Straatrat | ✔

Hoofdstuk 42. | "Doe ik altijd"

∞
A L E X A N D R O

"Ben je compleet gek geworden, Alex?! Waarom zou je iemands hoofd tegen de kluisjes slaan? Wat voor kortsluiting is er in jouw hoofd?!" schreeuwt Feenstra, het moment dat hij de deur van zijn kantoortje dicht doet. Ik ga zuchtend op de stoel zitten en wrijf even over mijn pijnlijke knokkels.

Ik ga niet liegen, het voelde facking goed om die klootzak eindelijk te geven wat hij verdiend. Ik wist gewoon dat hij op Mia geilde en dat ze nu gebekt hebben, bevestigd dat alleen maar. Ik had alleen niet verwacht dat zij ook op hem geilde, maar om eerlijk te zijn was het wel heel logisch. Fuck, was ik maar niet zo tering naïef als het om haar gaat.

"Heb je echt helemaal niks te zeggen? Want deze actie stijgt echt ver boven alles wat je de laatste jaren geflikt hebt. Die jongen had wel dood kunnen zijn na zo'n harde klap!" gaat Feenstra weer verder, als ik helemaal niks zeg.

"Ik zou het zo weer doen," zeg ik dan nonchalant, zonder oogcontact te maken met de directeur. Ik meen wat ik zeg, hij verdiende het. Ik moest dit gewoon doen als ik Mia wil gaan vergeten, ik moest die fucker geven wat hij verdiende.

"Je bent echt ongelofelijk, Alex. Ik heb je zoveel kansen gegeven en de laatste tijd ging het zo goed met je. Waarom doe je nu weer zo belachelijk?" Zijn woorden zijn confronterend voor me.

Het idee dat Mia ervoor zorgde dat ik minder fucked up dingen uithaalde, maakt me bijna er zo misselijk als ik gister na dat zuipen was en het idee dat ik afhankelijk van haar aan het worden was, maakt dat alleen maar erger.

"Ik kan echt niks anders meer doen. Dit was echt je laatste kans en de laatste druppel. Ik schors je van mijn school en daarom moet ik jeugdzorg inlichten," zegt hij.

Het is raar. Een maand geleden zou een melding bij jeugdzorg me helemaal gek maken omdat ik weet dat ze me dan uit huis gaan halen en in zo'n facking woongroep gaan zetten met alleen maar gekken, maar nu boeit het me echt geen fuck meer. Ik heb, behalve mijn vrienden en mijn broertje, helemaal niks meer hier. En mijn broertje zie ik door zijn pleegouders steeds minder omdat ze nu een happy family willen spelen nu ze zwanger zijn en daar de broer van een van hun kinderen, niet bij past.

Alles in deze school en deze stad doet me aan Mia denken en dat wil ik niet meer. Ik wil van haar af, weg van al de herinneringen die we hadden en vooral weg van haar. Nee, ik wil niet naar een woongroep of zo, maar misschien kan ik fixen dat ik bij Manuel kan gaan wonen permanent zodat ik een vaste verblijfplaats heb. Dan kan ik daarna in het appartement gaan wonen, dat nu weer veilig is, en dan kappen met school, nu ik ervan afgetrapt word.

Dan ben ik van Mia, mijn moeder en Manuel af, dus drie vliegen in één klap. Ik kan het gewoon niet om haar elke dag op school te gaan zien met dat zielige nieuwe vriendje van d'r, dus van school geschopt worden komt me wel goed uit.

"Oké," zeg ik simpel. "Kan ik dan nu gaan?" Feenstra kijkt me bijna met open mond aan, waardoor zijn kleine brilletje bijna van zijn kop valt.

"Ik snap het echt niet, Alex. Waarom doe je niet beter je best? Je kon iets van je leven maken, ik heb je zoveel kansen gegeven, maar je wil gewoon niet en dat snap ik niet," zegt Feenstra. Ik haal mijn schouders op.

"Het boeit me geen fuck," zeg ik. "M'n hele toekomst niet."

"Dat weet ik, maar daar ga je later spijt van krijgen," reageert hij weer. "Nou, succes er dan nog mee. Ik denk dat Laura je binnenkort wel gaat bellen voor een gesprek."