Straatrat | ✔

Hoofdstuk 63. | Vroege telefoontjes

∞
A L E X A N D R O

"Godverdomme," vloek ik, als opeens mijn telefoon gaat en ik wakker word van de keiharde ringtone. Meteen pak ik het ding van de lader zodat Mia misschien niet wakker wordt, maar dat heeft weinig zin.

"Wie is dat?" vraagt ze slaperig. We zijn echt facking laat gaan slapen vanavond, we hebben nog tot het donker was op het strand gezeten. Gecombineerd met die kut jetlag en het tijdverschil moet ze nu wel kaulo moe zijn.

"Niemand, ga maar weer slapen," mompel ik daarom. Ze mompelt wat terug, maar ik kan het niet verstaan. Volgens mij slaapt ze al half.

Terwijl ik op opnemen druk zonder echt te kijken wie er belt, loop ik de slaapkamer uit, waarna ik de deur achter me dicht doe.

"Alexandro?" hoor ik aan de andere kant. Meteen herken ik de stem als die van Manuel, waarom belt die klootzak me nu nog? Alsof ik nog niet genoeg gezeik met hem heb gehad.

"Wat is er? Waarom bel je midden in de nacht?" vraagt ik meteen, terwijl ik de buiten deur open en naar buiten stap. Dan is de kans dat Mia me hoort praten het kleinst, ze heeft d'r slaap echt nodig.

"Midden in de nacht? Het is negen uur in de ochtend," zegt hij verbaasd. Oh ja, ik was dat tijdverschil helemaal vergeten.

"Sorry, ik zit op Cura. Hier is het wel midden in de nacht of zo," reageer ik. Ik ga op de buitenbank zitten, gelukkig is het nooit echt koud hier.

"Wat doe jij op Cura?"

"Dat gaat je geen fuck aan, waarom bel je me? Wat is er?" Misschien dat ik iets te onaardig doe tegen hem, maar hij heeft me wel mooi lopen voorliegen over z'n verblijfsvergunning. Als hij z'n shit gewoon voor elkaar had gehad, had ik bij hem kunnen blijven wonen tot ik achttien was en op mezelf kon gaan. Dat was duizend keer beter geweest dan bij Nicolas, die ik nog altijd amper normaal aan kan kijken.

"Juist, oke. Het spijt me dat ik je hier nu mee moet lastig vallen terwijl je dus op vakantie bent, maar ik moet vandaag m'n huis uit. Het kan niet lang meer duren voor ze me uit gaan zetten, dus ik ga vluchten naar het buitenland. Je moeder kan niet mee, dus kan je alsjeblieft iets fixen voor haar? Ik weet niet wat ik met haar aan moet, ze is helemaal van de zeik de laatste dage.." Even is het stil aan de andere kant en hoor ik wat gerommel. "Medina, godverdomme. Ik had je die drugs nooit moeten geven!"

"Je hebt wat gedaan?" vraag ik woedend.

"Sorry jongen. Ik kon het gewoon niet meer aan, ze bleef maar aan m'n kop zeiken over alles. Ik kreeg echt migraine van alle stress en shit, het was m'n enige optie," zegt hij.

"Klootzak," scheld ik hem uit. Ik wil hier nu helemaal niet mee bezig zijn, ik wil genieten van m'n vakantie met m'n vriendin. Niet in de stress zitten door mijn moeder.

"Ik weet het, sorry jongen. Weet je iets waar ze heen kan? Ik ga haar echt niet meenemen," herhaald hij de woorden van zonet. Vloekend haal ik een hand door mijn haar terwijl mijn gedachten alle kanten op gaan, waar moet ze naar toe? Vrienden heeft ze niet, dus dan blijft er maar een optie over.

"Is goed, ik fix het wel weer. Succes met vluchten," zeg ik dan bot.

"Dank je, jongen. Je bent echt m'n held, ik ga nu. Succes met alles verder in het leven, ik hoop dat ik je nog eens zie," zegt hij, waarna hij vrijwel direct ophangt. Wat een teringlijer.

Meteen klik ik hem weg en ga naar contacten, waar ik door scrol tot ik bij Nicolas uitkom. Even twijfel ik met op het bel knopje drukken, maar dan besluit ik het toch te doen. Als hij alles zo graag goed wil maken, mag hij beginnen met dit.

"Hallo?" hoor ik aan de andere kant van de lijn. "Alex? Is alles oke daar?"

"Nee, je moet wat voor me doen," reageer ik, terwijl ik mijn hoofd op mijn hand steun en ik mijn oog wrijf.