Straatrat | ✔

Hoofdstuk 62. | Zonsondergang

∞
M I A

"Dat doe ik wel," zegt de vriendelijke taxi chauffeur, die onze koffers aanneemt en in de kofferbak doet. Het is echt handig dat de meeste mensen hier gewoon Nederlands kunnen, al is het niet precies hetzelfde als in Nederland, maar dat is logisch.

De vlucht die trouwens tien uur heeft geduurd, was niet eens heel erg. Ik heb eerst een paar uur geslapen op Alex' schouder. Het voelt gewoon zo veilig om bij hem te liggen terwijl ik soms zijn hand door mijn haar voel. Toen ik wakker werd, sliep hij nog en dus ben ik maar met zijn AirPods wat muziek gaan luisteren om hem niet wakker te maken. Hij gaat me echt vermoorden als hij erachter komt dat ik een foto heb gemaakt van hem, hij zag er gewoon zo schattig uit.

"Ga je zitten?" vraagt Alex, die de deur van de taxi voor me opent. Ik knik en kruip de auto binnen. Daarna gaat Alex ook zitten en stapt de chauffeur voorin. Alex geeft vervolgens het adres van waar we gaan overnachten.

"Hoe laat is het eigenlijk?" vraag ik gapend. Voor mijn gevoel is het allang avond, maar buiten is het nog licht.

"Uh, uur of vijf volgens mij," antwoord hij. "Thuis is het vijf uur later."

"Dus eigenlijk is het tien uur?" vraag ik. Hij knikt. "We gaan eerst gewoon naar het hotel toch?"

"Ja, lijkt me wel het beste ja. Ik voel me echt goor door die tien uur vliegen, die man naast me stonk facking erg naar zweet. Hoorde je hoe hij snurkte? Wat een kaulo marteling," zegt hij mopperend waardoor ik moet grinniken.

"Vakantie modus staat aan zie ik," grap ik. "Maar is goed, dan kan ik wat andere kleren uitzoeken. Het is nu al heet hier."

"Is goed," zegt Alex. Daarna staar ik naar buiten, waar het overigens prachtig is. De palmbomen zien er mooi uit in het felle zonlicht, waardoor je meteen een vakantiegevoel krijgt. Toch veranderd de omgeving helemaal niet naar een plek waar een hotel kan staan, zeker niet wanneer we een luxe villa wijk binnen rijden, waar hele mooie huizen staan. Niet groot, maar heel anders dan de andere huizen hier.

"Weet je zeker dat we naar een hotel gaan?" vraag ik dan aan Alex. Kennelijk heeft hij het nu ook door.

"Denk het niet, lijkt me niet dat hier een hotel staat," zegt hij. Hij heeft me wel verteld dat Nicolas alles heeft geregeld, maar ik had verwacht dat hij wel gewoon een hotel zou boeken. Waar we nu naar toe gaan, weet ik echt niet.

"Hier is het," zegt de chauffeur. Hij parkeert de auto voor een prachtig huis, midden in de wijk die kennelijk 'Jan Thiel' heet en een van de mooiste villa wijken van het hele eiland is. Iets wat de chauffeur ons net in gebrekkig Nederlands heeft proberen uit te leggen.

"Wauw," mompel ik, als we buiten staan en ik het huis bekijk. Het heeft een oranje dak en verder is het wit. Het is verder stevig gemaakt met pilaren wat ervoor zorgt dat het er heel luxe uit ziet. "Het is echt heel mooi."

"Ja," mompelt Alex. Daarna helpt hij de chauffeur met uitladen van de koffers en de ruim bagage. Vervolgens lopen we met onze spullen de oprit van het huis op, naar de voordeur. "Dus daar was die facking sleutel voor." Net voor we weg gingen heeft Nicolas ons een sleutel gegeven, zonder erbij te zeggen waarvoor. Nu is dat wel duidelijk.

Alex maakt de deur van het prachtige huis open en we komen terecht in ruime, modern ingerichte villa. Er staat een witte, grote bank met een klein tafeltje erbij. Daarnaast is er een hele ruime keuken met een soort kookeiland die als eettafel dient. Meteen kan je door de grote deuren die je naar de nog grote tuin leiden, met een gigantisch zwembad. Vervolgens openen we een deur die naar een prachtige slaapkamer gaat waar ook direct de badkamer is. Wat een huis.