Straatrat | ✔

Hoofdstuk 43. | "Het wordt tijd dat je iemand ontmoet."

∞
M I A

"Gaat het al wat beter, Mia?" vraagt Valerie. Ik haal mijn schouders op. De afgelopen week was zo eenzaam en zwaar. Ik moest echt bij elke dagelijkse bezigheid huilen, alleen als ik al aan Alex dacht, werden mijn gedachten helemaal gek en deed het weer drie keer zoveel pijn. Maar ik kan mezelf nu een beetje beter inhouden. Valerie zegt alleen dat dat maar tijdelijk is, dat pas na de eerste maand de echte pijn gaat komen. Daar ben ik nog banger voor, hoe kan het erger zijn dan wat ik deze week heb gevoeld?

"Ja, gaat wel," mompel ik. "Heeft een van jullie hem nog gezien?" Om eerlijk te zijn maak ik me best wel zorgen over alles. Ik heb hem al de hele week niet meer gezien en de roddels die rond gaan zijn echt erg. Over dat hij geschorst is, in een pleeggezin komt, echt van alles. Ik wil echt niet dat dat met hem gebeurd, dat verdiend hij echt niet.

"Nee, hij is van school getrapt," zegt Valerie. "En eerlijk gezegd, no offense naar jou Mia, maar ik snap het wel na wat hij Samuel heeft aangedaan." Ik kijk naar onze beste vriend, die zijn friet doopt in het bakje met mayonaise. Hij heeft nog steeds een blauw oog en ook zijn neus ziet er verschrikkelijk uit.

"Ik moet jullie echt wat vertellen," zegt Samuel dan opeens. "En ik weet dat je het niet leuk gaat vinden, Mia. Maar ik ga het toch doen."

"Wat is er dan?" vragen Val en ik aan hem. Hij zucht even.

"Ik ga aangifte doen samen met mijn ouders. Tegen Alex," verteld Samuel dan. Geschrokken luister ik naar zijn woorden. Aangifte? Maar dat gaat echt voor super veel problemen zorgen voor Alex. Dan kan hij in een rechtszaak terecht komen en dat is heel slecht voor zijn situatie, sinds ik weet dat hij onder jeugdzorg staat.

"Wat? Nee, alsjeblieft. Doe dat niet, Sam," zeg ik meteen, half smekend.

"Ik snap dat je het niet wil, maar die gast heeft m'n hoofd tegen de kluisjes geduwd waardoor ik een week in bed heb gelegen met verschrikkelijke hoofdpijn. Ik laat hem er echt niet mee weg komen," zegt Samuel.

"Ik snap dat hij je echt heel veel pijn gedaan heeft en dat haat ik ook, maar je kan echt geen aangifte gaan doen, Samuel. Je weet niet half wat voor effect dat heeft voor hem," zeg ik, dit keer volledig smekend.

"Aan wiens kant sta je nou eigenlijk?" zegt Samuel dan eens. Ik open mijn mond om iets te zeggen, maar weet eigenlijk niet eens wat. "Sorry, dat had ik niet moeten zeggen. Maar ik ga wel aangifte doen, ik ga na school met m'n ouders naar het bureau."

Gefrustreerd neem ik een slok van mijn milkshake. Als Alex erachter komt dat Samuel aangifte gaat doen, gaat hij hem vast nog een klap verkopen. Ik wil gewoon niet dat een van hen nog pijn heeft, dat verdienen ze beide niet. Maar ik kan Alex op dit moment ook echt niet verdedigen, misschien moet ik hem gewoon een berichtje sturen. Dan is hij erop voorbereid en is de ergste woede eruit voor als hij Sam in de rechtszaal of zo gaat zien.

Maar aan de andere kant, ik wil hem echt geen bericht sturen. Het moment dat ik onze oude berichten gaan lezen, weet ik bijna zeker dat ik weer ga janken. Maar dit gaat niet om mij. Dit gaat om Alex en Samuel. Ik zucht, pak mijn telefoon en open de WhatsApp chat met Alex. Ik probeer de oude berichten niet eens te zien en tik snel wat ik wil zeggen.

U:
Hoi, Alex. Ik weet dat je hier niet op zit te wachten, maar Samuel gaat aangifte tegen je doen. Ik dacht dat je het wel wilde weten. Ik hoop dat het goedkomt. Mia.

Ik zet mijn naam er maar bij, omdat ik niet weet of hij me nog in zijn contacten heeft staan. Ik zie wel dat er twee vinkjes komen, dus dan heeft hij me tenminste nog niet geblokkeerd.

"Moeten we niet terug naar school? Het tussenuur is bijna voorbij, toch?" vraagt Valerie dan. Ik zie inderdaad op mijn telefoon dat we nog maar tien minuten hebben. Even lang als het fietsen is vanaf hier naar school.