Straatrat | ✔

Hoofdstuk 52. | Kaviaar mayonaise of zo

∞
A L E X A N D R O

Voorzichtig doe ik de deur achter me dicht en loop door de nog steeds veel te grote gang. Ik ken het amper in dit huis, laat staan in het donker. Ik weet zeker dat ik straks een facking vaas ga omgooien of zo. Het moment dat ik door de woonkamer wil lopen, richting de trap, gaat het licht opeens aan.

"Jezus," zeg ik, terwijl ik naar Nicolas kijk die op de bank zit, nog steeds in zijn nette overhemd. Hij heeft een chagrijnige blik op zijn kut kop en het liefst loop ik nu direct weg.

"Waar was je, Alexandro? Het is verdomme half drie 's nachts," zegt hij kwaad.

"Ga nu niet de vader spelen, man. Dat ben je niet," sis ik naar hem. "En kap met me zo te noemen, het is mijn naam niet."

"Ik ben wel je vader, of je het nou wil of niet," zegt hij, op de precies dezelfde toon als ik. Het is echt irritant hoe erg deze man op mij lijkt, qua uiterlijk bedoel ik. "Waarom ging je weg? Vind je het hier niet mooi?"

"Natuurlijk wel, het is fucking mooi," zeg ik. Niet begrijpend kijkt hij me aan.

"Waarom ben je dan direct na de rondleiding weggegaan? Zonder ook maar heel even in je kamer te zitten? Wat is er mis mee?" vraagt Nicolas.

"Dat is het fucking probleem, er is niks mis mee. Het is perfect, meer dan zelfs en dat maakt me facking misselijk gewoon. Je snapt niet waarin ik ben opgegroeid. Ik had amper één nette badkamer, die ik deelde met m'n drugsverslaafde moeder en al haar klanten en stiefvaders, en jij hebt er godverdomme vijf. Jij hebt het zo tering goed voor elkaar allemaal, en dat is zo niet eerlijk man. Ik wil hier niet zijn, ik hoor hier niet, ik ben hier puur omdat jeugdzorg me hierheen heeft gestuurd, niet omdat ik graag een band met je wil of zo. Want voor mij ben je m'n vader niet en dat zul je nooit zijn, die kans ben je kwijt geraakt het moment dat je me verliet, toen ik nog niet eens geboren was," val ik naar hem uit. Geschrokken kijkt hij me aan.

"Dat is niet waar. Ik heb je niet verlaten en al helemaal niet voordat je geboren was. Wie heeft je die onzin verteld?" vraagt hij oprecht verbaasd. Met samen geknepen ogen kijk ik hem aan.

"Waar the fuck heb je het over?"

"Je kent het hele verhaal niet, Alexan.. Alex," zegt hij, zijn stem klinkt al lang niet meer zo kwaad als zonet.

"Dat hoef ik ooit niet te horen. Als je me niet verlaten hebt, waarom heb je dan nooit wat van je laten horen? Of iets van geld gestuurd zodat ik een keer normale kleren aankon?" sis ik.

"Ik heb je geld gestuurd, elke maand maakte ik een paar duizend euro over naar je moeders bank account, sinds ik die van jou niet wist," zegt hij. Ik probeer echt uit te vinden of hij nu recht in m'n gezicht staat te liegen, maar ik zie echt helemaal niks aan z'n gezicht. Dus of hij heeft een extreem goede poker-face of mijn moeder is officieel de slechtse moeder ooit, omdat ze al m'n hele leven zit te leven van mijn geld. En mijn moeder kennende, is het het laatste.

"Fack," vloek ik en ik laat mezelf op de grond zakken zodat ik op de trap zit. Ik haal even mijn handen door mijn haar. "Ik snap het godverdomme echt niet. Ik snap het niet."

Nicolas loopt zuchtend naar me toe en gaat naast me zitten.

"Ik heb alles voor haar over gehad, alles gedaan en alles geprobeerd om haar levend te houden. Alles in mijn leven deed ik voor haar, omdat ik dacht dat ze ziek was en ik haar weer kon fixen door fucking al haar shit te doen die zij voor mij zou moeten doen. En toch haat ze me, ze haat me genoeg om mij en kut leven te geven, puur zodat zij aan de drugs kan," zeg ik, meer tegen mezelf dan tegen Nicolas.

"Je had gelijk, jongen. Je moeder is ook ziek, die drugs maakt haar ziek. Ik ken haar al lang voor ze drugs gebruikte en ze is echt totaal ander persoon zonder drugs. Het is gewoon puur vergif wat ze zichzelf aan doet, dat heeft ze zelf niet door," zegt hij, ik reageer er verder maar niet op, kans is groot dat ik haar toch alleen maar uitscheld en ik wil gewoon geen woorden meer aan haar vuil maken. Opeens voel ik de koude hand van Nicolas op mijn schouder en moet ik mezelf inhouden om hem niet direct in elkaar te slaan. "Je bent een goede jongen, Alex. Dat je altijd voor je moeder hebt gezorgd. Daar is familie voor."