Straatrat | ✔

Hoofdstuk 69. | Bonnie & Clyde

∞
M I A

"Oh ja echt wel dat je die film leuk vond," zegt Alex als we samen de zaal uitlopen. "Ik zag je wel lachen toen hij bijna werd gepakt door die stier."

"Echt niet, dat was doodeng. Hij was bijna dood," ontken ik zijn woorden direct. "Is er niet een keer iemand van Jackass doodgegaan?"

"Ja, maar dat was niet tijdens een film," antwoord hij. "En je vond het wel leuk. Geef maar toe of ik ga niet meer voor je koken."

"Best, sommige stukjes waren wel grappig. Maar lang niet allemaal!" roep ik dan zuchtend. Met een triomfantelijke grijns gooit Alex de lege popcorn bak in de prullenbank die we tegen komen en daarna gaan we naar buiten. "Hoe heb je Nicolas, Arthur en Cecile eigenlijk zover gekregen om allemaal het huis te verlaten zodat wij daar alleen konden zijn?"

"Simpel, Nicolas ging naar België dus daar hoefde ik niet veel voor te fixen, en daarna heb ik Arthur en Cecile gewoon vrij gegeven," antwoord hij. Ondertussen zijn we bij zijn scooter en zoekt hij in de broekzakken van zijn grijze joggingsbroek naar de sleutel van het wielslot.

"Oh dus je bent hun baas tegenwoordig? Badass wel," grinnik ik.

"Pas op of ik laat jou ontslaan," zegt hij, als hij de sleutel heeft gevonden en het slot los maakt.

"Ontslaan als wat? Ik werk niet voor je, lieve schat," lach ik, als ik achterop ga zitten.

"Jawel, je werkt voor me als mijn vriendin, of was je dat toevallig vergeten?" zegt hij doodserieus.

"Nu je het zegt, ik zou inderdaad geld moeten krijgen om met jou om te gaan," kaats ik terug. Hij lacht en schudt daarna zijn hoofd.

"Zeikerd," zegt hij dan. Daarna stapt hij ook op en rijden we weg, terwijl ik mijn hoofd op zijn rug leg en de wind door mijn losse haren voel. Eigenlijk wilde ik een staart in doen, maar Alex wilde mijn haar los hebben en vond dat hij dat mocht bepalen omdat hij ook niet naar de kapper mag van mij, dus daar ben ik maar mee ingestemd. Wel zo eerlijk.

Al snel komen we aan bij de gigantische villa van Nicolas die we de hele avond voor ons zelf hebben. Ik stelde nog voor om het bij ons thuis te doen, maar Alex wilde liever hier. Hij had geen zin erin dat Quin toch opeens thuis zou komen en eerlijk gezegd kan ik dat ergens ook wel snappen.

"Wat ga je eigenlijk koken?" vraag ik, als we binnen zijn en hij mijn jas van me aanneemt en ophangt omdat de kapstok net te hoog voor me is.

"Kom je vanzelf wel achter," antwoord hij vaag grijnzend. "Ga jij nou maar gewoon in de woonkamer zitten, dan roep ik wel als het klaar is."

"Nee joh, ik ga je helpen. Anders is het zo ongezellig allemaal," zeg ik en zonder echt een reactie af te wachten loop ik mee naar de keuken.

"Nee, ik heb beloofd dat ik voor jou kook dus dan kook ik voor jou. Niet met jou," zegt hij. "Dus wegwezen." Hij kijkt me plagend aan, terwijl hij met zijn hand richting de woonkamer gebaart.

"Hoe moet ik dan kijken of je me niet vergiftigd?" vraag ik.

"Als je ik je dood wil dan doe ik dat niet met gif, dat ik echt zo'n vrouwen manier van moord. Dan pak ik gewoon een wapen of zo," zegt hij grijnzend.

"Ah ja, geruststellend," grinnik ik sarcastisch.

"Ga nou m'n keuken uit, ik roep als het klaar is," zegt hij. Ik zucht en loop dan heel overdreven richting de woonkamer waar ik op de bank ga zitten. Ik pak mijn telefoon en scrol even verveeld door instagram. Dat duurt niet lang want mijn blik wordt bijna direct getrokken door Alex, die een recept op zijn telefoon aan het lezen is.