De alfa en de halfbloed (✔)

22.2 'Niet mijn otter.'

Ayamé

Ja hoor, daar had je het.

Justin's gezicht werd lijkbleek.

De roedelleden begonnen onrustig te bewegen, maar er klonk geen gefluisterd. Hun blikken gingen alleen van de een naar de ander. 

Zelf volgde Kaylynn hun ook met haar blik: 

De wolvin staarde mij vol ongeloof aan en Erno, die het al geloofde, keek vol met verdriet naar Rona. 

Justin leek geshockt, terwijl ik mijn vreugde en woede haast niet kon bedwingen. 

 Wie de verrassendste reactie had, was Rona die in de lucht snoof en fluisterde: 'mama?' 

Ze bewoog haar armpjes naar mij toe, wat mijn hart deed smelten, maar bedacht zich toen en keek verward naar de wolvin. 

Ik snapte haar verwarring. 

Rona kon namelijk ruiken dat ik haar moeder was. 

Het was lastig om uit te leggen, maar familieleden kon een mix van zichzelf in hun ruiken, waardoor ze de geur konden plaatsen. 

Alleen was dit voor Rona nogal verwarrend, omdat ze de laatste twee jaar door de beta en de wolvin was opgevoed. Hun waren haar adoptieouders. 

'Hoe?' Fluisterde Justin. 

Hij staarde mij aan en murmelde iets onverstaanbaars. 

'Hoe?!' Herhaalde hij luid. 'Hoe? Waarom? Wat? Jij hebt een dochter?!'

'Eh ja,' murmelde ik wat ongemakkelijk. 'Dat zei ik toch net?'

'Ik hoopte dat je otter zei,' bekende Justin tandenknarsend. 

Ik knipperde wild met mijn ogen. Vanwege die opmerking had ik de neiging hem nog een tik te verkopen. Het was gewoon zo... dom.

Plots weerklonk er deen schelle piep door de zaal. Jane stond op het podium en zei in de microfoon: 'het ziet erna uit dat Ayamé toch niet mijn schoonzus wordt.'

Uh, sinds wanneer had zij daar een zeg over? 

Toch had ze een punt. 

Ik gluurde naar Justin wiens gezicht op onweer stond. Wilde hij nu nog wel met mij samen zijn? 

Blijkbaar had Camille dezelfde neiging als haar dochter om iets te zeggen, dus pakte ze de microfoon uit haar handen. 

'Ayamé, wie is de vader?' Vroeg ze, waarmee ze mij voor een voetstuk zetten. 

Serieus Cammile? Alsof dat haar iets aan ging! 

Erno gromde woest. Overduidelijk wilde hij niet vervangen worden. Hij leek net zo overbeschermend over Rona als ik een seconde geleden. 

 'Is hij van Zilvermoord?' Ging ze verder, waardoor een geshockte gefluister door de zaal ging. 

Ik grimaste. Dit bracht alleen maar meer problemen met zich mee.

Nu kon ik wel door de grond zakken. Aan Lynn's gezicht was te zien, had ze precies hetzelfde.

Goed, beste vriendinnen konden samen ten onder gaan.

'Waarom heb je me nooit over Ruelle - nee, Rona verteld?' Vroeg Justin gekwetst, waarmee ik mijn blik weer op Justin richtte.  

Geweldig zet, alfa. 

Justin was overduidelijk geen hulp, wat ik hem niet kwadelijk nam, maar kom op? Zelfs zijn familie gedroegen zich alsof ik vreemd was gegaan?! 

Kom op. Rona was twee jaar! Twee. 

Ik wist niet eens van Justin's bestaan rond die tijd. 

Ik was de ondervraging spuug zat. Ja, Justin, Erno, de wolvin en Rona verdiende een uitleg, maar de rest? 

Nee. Ik was niets verschuldigd aan Justin's familie, noch aan zijn roedel.

Dus besloot ik om de scheidsrechter te spelen. 

'Genoeg,' beval ik. 'Iedereen behalve ik en Justin: wegwezen.'

Iedereen staarde mij verwilderd aan. 

Ik gaf ze een helse blik, waardoor de meesten wel wegschoven, maar aangezien ik geen echte autoriteit had, bleven sommige weerwolven toch gewoon staan. 

'Dit is een gesprek tussen mij en Justin,' herinnerde ik hen eraan. 'Dus rot op.'  Voordat ik mijn dolk van de Nacht tevoorschijn haalde...

Erno, de tweede in command als beta, begon bevelen te blaffen. 

De zaal stroomde langzaam leeg. 

De brunette wilde met Rona de hal verlaten met haar kinderen, maar ik greep haar arm. 

'Wij nemen haar mee,' sprak Remi koud, terwijl de wolvin beschermend mijn dochter in haar armen hield. 'Je hebt haar al genoeg stress veroorzaakt.'

Ik wilde haar in mijn zicht houden, maar kon niets anders doen dan ermee instemmen. Dus knikte ik. 

Ik wilde Rona niet onnodig angst aanjagen. 

Ze was tenslotte gehecht aan haar adoptiefamilie en... niet aan mij. 

'Remi, blijf hier,' sprak Erno. Hij bewoog zich naar zijn adoptiezoon toe en fluisterde luid genoeg zodat ik het kon horen: 'als er iets mis gaat, weet je wat je moet doen.'

Mijn buik voelde zwaar aan, alsof er een steen in mijn maag lag. Ik negeerde het. Nu ik wist dat ze nog leefde, kon ik die pijn wel aan. 

Er was tijd genoeg om elkaar te leren kennen. 

'Eh, moeten we echt gaan?' Vroeg Jane ongemakkelijk.

'Graag,' mompelde Justin, waarop Justin's familie als laatste de zaal verliet. 

Erno en Remi bleven gewoon staan. 'Ik heb evenveel recht op een verklaring als de alfa,' sprak hij vastberaden. 'Misschien meer zelfs.'

Justin gaf hem blik. 

Erno staarde terug, waarna Justin respectvol zijn hoofd boog. Erno's autoriteit was groter dan de zijne. Hij moest wel gehoorzamen en daarnaast? Ze leken elkaar echt te respecteren. 

'Oké,' verzuchtte ik. Dit ging nog leuk worden, maar niet heus.

*

A/N: dank je wel voor het lezen en stemmen! ;)

Ik was erg blij om in de reacties te horen dat jullie het verhaal leuk vinden.