Straatrat | ✔

Hoofdstuk 35. | Pizza's met wiskunde

∞
M I A

"Blijf je eten?" vraag ik aan Alex, als ik probeer te verbergen dat ik bijna in slaap viel op zijn borst. Het voelde heel fijn om bij hem te liggen en serie te kijken. Ik merk nog steeds dat hij er wel moeite mee heeft en nog steeds verstijft wanneer ik me beweeg, maar na een tijdje voelde ik ook hoe hij zich ontspande, iets waar ik heel blij om ben. Ik ga rechtop zitten.

"Komen je ouders ofzo niet thuis dan?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd.

"Nee, ze gaan uit eten appten ze me net en daarna blijven ze in een hotel zodat ze dichtbij Maastricht zijn voor een soort bedrijfs feest van mijn moeder," leg ik hem uit.

"Oke, graag dan," glimlacht hij. Ik knik.

"Ik kan wel macaroni maken sinds ik geen geld heb om te bestellen," zeg ik. Ik spring van de bank en loop naar de keuken.

"Nee, joh. Ik kan wel bestellen, ik heb wel geld," zegt hij.

"Je hebt al zoveel betaald, ik maak wel gewoon macaroni," antwoord ik. Ik zoek naar een pak in de keuken en vindt er nog eentje in een la. Ik zet het op het aanrecht en begin naar een saus of zo te zoeken, maar die kan ik nergens vinden. "Dat wordt dus macaroni met niks."

"Ga zitten, ik bestel wel een pizza," zegt hij. Ik zucht en geef dan toch maar toe. Ik loop naar de bank en plof weer neer. Ondertussen begint Alex te tikken op zijn telefoon.

"Wat wil je?" vraagt hij. Hij geeft me zijn telefoon en ik tik de pizza aan die ik wil, ik besluit gewoon simpel te doen en een pizza Margherita te bestellen. Ik ken dit restaurant niet of zo en ik weet dat dat altijd wel veilig is. Daarna geef ik de telefoon weer aan Alex terug en besteld hij zijn eigen. Even later rekent hij af en doet zijn telefoon weer weg.

"Ik ga niet eens voorstellen om je terug te betalen," grinnik ik.

"Zou ik ook niet doen," zegt hij. Ik kijk hem even glimlachend aan. Even is het stil.

"Je bent echt heel mooi, weet je dat?" zegt hij dan opeens. Het zorgt ervoor dat ik moet blozen, ik weet dat hij dit niet vaak zegt en waarschijnlijk ook niet vaak gaat zeggen, dus het is echt heel speciaal voor me.

"Stil," zeg ik, terwijl ik mijn gezicht probeer te verbergen voor hem.

"Nee, ik zeg het niet vaak maar je bent echt heel mooi," zegt hij zonder schaamte. Zijn ogen lachen naar me en ik bloos nog meer dan ik eerst deed.

"Dankje, Lex," zeg ik. "Wil je nog douchen of zo? Als je de hele avond in die kleding moet zitten is het wel heel koud."

"Hmm, ja oke. Kan wel, maar ik heb geen kleding of zo, en no offense maar ik denk niet dat die van je broer me passen," zegt hij. Opeens bedenk ik me mijn kerstcadeau's die ik voor hem had gekocht. Daar zit kleding in. Eigenlijk wist ik niet zeker of ik het hem nog moest geven, maar ik besluit het wel te doen. Tenminste alleen de doos met kleding en de AirPods, de rest kan ik beter bewaren, misschien voor zijn verjaardag, wanneer dat ook mag zijn. Nu ik er bij nadenk gaat hij zich misschien wel slecht voelen als ik hem super veel geef en hij mij niks.

"Wacht hier," zeg ik. Ik sta snel op en ren de trap op naar boven waar de doos staat. Ik pak de doos waar ik de kleding in gedaan heb eruit en ook het doosje met AirPods neem ik mee naar beneden. Hij zit nog steeds op de bank. "Doe je ogen dicht."

"Waarom?" vraagt hij meteen.

"Doe gewoon," dring ik grinnikend aan.

"Oke, oke. Maar als je iets raars doet, breek ik je arm," zegt hij, maar de bedreiging betekent allang niks meer, zeker niet terwijl ik weet dat hij grinniken is.