Straatrat | ✔

Hoofdstuk 64. | Bezette ligbedden

∞
M I A

Trillend met zijn been neemt Alex een slok van zijn tweede bakje koffie in amper een halfuur. Kennelijk stond er nog een pak verdwaalde koffie en heeft hij koffie gezet, want opeens was het er. Zo nu en dan kijkt hij even op zijn telefoon om te zien of er een nieuw berichtje is van Nicolas, maar steeds zie ik aan zijn gefrustreerde gezicht dat het niet zo is.

Ik haat echt voor hem dat er mensen zijn die zijn vakantie verpesten. Weer mensen die op hem vertrouwen dat hij alles wel even oplost voor ze. Waarom moet iedereen altijd hun gedoe op hem afschuiven?

Hij verdiende meer dan wie dan ook in deze wereld een keer een rustige vakantie waarin hij tot twaalf uur in de middag kon slapen, maar in plaats daarvan wordt hij midden in de nacht gebeld met allemaal gedoe over zijn moeder.

Hij verdiend zoveel beter dan dit allemaal, ik zou gewoon willen dat zijn leven een keer makkelijk kon zijn, als was het maar voor vier dagen. Het lijkt me zo verschrikkelijk kut als je constant met je hoofd bij zoveel dingen tegelijk moet zijn, zijn moeder, zijn nieuwe school, zijn broertje, mij, zijn vader, zijn werk en dan ook nog alle trauma's die hij heeft meegemaakt. Als ik hem was had ik dat leven nooit volgehouden. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik bepaalde keuzes en dingen die hij zijn leven doet begin te begrijpen.

De voornaamste reden waarom hij geen nieuwe mensen wil ontmoeten, is waarschijnlijk omdat hij hun gedoe er simpel weg niet bij kan hebben. Hij heeft amper mensen in zijn leven gehad die zo goed voor hem waren als hij voor hun en dat begon al toen hij nog een kind was met zijn moeder. In zijn leven waren geen mensen die alleen met hem wilden omgaan omdat ze hem aardig vonden, niet omdat ze iets van hem wilden. Hij werd elke keer teleurgesteld door iedereen in zijn leven. Dan is het geen wonder dat je je vertrouwen in de mensheid verliest, al is het onbewust.

En dat maakt alles wat hij voor mij doet, alleen nog maar betekenisvoller. Het feit dat hij mij wel heeft leren vertrouwen, ook al kostte het heel veel tijd en moeite. Toch heeft hij zich open gesteld voor mij en me toegelaten in zijn leven. En nu is het aan mij om te laten zien dat ik net zoveel om deze jongen geef als hij om mij, misschien nog wel meer.

"Vond je het lekker? Sorry dat ik die pannenkoeken had verbrand," zegt Alex dan opeens, als hij merkt dat ik diep aan het nadenken ben.

"Maakt niet uit, hij was nog steeds lekker," zeg ik. "Dank je voor het ontbijt."

"Geen probleem, zal ik alles in de vaatwasser doen? Als je wil kunnen we daarna wel naar het strand gaan ofzo," stelt hij voor.

"Is goed, maar ik doe het wel in de vaatwasser," zeg ik. Voor hij iets kan zeggen loop ik met de borden en glazen, plus zijn lege koffie mok naar de deur. "Oh en trouwens, Lex?"

"Ja?" vraagt hij, terwijl hij een hand door zijn haar haalt.

"Je ziet er echt leuk uit vandaag," complimenteer ik hem. Zijn zwarte korte broek is echt uitzonderlijk bij hem, maar het staat hem zo knap. Hij heeft net zijn witte shirt weer aangedaan toen we buiten gingen zitten en dat staat hem echt zo goed.

Ik zie hoe hij even kort glimlacht, hij is echt niet de beste in het ontvangen van complimenten, maar ik weet dat hij het wel leuk vindt om te krijgen. Al zal hij dat zelf nooit toegeven.

"Jij ook," zegt hij dan snel, waardoor ik glimlach en naar binnen loop om alles in de vaatwasser te zetten. "Wat moet er allemaal mee naar het strand?"

"Uh, zonnebrand sinds ik verbrand door een straaltje zon, handdoeken," noem ik op. "Ik heb m'n bikini al onder deze kleding aangedaan want ik had wel verwacht dat we zouden gaan zwemmen. Doe jij dan die zwembroek aan?" Ik doel op de korte broek die hij nu aanheeft en duidelijk een zwembroek is.