Creatures of the Night ◈ the Marauders

4.9 | dracula'nın son hamlesi

"Sen ne yaptın?" dedi kendisine bakan Dracula'ya fısıltıyla Leona.

Dracula gülümsedi. "İçinde uyuyan vampiri uyandırdım."

Leona, nefesinin tıkandığını hissetti adeta. Damarlarının içinde bambaşka bir şeyin dolaştığını hissediyordu. Daha önce farkında olmadığı bir güç, bedeninin içinde yayılıyordu.

Dracula'nın memnuniyetle kasılmış yüzü, Leona'yı baştan aşağı süzdükten sonra Victoria'ya döndü. Victoria, olduğu yere sinmişti adeta. Dracula aralarında masa vardı sadece. Çökmüş omuzları, dolu dolu gözleri ve her zaman yüzünde yer edinmiş olan vahşi bakışlar yerine ümitsiz bakışlar vardı.

Dracula Victoria'ya doğru yöneldi. Victoria, babasının kendisine yaklaşmasıyla geriye doğru ilerlemeye başladı.

Regulus bu arada, ellerini ve bedenini incelemekle olan Leona'yı tuttuğu gibi yanına çekti. İçinden bir ses az sonra Dracula ve Victoria arasında olacaklardan uzak durmaları gerektiğini söylüyordu.

Dracula, Victoria'nın gidecek yeri kalmayıncaya kadar onun üstüne yürüdü. Sonunda Victoria'nın sırtı buz gibi taşlara çarptı ve kadın kendini yere bıraktı. Dracula'nın cüppesinin eteklerine yapıştı.

"Affedin beni efendim, affedin!" diye yalvarıyordu.Ağladığından olsa gerek, kelimeler birbirinin içinde boğulup gidiyordu.

"Ayağa kalk, Victoria." dedi Dracula, duygusuz bir sesle. Victoria, tireyen bedenini zar zor ayağa kaldırdı fakat hala Dracula'nın yüzüne bakamıyordu.

"Hatamı telafi edeceğim, baba." dedi sonunda kadın, Dracula sessiz kaldığında.

"Bu bir hata değildi, Victoria." dedi Dracula kısık bir sesle. "Bu bir seçimdi ve sen gerçek ailene sırt çevirmeyi seçtin." Belli etmiyor olsa da, odadaki herkes Dracula'nın sesindeki hayal kırıklığını hissedebiliyordu. Bu yaşlı ve kalpsiz vampiri, dünya üzerinde etkileyebilecek tek bir şey vardı zaten, o da ailesiydi.

"Telafi edeceğim, telafi edeceğim." diye yalvardı Victoria.

"Bu bir hata değildi, dedim Victoria." dedi bu sefer sesini daha yükselten Dracula. "Bu bir seçimdi ve seçimlerin bedeli ödenir."

Victoria, ilk defa kırmızı gözlerini yavaşça kaldırıp Dracula'nın gözlerine baktı. Babasının kurduğu cümlenin ne anlam ifade ettiğini anlamaya çalışıyor görünüyordu.

Dracula, soğuk soğuk kadının gözlerine baktıktan sonra, gözlerini ayırmadan konuştu. "Leona, asanı bana ver."

Leona, kendine seslenilmesiyle, zaten dorukta olan heyecanının kat kat arttığını hissetti. Ne yapacağını bilemezce, Regulus'a baktı.

Victoria, Dracula'nın dediğini duymasıyla tekrar babasının eteklerine yapıştı ancak Dracula bundan etkilenmiş görünmüyordu.

"Bana asanı ver dedim, cüppenin içinde olduğunu biliyorum." dedi Dracula bu sefer yüksek sesle. Leona, yerinde titredi fakat yine de cüppesinin içine sakladığı asayı çıkarttı ve Dracula'ya doğru yaklaşıp asasını uzattı. Dracula, elinin tersiyle asayı tuttu.

"Baba, yalvarırım, dur!" dedi Victoria son bir yalvarışla. Fakat Dracula'nın kızıl gözlerinde merhamet yoktu.

Leona, asasını teslim etmesiyle Dracula'dan uzaklaştı.

"İhanetinin bedellerini ödeme zamanı, Victoria." dedi buz gibi sesiyle Dracula.

Victoria, "İhanet değildi." diye feryat etti. "Ben senin gibi bir canavar değilim. Ben insanım."

Bu, zavallı Victoria'nın son sözleri olmuştu. Dracula, tüm gücüyle tahta asayı, kızının kalbinin içine geçirdi. Victoria'nın yüz ifadesi, yüzünde donarken, tepki veremeden yere doğru devrildi. Leona, Dracula'nın yaptığı şeyi anladığında bir çığlık atarak yüzünü Regulus'un omzuna gömdü. Regulus'un yüzünde ise hiçbir ifade yoktu. Ne bir acıma, ne bir merhamet vardı. Tıpkı, Sirius'u gözünü kırpmadan öldüren Victoria gibi, gözünü kırpmadan izlemişti olanları. Daha sonra Leona'ya destek olmak için sırtına elini koydu ve sıvazladı.