Straatrat | ✔

Hoofdstuk 23. | Leren

∞
A L E X A N D R O

"Je oma komt he," zegt Manuel als ik de volgende morgen uit de kastjes opzoek ga naar iets om te eten.

"M'n oma? Sorry dat je er nu pas achter komt, maar die is al een tijdje dood," zeg ik. Ik pak een pakje crackers en neem daar eentje uit die ik verder opeet.

"Oh nee, dat was je overgroot oma, je oma woont al d'r hele leven in Colombia. Alleen de moeder van jouw opa woonde hier, samen met haar man, je overgroot opa. Die was Nederlands. Je opa is hier geboren, maar daarna naar Colombia gegaan waar hij dus je oma ontmoette en ze je moeder kregen en later mij en de rest van je ooms en tantes," legt Manuel uit. Ik ga voor hem zitten aan het kleine eettafeltje met twee stoelen.

"Nou, thanks voor deze uitleg 's ochtends," mompel ik. Het boeit me echt niet wie mijn familie allemaal mag zijn, volgens mij weten ze überhaupt niet eens dat ik nog besta. Ze denken waarschijnlijk dat ik dood ben gegaan toen ik in Nederland ben aangekomen door die facking ziekte die ik toen had.

"Ze vindt het vast leuk om je te ontmoeten, ik ga d'r maandag van het vliegveld halen, je mag wel mee," zegt hij, mijn sarcasme negerend.

"Nee, bedankt," zeg ik en ik sta op. Ik poets boven nog snel mijn tanden en ga daarna naar buiten. Even later rij ik op mijn Vespa naar school. Al snel kom ik aan en zet ik hem in de scooterstalling, daarna loop ik naar binnen.

In de gang staan een paar bruggers met elkaar te praten, maar die gaan al snel aan de kant zodra ze mij zien en ze met angstige blikken aankijken. Ik grinnik en loop verder. Mijn ogen zoeken naar Mia, de gedachte dat ik haar weer zou zien was de enige reden dat ik nog zin had in school, maar ik zie haar nergens. Verderop zie ik haar vrienden, Samuel en Valerie volgens mij, wel met elkaar praten. Zou ze dan te laat zijn?

Ik kijk op mijn telefoon en zie dat ze me niet meer geappt heeft. Het is al twaalf uur, de meesten hebben nu net pauze. Misschien is ze ziek ofzo? Ik besluit dat als ik haar de rest van de dag ook niet meer zie, ik wel aan die vrienden van d'r ga vragen, ook al wil ik het liefst niks met hun te maken hebben. Die ene fucking Samuel hangt altijd om haar heen, ik zou graag een van z'n botten breken. 

Als de bel gaat, ga ik naar mijn natuurkunde les waar ik zoals altijd weer achterin ga zitten. Die andere kut klasgenoten kijken me allemaal aan alsof ik ze elk moment kan vermoorden en dat vind ik wel prima. Het is wel goed zo.

"Dit is de laatste les voor de toetsweek, want morgen hebben jullie een studiedag om extra te leren voor de toetsweek. Daarom wil ik complete stilte zodat ik het hele hoofdstuk nog met jullie door kan nemen," zegt de docent die direct begint met het opschrijven van allemaal formules die iedereen wel kan begrijpen. Ik kon net zo goed niet naar school gaan, ik weet het allemaal toch wel. Die toetsweek moet wel goed komen, ik hoef alleen nog maar die woorden voor Frans te leren.

Ik kan echt geen onvoldoendes meer halen, ten eerste word ik dan van school getrapt en ten tweede focust Jeugdzorg zich dan weer op me. Het zal niet lang meer duren voor ze een inspectie gaan doen en er dan achter komen dat er niemand meer in het appartement woont en ze me als vermist gaan opgegeven. Eigenlijk is het dus gewoon wachten tot ze me in een pleeggezin gaan zetten of een woongroep.

Ongezien haal ik mijn telefoon weer uit mijn broekzak en open de chat met Mia. Ze heeft nog steeds niet reageert. Zou ze boos zijn ofzo? Gister was het wel gezellig dacht ik. Misschien heb ik wel teveel gezeikt over mezelf of iets verkeerds gezegd. Fuck waarom ben ik zo slecht met mensen hun focking gevoelens?

De lessen erna kruipen voor bij, maar dan gaat uiteindelijk de laatste bel. Als ik buiten kom, zie ik die beste vriend van Mia bij zijn fiets staan. Ik zucht, maar er loop er toch maar naar toe. Ik wil gewoon weten waarom ze niet op school is en niet op m'n berichten gereageerd, zomaar langs gaan kan ik niet, ik wil d'r ouders nooit ontmoeten.