Straatrat | ✔

Hoofdstuk 22. | Deze momenten

∞
M I A

"Waarom ben jij zo vrolijk?" vraagt Valerie als we het lokaal uit lopen waar we net onze laatste les hadden. Ik kan al de hele dag mijn glimlach niet van mijn gezicht halen. Ik weet dat het niet precies is wat ik ooit had gedacht, maar wat ik nu met Alex hebt maakt me heel erg gelukkig. Het is dan wel allemaal heel onduidelijk wat we nu zijn, maar ik ben allang blij dat hij niet langer zijn gevoelens afsluit. Gister gaf hij echt toe dat hij ook dingen voor mij voelde en dat had ik nooit verwacht. Hij is echt niet de persoon die voor zijn gevoelens uit zou komen, maar gister deed hij het echt.

"Gewoon, ben in een goede bui," zeg ik. Valerie grinnikt hoofdschuddend.

"Nou, zien we je vanavond bij de film avond? Half tien?" vraagt ze nadat ze me een knuffel heeft gegeven.

"Ja, tuurlijk," zeg ik. Ze knikt en loopt daarna naar Samuel die al bij de fietsen staat te wachten. Ik zwaai nog even naar ze en zij zwaaien terug. Verderop zie ik Alex staan roken, Ahmet en Ibrahim staan naast hem. Ik twijfel even of ik er naar toe moet lopen, hij vindt het volgens mij niet leuk als ik met z'n vrienden omga. Ik besluit het maar niet te doen, ik wil hem echt niet irriteren, niet nu het zo goed gaat tussen ons.

"Wacht, Mia," hoor ik zijn stem als ik mijn fiets pak. Hij komt eraan gelopen. "Ben je boos ofzo?"

"Nee, ik dacht gewoon je bent met vrienden," antwoord ik mompelend.

"Ik spreek liever met jou af dan met hun, dat weet je." Hij schiet zijn sigaret in een waterplas.

"Echt?" vraag ik. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.

"Ja, natuurlijk," zegt hij. "Wil je afspreken dan?"

"Ja hoor," zeg ik en ik probeer mijn blijdschap te verbergen. Ik had nooit verwacht dat hij nu liever met mij zou zijn dan te roken met zijn vrienden, maar ik ben blij dat het wel zo is.

"Wat wil je doen?" vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. "Naar het park dan? Kunnen we eerst wel maccie halen." Ik knik en hij pakt zijn Vespa. Ik stap op mijn fiets en pak de achterkant van zijn scooter vast waarna we even later wegrijden.

Na tien minuten komen we aan mij de McDonalds. Opeens realiseer ik me dat ik gister had moeten werken, iets wat ik totaal was vergeten omdat ik op Cedro moet passen.

"Heb je een lijk gezien ofzo?" vraagt Alex grinnikend als hij afstapt.

"Nee, dat niet," mompel ik. "Ik moest gisteravond werken maar ben dat totaal vergeten. M'n baas gaat me echt vermoorden."

"Echt niet, die lul doet maar eens wat zelf. Als ik jou was zou ik sowieso ontslag nemen, je kan wel beter werk vinden met een baas die je niet fucking slecht behandeld," zegt Alex meteen. Ik zucht en loop achter hem aan naar binnen. Meteen komt Bob naar me toe stormen.

"Mia, waar was je gister wel niet? Ik had ernstig personeel tekort!" roept hij. Hij zwaait kwaad met zijn armen in de lucht.

"Sorry, ik was het vergeten. Er kwam iets tussen en ik had er niet meer aan gedacht," antwoord ik eerlijk. Ik kan wel gaan liegen maar daar bereik ik ook niet veel mee.

"Dat kan echt niet, morgen begin je in de middag om twee uur en werk je door tot tien in de avond. Anders moet ik je ontstaan," zegt hij stellig. Hij slaat zijn armen over elkaar heen.

"Dat gaat ze mooi niet doen, je zoekt maar iemand anders om facking uit te buiten. Ze neemt zelf ontslag," snauwt Alex naar hem. Bob kijkt hem geschrokken aan.

"Wat is dit, Mia?" Alex kijkt me seinend aan en ik weet ook wel wat hij wil. Hij wil echt dat ik zelf ontslag neem

"Ik denk dat het inderdaad beter is als ik stop," mompel ik. Dit keer kijkt Bob mij aan alsof ik net iemand heb vermoord.