Straatrat | ✔

Hoofdstuk 2. | Afrekenen

∞
M I A

Ik open de deur van ons huis en stap de gang in. Mijn schoenen trap ik uit bij de deur en mijn jas hang ik op. Daarna ga ik naar binnen terwijl ik op mijn telefoon kijk.

"Boe!" hoor ik mijn broer vanachter de deur roepen. Van schrik laat ik mijn telefoon bijna uit mijn handen vallen.

"Lul," snauw ik hem toe.

Quinten kijkt me met een brede, irritante grijns aan. Ik heb een goede band met mijn vijf minuten oudere tweelingbroer, maar soms is hij net zoals alle andere broertjes en zusjes zwaar irritant.

"Hoe was het op school, zus?" vraagt hij nonchalant alsof er niets gebeurd is en hij me zonet geen halve hartaanval heeft gegeven. Hij loopt naar de keuken en begint te rommelen in de een la waar hij een heel pak met chocolade chip koekjes uit haalt. Hij gooit me het pak toe.

"Wel prima," antwoord ik terwijl ik de koekjes vang, de verpakking open scheur en er een koekje uit haal.

"Bij mij dus ook," zegt hij waarna ik hem ook een koekje geef en we beide op de bank gaan zitten met onze telefoon, starend naar domme TikTok filmpjes waarin we elkaar taggen terwijl we naast elkaar zitten.

Quinten en ik zijn dan wel even oud, we gaan niet naar dezelfde school. Vroeger gingen we dat wel wat er in resulteerde dat ik alleen met hem omging en hij juist wel veel vriendjes maakte. Hij is altijd meer het sociale type geweest en ik de terug houdende. Je zou ook niet zeggen dat we een tweeling zijn, we lijken weinig op op elkaar qua innerlijk. Maar goed, toen we naar de middelbare school gingen hebben onze ouders besloten dat het beter was als we allebei naar een andere school zouden gaan zodat ook ik andere vrienden zou maken. Ik vind het niet heel erg, omdat we nu niet constant op elkaars lip zitten, maar toch mis ik hem wel als mijn eigen vrienden bijvoorbeeld ziek zijn.

"Mam vroeg me of wij konden koken vanavond, oma komt eten en mama heeft geen tijd meer om dan nog eten te maken," zegt Quinten na een tijdje. "De pasta ingrediënten staan al in de kasten dus we hoeven in ieder geval niet naar de supermarkt."

"Kan ze niet gewoon wat halen? Jouw kookkunsten zijn nog erger dan die van pap en hij kookt letterlijk nooit," klaag ik.

"Wil je het alleen doen?" grinnikt hij. Ik schud meteen mijn hoofd.

"Nee, we doen het wel samen. Maar ik ga eerst wel huiswerk maken."

"Succes," zegt hij waarna hij languit op de bank gaat liggen en zijn stinkvoeten heel even in mijn gezicht duwt. Ik duw hem aan de kant en loop daarna de trap op naar boven. Ik ga met gebrek aan motivatie op mijn bed liggen en open een WhatsApp gesprek met Valerie.

Valerie:
Weet jij de antwoorden van het wiskunde huiswerk?

U:
Ik zou er net mee beginnen.

Valerie:
Stuur ze me please wanneer je het weet, ik snap er echt helemaal niks van.

U:
Weet Sam het niet?

Valerie:
Z'n ouders hebben z'n telefoon afgepakt.

U:
Alweer? Ik stuur het wel als ik het begrijp.