Straatrat | ✔

Hoofdstuk 5. | Zoetzuur vs bbq

∞
M I A

"Mia, ga je mee? Sam en ik gaan naar mijn huis," zegt Valerie als we met z'n drieën naar onze kluisjes lopen.

"Ik kan niet," mompel ik terwijl ik mijn boeken in mijn tas doe. "Ik ga afspreken met Alex."

Direct laat Valerie een boek vallen en kijkt Samuel me aan alsof ik net iets verschrikkelijks heb gezegd. Wat ik ook heb, maar dat doet er niet toe.

"Je gaat wat?" vragen ze allebei precies tegelijk.

"Ja ik weet het ook niet, we gaan aan dat verslag werken," leg ik uit.

"Doe maar voorzichtig, hij is eng," zegt Samuel. Hij is altijd al de meer rustige van ons drie geweest, dat komt grotendeels door zijn strenge opvoeding. Daardoor zou hij ook nooit drinken of naar een feestje gaan.

"Doe ik, maak je geen zorgen," zeg ik glimlachend. Ik weet na gister dat hij me niet in elkaar gaat slaan, niet voor hij een goed cijfer op het werkstuk heeft.

"Nou succes, bel me als er iets gebeurd," zegt Valerie. Daarna lopen ze met z'n tweeën naar buiten.

Ik pak nog snel mijn laatste boek en loop daarna met mijn tas op mijn rug naar buiten. Ik heb niet echt een plek afgesproken met Alex, maar ik gok dat hij in de scooterstalling is.

Ik krijg al snel gelijk als ik hem zie staan, leunende tegen zijn scooter terwijl hij een sigaret rookt. Ondertussen tikt hij ook nog wat op zijn telefoon.

"Hoi," zeg ik als ik bijna voor hem sta, maar hij me nog niet opgemerkt heeft. Hij kijkt ongeïnteresseerd op van zijn telefoon en kijkt me aan.

"Eindelijk je bent er, ik sta al een kwartier te wachten," zegt hij bot waarna hij zijn telefoon in zijn broekzak doet en zijn sigaret op de grond gooit en het uit stampt. "Waar wil je naar toe?"

Ik haal mijn schouders op. "Niet naar mijn huis, m'n ouders zijn thuis."

"Nou we kunnen ook niet naar mij," zegt hij direct. Hij maakt even geen oogcontact met me.

"Oh, nou de bibliotheek dan?" vraag ik.

"Zie ik eruit als iemand die naar een facking bibliotheek gaat?" vraagt hij. Ik hoor de belediging in zijn stem waardoor ik bijna moet grinniken.

"Nee," zeg ik eerlijk. "Een café dan?"

"Best." Hij haalt het slot van zijn scooter en stapt daarna op. "En hou me dit keer niet vast alsof de wereld vergaat." Zijn stem klinkt emotieloos.

"Als jij niet opeens tweehonderd kilometer per uur rijdt," overdrijf ik mompelend.

"Zo hard gaat hij niet eens," gaat hij tegen me in. Ik begrijp nu dat hij graag het laatste woord heeft. Ik ga achterop zitten en hou hem dit keer een stuk voorzichtiger vast dan de vorige keer, maar ik merk nog steeds hoe erg hij het haat om aangeraakt te worden.

We zijn er al wanneer ik merk dat we het terrein van de McDonalds oprijden. Ik schud grinnikend mijn hoofd, maar herinner me dat het wel handig is. Mijn fiets staat hier nog, die moet ik toch nog mee terugnemen dus dat kan wel wanneer ik terug naar huis ga.

"Ik dacht dat je wel zin had om je baas te zien," zegt hij dan. Is dat nou een grap? Zie ik hem nou grinniken om zijn eigen grap? Alex Rodriguez die lacht?