Straatrat | ✔

Hoofdstuk 24. | Alleen maar Spaans

∞
A L E X A N D R O

Met een handdoek veeg ik zweet uit mijn gezicht nadat ik de gewichten terug leg. Ik neem een slok van mijn bidon en leg de handdoek daarna op de bank waarna ik iets zwaardere gewichten pak en die gebruik. Na tien minuten besluit ik dat het wel goed is zo, overmorgen heb ik wel weer een legday.

Ik pak mijn handdoek en mijn bidon en loop daarna de BasicFit weer uit. Het voelt goed om weer getraind te hebben. Ik trek de muts van mijn hoodie over mijn hoofd en stap daarna op mijn Vespa om naar het huis van Manuel te rijden, waar ik nu nog steeds woon.

Ondertussen is het zondagavond. Ik heb eigenlijk het hele weekend met Mia doorgebracht, lerend voor die fucking toetsweek. Vandaag werd ik echt gek, als iemand me nog een keer iets over aardplaten verteld zweer ik dat ik alle botten van die persoon breek.

Maar goed, als Mia dan zeker weet dat alles goedkomt met al die toetsen, kan ik ermee leven. Ook heeft ze mij gedwongen om te gaan leren, ik heb denk ik nog nooit zo goed geleerd. Voor ook maar een toets bedoel ik dan. Toch komt me dat wel goed uit nu, als ik allemaal hoge cijfers scoor stopt Feenstra hopelijk met dreigen dat hij me van school gaat trappen en kan ik weer een keer een onvoldoende halen. Dat constante leren geeft me echt teveel stress, ik heb wel betere dingen te doen.

"Goed gesport?" vraagt Manuel als ik mijn jas ophang en mijn telefoon beneden aan de lader leg.

"Ja," antwoord ik. "Ik ga douchen, ben zo terug."

"Is goed, jongen. Kunnen we het daarna nog even over je oma hebben?" Ik loop naar boven en reageer er verder niet op. Ik heb allang besloten dat ik niet mee ga ofzo, ik wil eigenlijk haar helemaal niet ontmoeten, maar dat gaat moeilijk worden omdat ze hier gaat slapen. In welk bed weet ik niet, ik heb de logeerkamer al.

Boven neem ik even een snelle douche en trek daarna wat schone kleding aan. Helaas ben ik bijna door m'n kleding heen en moet ik echt naar het appartement om al mijn spullen te halen. Ik denk niet dat ik echt permanent bij Manuel ga wonen, maar voor nu werkt het wel. Ik hoef maar een klein bedrag te betalen omdat hij weet dat ik een inkomen heb, daarom betaal ik alleen mee aan de boodschappen. Het is goedkoper dan een hotel ofzo en elke avond bij vrienden is ook geen optie. Verder maakt Manuel er niet een probleem van hoe ik aan dat geld kom.

Mia nu wel. Laatst vroeg ze hoe ik aan het geld kom. Ik wil haar het liefst niks vertellen over mijn werk voor Sergej, ze mag er niks mee te maken hebben. Dat ik haar vertel over m'n familie en gevoelens vind ik wel genoeg. Dat andere blijft altijd geheim voor haar. Ze hoeft er niks over te weten.

"Alexandro?" hoor ik Manuel's stem als ik de trap afloop en naar de woonkamer ga. Kan die man niet gewoon stoppen met me bij die naam noemen? Het is echt facking irritant.

"Wat wil je?" vraag ik terwijl ik op de bank ga zitten en mijn telefoon uit mijn broekzak pak.

"Praten over je oma zoals ik al zei," zegt hij. Voor ik erop reageer gaat hij al op de stoel naast me zitten.

"Er valt niks te bepraten, ik heb er geen zin. Meer niet," reageer ik. Ik open Instagram en bekijk wat memes die ik op mijn feed tegenkom.

"Waarom geef je d'r geen kans? Je hebt haar nog nooit ontmoet," zegt hij. Ik zucht.

"Nee, en daar heb ik ook geen behoefte aan," zeg ik. "Ze heeft ook nooit moeite gedaan om contact met mij of m'n ma te hebben, terwijl zij diegene was die ons naar Nederland stuurde."

"Ja, om jou godverdomme een kans op een leven te bieden. Je was bijna dood door die fucking ziekte, zonder je oma was je nu dood!" roept hij kwaad.

"Oke, prima. Ik ontmoet haar wel als jou dat gelukkig maakt," besluit ik dan. Eigenlijk is het wel deels waar, als zij me niet naar Nederland had gestuurd was ik nu dood. Maar aan de andere kant, als ze nu op bezoek kan komen, waarom kon dat tien jaar geleden dan niet? Als ik een oma had, had ik toen ik jong was nog iemand gehad die geen drugs gebruikte. Iemand die in mijn leven bleef, niet iemand zoals Manuel. Mijn overgroot oma, waarvan ik m'n hele leven heb gedacht het m'n oma was, is al overleden toen ik twee was.