Straatrat | ✔

Hoofdstuk 82. | Waardeloos en incompleet

∞
M I A

"Zorg je wel dat je alles vult voor je weggaat?" vraagt Anton, de filiaalmanager, als hij achter me langsloopt. Ik knik instemmend en open daarna de laatste doos met pure hagelslag, die ik het goede vak begin te zetten.

Dit was absoluut niet hoe ik de zomervakantie voor me had gezien, zwetend in een Albert Heijn shirt, hopende dat ik bij de vriezer mocht werken zodat je een beetje af kon koelen. Het was ook niet mijn eerste keus geweest qua baantje, maar het salaris en de werkuren kwamen precies overheen met hoeveel ik wilde werken, dus het was wel de beste keus.

Als de doos leeg is, rij ik de lege kar richting het magazijn en zet hem daar bij de rest. De lege, kapot gemaakte dozen gooi ik in de vuilnisbak en daarna loop ik door de winkel naar boven, waar de personeelsruimte is. Daar hangt mijn jas aan de kapstok en mijn tas ligt eronder. Snel pak ik beide dingen en doe mijn jas aan. Ik ga thuis echt even lang douchen, het was snikheet in de winkel.

"Mia, zal ik met je mee fietsen? Het is al donker en zo," zegt een stem dan. Ik draai me om en zie de donkere ogen van Emir hoopvol naar me kijken. Emir, de jongen die me aan het begin van de vakantie moest inwerken en me sinds dien geen dag met rust heeft gelaten. Begrijp me niet verkeerd, hij is best aardig en het is fijn om een goede collega te hebben, maar meer hoeft het van mij ook niet te zijn. Volgens mij is hij al eenentwintig of zo, dus totaal andere levensfase als ik.

"Hoeft niet hoor, ik red me wel," mompel ik, hopende dat hij nu eindelijk doorheeft dat ik niet meer wil zijn dan collega's.

"Ik doe het toch maar, zou niet willen dat je wat zou overkomen," glimlacht hij. Ik reageer er niet echt op en loop daarna maar de trap af naar beneden, via de deur naar buiten waar het al bijna donker is.

Ik pak mijn fiets uit de stalling en doe de tas voorop. Vervolgens maak ik hem los met de sleutel en als ik weg wil fietsen, staat Emir naast me met zijn fiets.

"We kunnen," zegt hij. Ik besluit dat het weinig zin heeft om er tegen in te gaan en dus fiets ik met hem naast me van de Albert Heijn weg. "Na de vakantie zit je in je examen jaar toch?"

"Ja, vwo 6. Drukke tijd," antwoord ik nep glimlachend. Emir knikt.

"Toen ik nog mavo 4 zat viel het wel mee, je deed geen fuck en slaagde toch wel. Maar jij bent kaulo slim met je vwo," zegt hij. "Ik vind dat wel leuk aan een meisje, wanneer ze goede hersenen hebben."

Ik word echt verschrikkelijk ongemakkelijk van zijn woorden en heb geen idee hoe ik er op moet reageren, hij is eenentwintig ofzo, waarom zou hij dit zou dit soort tegen een zeventien jarige zeggen?

Ik wil wat reageren, maar verlies opeens alle woorden wanneer ik hem zie, met een sigaret tussen zijn lippen, pratende met zijn vrienden. Kennelijk heeft hij mij ook direct door als zijn vrienden mijn kant op wijzen, want zijn hoofd draait meteen naar mij en Emir toe. Mijn maag draait zich om terwijl ik alle herinneringen probeer te verdringen.

Het lukte me eerst goed, hem vergeten. Ik had zijn spullen en kleding in een donker hoekje van mijn kamer gegooid, met alle foto's erbij. Vervolgens deed ik hetzelfde met de cadeau's die hij me had gegeven en zei ik tegen mezelf dat ik er klaar mee was, dat is ook wat ik mijn broer en vrienden heb verteld wanneer ze vroegen hoe ik ermee omging. En ik kon er tot mijn verbazing heel goed mee omgaan, te goed.

Dat werd bevestigd toen ik op een avond vroeg naar bed ging en niet in slaap kon komen. Ik zag per ongeluk een foto van ons en toen kwam alles terug, erger dan het ooit had gedaan. Ik heb die hele nacht gehuild terwijl ik maar naar foto's bleef kijken.

De dagen erna bleven zo gaan, ik was mezelf compleet kwijt. Het was alsof alles toen pas echt binnenkwam, het verraad van mijn vader, maar vooral van Alex. Het deed me zo verschrikkelijk veel pijn dat hij tegen me zei dat hij van me hield, maar op datzelfde moment zoiets groots voor me aan het verzwijgen was. En dat allemaal voor geld, omdat het hem een kick gaf om weer die crimineel van vroeger te zijn. Misschien is hij wel echt zoals Quin zei, eens een crimineel, altijd een crimineel.