Straatrat | ✔

Hoofdstuk 50. | Klinken als therapeut

∞
M I A

"Kan je nou alweer niet afspreken?" zucht Valerie als ze haar kluisje dicht doet nadat ze haar boeken erin heeft gedaan. "Wat doe jij steeds waarom je niet kan?"

"Ja, sorry. Ik loop een beetje achter met huiswerk en zo," mompel ik. Zelf doe ik nog snel mijn boeken in mijn kluisje zodat ik niet naar het gezicht van mijn beste vriendin hoef te kijken terwijl ik recht in haar gezicht aan het liegen ben.

Ik denk gewoon niet dat ze positief gaat reageren als ik vertel dat Alex en ik het hebben goed gemaakt, weer bij elkaar zijn en nu al de hele week bellen met elkaar terwijl hij in de gevangenis zit. Ik weet dat er geen goede dingen gaan komen uit liegen, dat is nog nooit gebeurd maar ik weet echt niet hoe ik dit moet vertellen. Al helemaal niet aan Samuel, door Alex heeft hij een week in bed gelegen met barstende hoofdpijn en is zijn neus nog steeds blauw gemengd met allemaal andere kleuren. Hij komt soms halve dagen naar school, maar hij praat amper met me.

"Hoe gaat het eigenlijk met Sam?" vraag ik aan Valerie, om het onderwerp te veranderen ook omdat ik er best wel benieuwd naar ben.

"Wel beter, volgende week gaat hij weer een hele dag naar school, als zijn hoofdpijn het toe laat. Praat hij nog steeds niet me je?"

"Niet zo veel, is hij boos op me? Weet je dat?" vraag ik onzeker.

"Nou ja, ik denk niet echt op jou, maar ja misschien vindt hij het wel vervelend dat je na z'n rechtszaak eerst naar Alex ging en daarna naar hem, terwijl Alex hem nogal toegetakeld had. Voor hem voelt het alsof je voor Alex kiest en niet voor hem, en dat is wel pijnlijk wat ik kan begrijpen," antwoord Valerie.

"Zo zit het niet," mompel ik.

"Dat weet ik, en dat weet hij diep van binnen ook wel. Je moet hem gewoon tijd geven, Mia. Hij draait wel weer bij," zegt Val glimlachend.

"Oke, en hoe gaat het met Hugo?" vraag ik. Ik heb Hugo een tijdje geleden ontmoet en hij leek me echt een leuke jongen voor Valerie, voor zover ik heb begrepen behandeld hij Valerie echt zoals ze verdiend en ik kan niet blijer voor haar zijn.

"Goed, we gaan waarschijnlijk in de volgende vakantie een weekje samen weg. Hij wil me zijn familie aan de andere kant van Nederland laten ontmoeten," zegt ze glimlachend. We pakken onze tassen van de grond en lopen door de gangen.

"Oh leuk! Waar woont zijn familie?" vraag ik. De vakantie is over dik drie weken en dat betekent dat Alex dan ook alweer vrij is, waar ik echt niet op kan wachten. Ik mis hem echt ontzettend, ik wil hem gewoon weer in het echt kunnen horen en zien, niet alleen door te bellen, ook al is dat ook wel heel leuk.

"Limburg, Venray heette het volgens mij. We gaan dan bij zijn familie logeren, het word echt leuk denk ik," antwoord Valerie.

"Nice, je moet me echt laten weten hoe het daar is."

"Doe ik," zegt ze vrolijk. "Dan zie ik je maandag weer denk ik? Of kan je in het weekend nog afspreken?"

"Misschien, ik moet even kijken. Ik laat het wel weten dan," zeg ik. Ze knikt.

"Super, en als er iets is bel je me gewoon, dat weet je."

"Weet ik, thanks Val. Andersom ook altijd he." We geven elkaar een knuffel en daarna loopt zij naar haar fiets en ik naar de mijne. Alex vertelde me gister dat hij vanaf twee uur al kan bellen en het is nu kwart over twee, dus wanneer ik thuis ben, kan ik direct met hem bellen. Ik kan hem helaas niet bellen, maar ik heb hem gezegd dat hij me moet bellen om kwart voor twee, dus dat betekent dat ik snel moet fietsen. Ik stap snel op en fiets weg.

Ergens ben ik wel deels jaloers op Valerie en Hugo. Ik zou ook graag met Alex een weekendje weg willen of zo, maar ik denk niet echt dat hij dat wil. Het lijkt me gewoon niks voor hem, om naar een hotel te gaan. Laat staan dat we dan in een bed moeten slapen samen, dat is voor hem en ook voor mij echt een grote stap en daar is hij denk ik nog niet klaar voor. Maar het komt wel, ga ik vanuit.