Straatrat | ✔

Hoofdstuk 9. | Dure horloges

∞
A L E X A N D R O

Het is al vijf uur wanneer ik het schoolplein verlaat dat ik net heb lopen prikken met Mia. Ergens is het fucking zonde van m'n vrije tijd, zij had in principe het hele probleem al opgelost. Maar nog steeds, toen ze wegliep nadat ze volgens mij oprecht gekwetst was, kreeg ik dit rare gevoel in m'n maag. Ik weet niet precies wat het was, maar ik gok schuld. Ik voelde me schuldig dat zij er nu voor moest opdraaien dus daarom hielp ik haar.

Ik heb ook geen idee wat er met haar is dat me me zo anders laat gedragen dan bij elk ander persoon. Zolang ken ik haar niet eens, maar toch krijg ik haar op sommige momenten gewoon niet uit mijn hoofd. Ik zweer, gewoon op de meest random moment denk ik aan haar.

Op dat moment gaat mijn telefoon en zie ik het nummer van Najib staan. Meteen word ik herinnerd aan gisteravond.

Ik heb Sergej ontmoet op precies dezelfde plek als vorige keer. Daar vertelde hij me dat er een dealer was die niet dealde, maar al zijn drugs zelf gebruikte. Hij wilde dat ik daar voor zou zorgen. Helaas was dit een volwassen man met een dochtertje en geen sukkel van zestien. Ik zal zijn geschreeuw en dat van z'n dochtertje die de trap af liep en haar vader met meerdere gebroken botten zag liggen, nooit vergeten.

Het was nooit mijn bedoeling om haar hem te laten vinden, ik wist tot ze naar beneden kwam niet eens dat hij een dochter had. Ik hoop voor haar dat ze snel in een pleeggezin geplaatst wordt want ik denk niet dat Sergej klaar met haar vader is.

Als ik opneem, hoor ik de zware rokersstem van Najib. Ik ken hem eigenlijk niet zo goed, ik heb hem maar een paar keer gezien en dat was vooral om drugs op te halen.

"Waar ben je?" vraagt hij direct.

"School," antwoord ik. Ik was net van plan om m'n scooter te pakken en weg te rijden maar dat wordt nu niks meer denk ik. Ik ben er wel zeker van dat Mia weg is, anders had ik niet opgenomen.

"Ik kom je halen." Nadat hij dat gezegd heeft, hangt hij direct op.

Ik begrijp niet waarom Sergej me opeens zo promoveert. Nog geen week geleden was ik een simpele dealer waarmee ik misschien honderd euro verdiende en nu vier keer zoveel. Ik wil er verder niet teveel over nadenken wat ik allemaal moet doen, ik heb het geld facking erg nodig.

Ik ben niet meer naar huis geweest sinds ik gisteravond ben weggegaan naar Sergej. Ik wilde m'n ma gewoon echt niet zien. Ik weet niet hoe het nu met Jamar zit en of iemand aangifte tegen hem heeft gedaan. Ik weet überhaupt niet eens wat die klootzak geflikt heeft, maar hem kennende zal het niks goeds zijn.

Kort daarna rijdt er een zwarte polo richting het schoolplein en zie ik Najib achter het stuur zitten te roken. Ik weet niet precies wat ik met m'n Vespa moet nu ik met de auto wegga, maar ik denk dat hij wel veilig is zolang het wielslot erom heen zit en ik de sleutel heb. Toch voel ik me er niet goed bij om het ding achter te laten.

"Instappen!" roept Najib als het raampje van de auto heeft opengedraaid.

"Fuck." Ik werp een laatste blik op mijn scooter en loop dan naar de polo van Najib waar ik voorin ga zitten. Hij drukt een sigaret uit in een kleine asbak die in zijn auto staat en rijdt daarna met een hoge snelheid weg.

"Sergej is tevreden over je werk en daarom heeft hij een nieuwe klus voor je," zegt hij tijdens het rijden.

Word het nu serieus normaal dat ik elke dag iemand in elkaar moet slaan voor die man? Ik moet toegeven, soms is het wel chill om even alle woede die ik voel op iemand te kunnen uiten zoals gisteravond, maar ik zit er niet op te wachten om het elke avond te doen.