikte.

'We vinden haar wel,' beloofde hij. Verder beantwoordde hij mijn vraag niet.

Ik wilde er wat van zeggen, maar voordat ik dit kon doen -

Vroeg Oliver plotseling: 'waar is de brief voor Ayamé's familie?'

Nadat ik was thuis gekomen en besefte dat Ayamé weg was, had ik iedereen meteen via de link ingelicht over haar verdwijning en de brieven. De rest (het zoenen, haar littekens en confessie tot moord) had ik eruit gelaten.

'Daar,' mompelde ik, terwijl ik met mijn hoofd naar mijn kamer knikte.

Oliver liep de kamer uit, maar botste tegen de deurpost aan, omdat hij te lang was.

Ik zag Reno's mondhoeken omhoog krullen. Zo te zien deed mijn respectvolle lijfwacht zijn best om het niet uit te proesten van het lachen.

Oliver bukte zich en kwam even later terug met Ayamé's brief.