Straatrat | ✔

Hoofdstuk 73. | Donkerblauw met wit

∞
M I A

Nog altijd verbaasd door de gigantische school waar Alex nu naar toe gaat, zoek ik naar het voetbalveld waar hij moet spelen vandaag. Eigenlijk had ik gezegd dat ik niet zou komen zodat ik hem zou kunnen verrassen, maar nu denk ik niet eens dat ik het ga vinden.

"Zoek je iets?" vraagt een blond meisje aan me. Ze kijkt me vriendelijk aan en draagt bijna precies dezelfde outfit als iedereen, extreem netjes. Ik grinnik, Alex ging vanmorgen weg in een normale jeans en een simpel t-shirt, verder niks netjes. Maar ja, hij moet toch zijn voetbalkleding aandoen. Ik kan niet wachten om hem daar in te zien.

"Het voetbalveld, mijn vriend zit hier sinds kort op school en hij had een voetbalwedstrijd vandaag," antwoord ik.

"Dat zou kunnen, mijn vrienden spelen ook vandaag. We kunnen er wel samen heen lopen?" vraagt ze dan. Ik stem ermee in en ze begeleid me mee naar waar het veld is. "Wie is je vriend eigenlijk?"

"Alex Rodriguez," antwoord ik. Haar ogen lichten op.

"Serieus? Dat is een van mijn vrienden, hij zit in hetzelfde team als mijn beste vriend," zegt ze enthousiast. "Ik ben Robine trouwens."

"Mia," reageer ik.

"Ik had niet verwacht dat Alex zo'n knappe en normale vriendin zou hebben," merkt ze dan op. "Hij leek me meer het type dat alleen zou sterven, soms lijkt het echt alsof hij niets leuk vindt. En als hij dan toch een vriendin zou moeten hebben, had ik eerder een gothic emo meisje verwacht."

Ik moet lachen om haar opmerking. "Hij vond mij eerst ook alles behalve leuk, maar ja nu gaat het heel goed tussen ons. Het kost gewoon tijd."

"Dat dacht ik ook over mij en Ewout, maar ik ken hem al drie jaar en er is nog niks gebeurd," zucht ze dan opeens. "Sorry, dat floepte eruit."

"Maakt niet uit joh. Is Ewout je beste vriend? Alex heeft het volgens mij ook wel eens over hem gehad, is hij niet die jongen die hem vroeg bij het voetbalteam?" vraag ik dan. Robine knikt.

"Ja dat is hem. Ik ontmoette Alex op z'n eerste dag, nog geen uur erna lag hij in een vechtpartij met Constatijn," grinnikt ze. "Het is niet de makkelijkste guy of wel?"

"Nee, zeker niet," mompel ik. "Maar als je hem beter leert kennen is het echt een schatje. Zeg maar niet dat ik dat heb gezegd, dan hang ik." Robine lacht.

"Ik vind jullie nu al schattig samen, ik zou willen dat ik zo met Ewout kon zijn. Maar ja, hij ziet het duidelijk gewoon als vriendschap," verzucht ze.

"Waarom denk je dat?"

"Gewoon, ik krijg nul signalen van hem," mompelt ze.

"En geef jij hem signalen?" vraag ik dan. Ze loopt rood aan.

"Nee, dat durf ik niet. Straks vindt hij het dom, dan is onze vriendschap verpest," zegt ze dan.

"Proberen kan nooit kwaad toch? Als hij het ook wil ziet hij die signalen wel, als hij het niet wil ziet hij het niet. Het blijven jongens, weet je," reageer ik.

"Je hebt gelijk," geeft ze toe. "Dank je, Mia. Ik snap nu al wat Alex in je ziet." Ik moet lachen om haar opmerking.

"Is het hier?" vraag ik dan, wat best een domme vraag is omdat we letterlijk het voetbal verderop zien. Op het veld zijn meerdere spelers in een donkerblauw met wit tenue rondjes aan het rennen, waarschijnlijk als opwarming. "Speelt Alex eigenlijk mee? Ik zie hem nergens."

"Denk dat ie op wissel zit, hij heeft pas een training meegedaan en verder ook nooit gevoetbald volgens mij, Ewout zei dat er nog wel wat te verbeteren viel aan z'n techniek," zegt Robine dan.