Straatrat | ✔

Hoofdstuk 72. | "Koste wat kost"

∞
M I A

Alex ligt met zijn ogen gesloten en zijn hoofd deels op mijn buik, terwijl ik met mijn handen door zijn perfecte zwarte haar ga. Ik vraag me echt af wat zijn geheim is hoe hij zij haar zo zacht krijgt en al helemaal hoe ik dat ook kan doen.

Even serieus, wat een verschrikkelijk moest gisteravond wel niet voor hem zijn geweest. Ik weet beter dan wie dan ook hoeveel hij om zijn broertje geeft, het idee dat hij misschien wel kon overlijden in die brand moest hem zoveel stress hebben gegeven, niet normaal. Maar ik ben allang blij dat hij in die tijd geen domme keuzes heeft gemaakt, maar gewoon Cedro en zijn familie bij het hotel heeft afgezet en daarna naar mij is gegaan.

Ik snap gewoon echt niet waarom dingen niet een tijdje gewoon goed kunnen gaan voor hem. Alles ging even goed, zijn moeder is aan het afkicken, de band met zijn vader wordt beter, hij heeft weer met zijn oma contact gehad, zijn familie in Colombia gesproken, op school ging het beter en hij en ik hadden het ook nog goed. We hebben gezegd dat we van elkaar houden en al een maand of meer geen ruzie meer gehad. Zo goed is het nog nooit gegaan.

Maar nu dit. Ik kan alleen maar hopen dat alles goed komt met Peter, Miranda, Cedro en Lise. Niet alleen voor hun, maar ook van Alex. Hij is er constant mee bezig in zijn hoofd en in het echt. Hij heeft Nicolas gebeld of die hem kon ziekmelden en heeft daarna de hele dag bij Cedro in het hotel gezeten. De enige reden dat hij nu hier bij mij is, is omdat Peter en Miranda met Cedro en Lise naar iemand moesten die ze precies alle schade en zo zou vertellen en Alex niet mee kon.

Toch ben ik wel blij dat hij nu hier is, hier heeft hij namelijk echt rust. Hij ziet er zo vredig uit, met zijn ogen dicht zodat je alleen nog zijn lange, zwarte wimpers kan zien. Zijn ademhaling is rustig en zijn armen hangen half om mij heen, half om het bed. Bijna direct toen hij hier aankwam, een uur geleden, zijn we zo gaan liggen en we hebben amper gepraat. Maar dat hoeft ook niet, het is prima zo. Zolang hij maar de rust krijgt die hij verdiend.

"Wil je zo wel nog met mijn vader mee naar die voetbalwedstrijd?" vraag ik dan zacht aan hem. Het was een vaag voorstel van mijn vader omdat Quin niet kon dat Alex wel met hem mee kon naar PSV Heracles, hij weet wel dat Lex niks met voetbal heeft. Maar toch, ik drong aan op dat hele schoonvader schoonzoon moment en nu gaan ze. Mijn vader wilde om acht uur weg, dus dat betekent dat ik nog een halfuur met mijn vriend heb.

"Jawel," mompelt Alex dan terug. Ik stop even met het masseren van zijn haar om mijn telefoon van de lader te pakken, maar meteen daarna legt Alex mijn hand weer terug. "Niet stoppen, zeikerd."

"Ik vond het leuker toen je me amor  noemde," grinnik ik, terwijl ik weer verder ga met het wrijven door zijn zwarte kapsel. "Je haar wordt echt lang."

"Ik mag niet naar de kapper van jou," zegt hij. "Soms denk ik echt dat je me alleen wil om mijn haar."

"Dat denk je dan helemaal goed," plaag ik hem. Hij glimlacht.

"Dan wordt het tijd om dat te testen. Heb je hier ergens een tondeuse?" vraagt hij.

"Nee!" roep ik meteen. "Dat ga je niet doen, ik laat je nooit meer in de buurt van een schaar."

"Oke oke, ik laat het wel zo," zegt hij dan. Ik knik tevreden en maak zonder dat hij het doorheeft, een foto van hem op de manier zoals hij nu ligt. Toevallig hadden we dezelfde grijs witte Nike trui en heel toevallig heb ik die op dezelfde dag aangedaan als hij het grijs witte joggingspak aan had. Puur toeval.

"Misschien wil je er niet over praten, maar hoe gaat het nu met Cedro? Gister zei je dat hij best wel in shock was," vraag ik dan voorzichtig.

"Het gaat beter, ik heb hem gezegd dat alles wel goed komt en dat ik gewoon weer nieuw speelgoed voor hem ga kopen. Daarna heb ik hem beloofd elke dag even langs te komen zolang hij in dat hotel zit, omdat hij het daar best wel eng vindt," antwoord Alex.